2003 april Florida

Zaterdag 19 april 2003

Na vele maanden voorbereiding was het eindelijk zover. We konden met z’n vijven vertrekken naar de USA. Florida was de bestemming. Door Ton en Thea en Joke en Theo werden wij om 14.00 uur gedropt op het vliegveld.

Geadviseerd werd om vier uur voor ons vertrek op 17.50 uur aanwezig te zijn. Voor het inchecken werden onze zorgvuldig ingepakte koffers vakkundig door de beveilingsbeambten overhoop gehaald. Toen nog even inchecken en onze vakantie was begonnen. Toch wel wat hongerig besloten we een broodje te gaan eten. En je wilt het niet geloven maar dit trieste vijftal besloot een bezoekje te brengen aan MacDonalds. Erger kan het bijna niet. Na het broodje nog even lekker winkelen en toen meldden we ons bij de gate voor een vlucht van4626 mijl met een Boeing 767-300 van Martinair.
 

Om 18.00 uur gingen we dus werkelijk de lucht in voor een ontzettend lange zit. Aangezien het in Florida zes uur vroeger is vlogen we dus de zon tegemoet. Ik denk dat van de 9 ½ uur vliegen we zeker ruim 7 uur in het licht hebben gevlogen. Alles boven de Atlantische Oceaan natuurlijk, behalve water en af en toe een wolk zagen we dus niets. Om 09.30 pm (avond in USA) landden we dus in de States, in Miami om precies te zijn. Je hebt natuurlijk bepaalde verwachtingen van het land van de onbegrensde mogelijkheden, waar alles groot, groter en grootst is. Nou wat kunnen wij als Nederlander trots zijn op onze eigen airport Schiphol.
 

Na de douane en alle andere formaliteiten te hebben overwonnen en het ophalen van onze koffers, gingen we op zoek naar het autoverhuurbedrijf waar wij onze auto konden ophalen. Voortreffelijk geregeld was dat wij door een shuttlebus van Avis werden opgehaald en naar het verhuurbedrijf even buiten het vliegveld werden gebracht waar onze auto klaar stond.
 

Wij, het B-team, en zeker Chris de “driver” gedurende onze rondreis, moesten even wennen aan deze toch wel zeer grote auto. Alle bagage, vier koffers, twee rugzakken en een beauty-case, kon moeiteloos worden gestald. Drie rijen banken achter elkaar borgen voorin Chris en Marianne, op de tweede rij Edwin en Marsha en achterin Celeste.
 

Even testen en dan op weg naar ons eerste hotel Red Roof Inn, vlakbij het vliegveld, door ons zeer zorgvuldig uitgezocht. In het donker verwacht je wat moeilijkheden, maar binnen vijf minuten waren we op de plaats van bestemming. Auto voor de ingang van het hotel geparkeerd, bagage uitladen en inchecken maar. Inchecken was zo gebeurd, maar het uitladen was wat voorbarig geweest.

Bijna alle hotels in de USA zijn zo groot dat er meerdere ingangen zijn. Dus alles weer inladen en op zoek naar onze kamers. Na de koffers te hebben gestald op onze kamers 527 en 545 toch, ondanks de vermoeidheid, nog even naar een barretje in de buurt om wat te drinken, nadat we eerst even wat van die goedkope dollars hadden gepind.
 

Ach die arme Edwin, mag ondanks zijn rijbewijs in de States niet autorijden aangezien hij nog geen 21 is, maar ook alcohol voor deze jongeman is vanwege zijn leeftijd nog niet toegestaan. Dapper bestelde hij een biertje, moest zijn legitimatiebewijs tonen en bestelde toen maar een colaatje.

We besloten ons bed op te zoeken omdat we de volgende dag een behoorlijk reis naar Key West voor de boeg hadden.

Zondag 20 april 2003

Om 06.30 uur waren Chris en Marianne reeds wakker, de koffers werden gereorganiseerd en Chris (flightsimulatorfanaat) kon zijn geluk niet op vanwege het uitzicht vanaf onze hotelkamer op het vliegveld van Miami.
 

Om 09.00 uur ontbijten in ons hotel. Nou ontbijt, dat stelt in Amerika dus niets voor. Ons ontbijt bestond volgens Chris uit murfins. Na het ontbijt de koffers in de auto laden en gaan met die banaan. Om het wegennet in de States te kennen moet je al wat langer aanwezig zijn. Toen we dus een half uurtje om ons hotel heen hadden gecirkeld, vonden we de juiste weg naar de Keys.

