2019 augustus, Hoenderloo

Eindelijk weer even ertussenuit. We gaan dit keer niet vliegen, maar met de auto richting Veluwe. Naar Hoenderloo wel te verstaan. De fietsen gaan achterop. Dat wordt dus een sportieve week samen met Jon en Carla.

Met angst en beven hebben we de laatste weken de weersvoorspellingen in de gaten gehouden. We hebben prachtige weken gehad. En dat het een keer afgelopen zou zijn, was te verwachten. Precies op het moment dat wij zouden vertrekken waren de voorspellingen minder. Wat zeg ik, alleen maar regen. Maar naarmate onze vertrekdag naderde, werden de voorspellingen beter. Het wordt prachtig weer. 

We hebben al verschillende filmpjes gezien van de heide die momenteel prachtig in bloei staat. Dat wordt dus iedere dag fietsen en wandelen in dit prachtige gebied. Oh wat verheug ik mij hierop. En natuurlijk het weerzien met ome Co. Dat is natuurlijk lariekoek. Bijna elke week als we op onze kleindochter Lorèn passen in Arnhem, bezoeken we ome Co. Erger nog als we  ‘s morgens binnenkomen in Arnhem, is het eerste wat zij zegt: “IJsje eten bij Co”. En dat kleine wurm is nog maar net twee jaar oud.

We hebben ook een afspraak met een boswachter. Wij gaan met hem tijdens zonsondergang al fietsend de bossen in op zoek naar wild. Volgens hem is de kans 99% dat we wild gaan zien. Zal je net meemaken, die ene %, precies als wij er zijn.  Maar dat mag de pret niet drukken.

We hebben er zin an!

Wat was dit een heerlijke week. We hebben elke dag vele kilometers gefietst en zowat de hele Veluwe gezien. Of we gingen vanuit Hoenderloo op pad of we zetten de fietsen achterop de auto om elders een fietsroute te beginnen.

We hebben ontzettend geboft met het prachtige weer. De ene dag was nog warmer dan de andere. Maar als we ‘s middags thuiskwamen van onze tochten op de stalen rossen, stond daar altijd weer ome Co te wachten met een verrukkelijk ijsje.

We hebben zelfs een militaire oefeningen met een chinook op de Ginkelse heide meegemaakt. Alsof we in een aflevering van M.A.S.H. Beland waren.

We hebben zelfs nog bezoek gekregen van onze handbalvriendin Marja met haar man Hans die in Hoenderloo op een camping stonden. 

En heel raar was het moment toen ineens mijn zwager ons huis binnenwandelde. Hij bracht eveneens een week met mijn twee schoonzussen de Veluwe een bezoek. We hebben elkaar een aantal keer bezocht en ik moet zeggen dat dit erg gezellig was.

Wij kwamen voor het wild en tijdens onze bijna 300 km fietsen hebben we afgezien van een overstekend piepklein eekhoorntje geen beest gezien.

Maar we hadden een troef in onze handen. We hadden een afspraak met een boswachter. Die beloofde ons op donderdagavond ruim voor zonsondergang zeker 99% kans op wild.

Onze eerste stop was in een piepklein museum waar alle beesten die op de Veluwe rondlopen, opgezet stonden. Echt prachtig. Maar daar kwamen we niet voor.

Onze fietstochten gingen van knooppunt naar knooppunt. Maar de boswachter week hier al snel vanaf en via smalle paadjes doken we het bos in.De boswachter met schutkleuren voorop. En toen zag ik als eerste een ree. We waren direct verrukt. We bleven maar staren naar dit kleine beest.

Eigenlijk heel raar. In Zuid-Afrika zagen we dat soort beesten de hele dag tijdens onze gamedrives. En nu waren euforisch over een klein reetje.

Uiteindelijk zagen we velen reeën. Maar het hoogtepunt was wel toch wel de vele wilde zwijnen die we zagen lopen. Wat een geweldige fietstocht was dit.

En dan zijn we weer thuis. Wassen in de wasmachine en weer wachten tot we weer kunnen vertrekken. Dat duurt nog een aantal weken.

Onze volgende bestemming: Sardinië.