Toch wel wat hongerig na zo’n schamel ontbijt besloten we wat te gaan eten. We vonden geen winkel en geen eettentje, behalve Burger King. Daar gaan we dan, reeds op de eerste dag zo vroeg al aan de fast food.
 

Onze tweede stop die dag was een bezoek aan het State Park John Pennekamp Coral Reef. Een prachtig natuurgebied met uitgebreide mogelijkheden om te snorkelen. Je moest dan wel een bootje huren die je dan na zo’n vier uur weer terug zou brengen. Nou aan die tijd ontbrak het ons, dus besloten we bij het door ons gevonden strandje te snorkelen.
Meerdere mensen waren op dat idee gekomen. Maar zij hadden wel waterschoenen aan. Dus van snorkelen in deze zee met scherpe stenen kwam niet veel terecht.
 

Na een klein uurtje zonnen togen wij op weg om volgens de Capitool Reisgids het mooiste strand van Amerika te bezoeken in het Bahia Honda State Park. We vonden een strandje, we hebben er gezwommen en gezond, maar we hebben wel eens mooiere stranden gezien. Amerikanen houden dus van overdrijven.
 

De weg naar Key West over tientallen eilanden met zeer lange bruggen over werkelijk schitterend blauw water was geweldig.

Om 17.00 uur kwamen wij aan in ons hotel Quality Inn, waar voor ons de kamers 236 en 238 waren gereserveerd. ’s Avonds bezochten we het stadje waar we heerlijk hebben gegeten bij het Hard Rock Cafe en

brachten een bezoek aan Sloppy Joe, het favoriete stamcafé van Ernst Hemmingway.
 

Key West staat bekend om z’n mooie zonsondergang op Mallory Square en onder begeleiding van een muzikant die zeer toepasselijke muziek speelde op het terras waar wij ons bevonden, hebben we de zon in de zee zien zakken.
 

Als toetje trakteerde Edwin ons op een wandelingetje naar de parkeerplaats waar wij onze auto hadden gestald. Via, via, na vele omwegen kwamen we wat later dan gepland bij de auto aan.  Om 22.30 uur doken we doodmoe ons bed in.

Maandag 21 april 2003

Vandaag is het Tweede Paasdag. Je hebt hier geen notie van de feestdagen.

De Eerste Paasdag was ons dan, vanwege alle eerste indrukken in de States, volkomen ontgaan. Ons werd in dit hotel een zalig (weliswaar geen paas-) ontbijt voorgeschoteld. Achteraf bleek dat het beste ontbijt te zijn wat we deze vakantie hebben genuttigd.
 
Na het ontbijt was het weer de auto inladen en op weg voor een wel zeer drukke en vermoeiende dag. Nog even The Most Southern Point van de USA bezoeken en dan op naar de kroko’s.
 

Onderweg moest er natuurlijk nog even gezwommen worden in de prachtige blauwe Golf van Mexico. We brachten ons allereerste bezoek aan een Amerikaanse Supermarket voor wat inkopen voor de lunch. De eerste aanschaf was een koelbox van piepschuim die we elke dag in ons hotel vulde met ijs en zo onze biertjes (voor Ed en Chris, want op je hotelkamer ziet niemand dat je nog geen 21 bent en alcohol nuttigt) en colaatjes.

Ver in de middag kwamen wij aan bij het Everglades Safaripark, waar we met een propellorboot een tocht maakten door de Everglades op zoek naar krokodillen. Echt doodeng (aldus Marianne) zo’n tochtje dwars door het moeras met een enorme snelheid. We kwamen voor de krokodillen en die hebben we gezien. In overvloed.

Na deze tocht togen we op weg naar de eindbestemming van de komende twee dagen Fort Myers. Onderweg natuurlijk nog even wat drinken op een parkeerplaats uit je eigen koelbox en dan verrast worden door een krokodil die zomaar in het wild je bijna voor je voeten loopt. ’t Is natuurlijk iets overdreven, maar na wat naar dat beest te hebben gegooid deed hij toch echt verwoede pogingen om het water uit te komen. ’s Avonds in ons hotel lazen wij dat die beesten zo’n 30 a40 km !!!! per uur kunnen lopen. We hadden het echt niet meer naverteld als hij een van ons had gegrepen.

Rond 20.00 uur kwamen we pas, via een schitterend mooi natuurgebied, in het Outrigger Beach Resort aan in de kamers 344 en 345. Snel koffers dumpen en lopend op zoek naar een eettent. Wat een uitgestorven bende was het hier. Dan toch maar weer de auto in en verder zoeken.

We eindigden bij de Pizzahut. We hebben Kentucky Fried Chicken deze vakantie niet bezocht, anders hadden we het liedje kunnen zingen.

Wij allen namen een medium pizza waarvan we er in totaal maar drie opaten. Veel te groot. We besloten onderweg als toetje een ijsje te gaan halen bij een ijssalon die we op de heenweg waren gepasseerd. Maar helaas gesloten. Dan maar naar het hotel voor een biertje (eindelijk hé Ed).

Dinsdag 22 april 2003

Om 06.30 uur was Marianne reeds wakker. Besloot te douchen en naar het strand te gaan waar ons hotel aan lag. Zij had gelezen dat aan de kusten van Florida dolfijnen te zien zouden zijn. De zon was nog niet eens op en er was bijna niemand op het strand toen zij kwam aanlopen.

Zij tuurde naar het water en dacht, ’t zal toch niet waar zijn. Met haar eigen ogen ontwaarde zij daar werkelijk groepen dolfijnen. Zo vlak bij de kust. Als ze het water in was gelopen en de dolfijnen waren gebleven, had ze ze zo kunnen aaien. Wel drie kwartier heeft ze daar in d’r eentje op het strand gezeten met in de aanslag een verrekijker, een fototoestel en een filmcamera.

Zij wist niet wat ze het eerste moest hanteren. Terug in het hotel was Chris ook inmiddels wakker en zag er op z’n paasbest uit (dag te laat natuurlijk).
 

Met z’n tweeën naar de buurtsuper voor zalig brood voor ons ontbijt en nadat we dat genuttigd hadden, gingen wij op weg naar het Edison en Ford-museum. Erg interessant allemaal. De twee meiden vonden de rondleiding van 1 ½ uur wat te lang duren. ’s Middags brachten we via verschillende tolwegen, daar word je mee dood gegooid in de States, een bezoek aan Sanibel Island.

Het strand daar zou volgens onze reisgids overspoeld zijn met prachtige schelpen. We zagen een werkelijk schitterend strand, een prachtige blauwe zee, veel bejaarden en wat schelpen. Ik denk dat er op het strand van Scheveningen meer schelpen te vinden zijn. Laat in de middag terug in het hotel besloten we een uurtje te gaan zwemmen en zonnen. ’s Avonds besloten we stokbrood te kopen met verschillende (fruit ) salades.

Na het eten bezochten we een prachtige midgetgolfbaan, JungleGolf, om een potje te spelen. Ed sloeg z’n balletje werkelijk heel lullig het water in, Chris won de pot, Celeste verloor en Marianne en Edwin wonnen een vrij spel. Helaas hadden we hier geen zin meer in, maar ooit zullen we muntjes nog een keer gebruiken. Om 23.00 uur zochten we ons bed op.

Woensdag 23 april 2003

We hadden besloten om de wekker om zeven uur te zetten omdat iedereen die dolfijnen wel een keertje wilde zien. Helaas hadden deze zoogdieren vandaag niet zoveel zin en zagen we er maar eentje (Marsha en Edwin waren overigens net te laat).

Chris en Marianne haalden wat brood en na het ontbijt vertrokken we rond 09.00 uur naar St. Petersburg voor onze volgende twee overnachtingen. ’t Was dit keer een ritje van niets, maar door een ongeluk, een gecrashte auto met caravan, ontdekten we dat Nederland niet het enige land is waar files staan.

Iets later dan gepland stonden we voor de Sunshine Skyway Bridge die ons de toegang tot St. Petersburg verschafte. Wat en prachtig gezicht zeg die brug.  We hadden iets moeite met het vinden van ons hotel op de 34th Street South. Maar uiteindelijk hebben we het systeem van de nummers van de wegen gevonden en dook ons hotel voor ons op. Zelfs midden in de stad bij het passeren van bruggen ontdekten we dolfijnen.

Na het inchecken besloten we de Pier in St. Petersburg een bezoekje te brengen. Het was ontzettend warm op de Pier, iets waarvan de vele pelikanen zeker geen last hadden. Hierna besloten we de andere kant van de stad te bezoeken waar ook het strand te vinden was. Dit gedeelte was wat moderner en ook hier troffen wij weer Sloppy Joe aan en besloten ons avondmaal daar te gebruiken.

Marsha besloot een Sloppy Joe te bestellen. Dat is een brood(je) met gekruid gehakt (bekend van de film It takes two). Op de terugweg besloten we een bezoekje te brengen aan een echt Mall. Werkelijk schitterend, al was het niets in vergelijking met de Malls die we later zouden bezoeken. Van het parkeerterrein op weg naar ons hotel beleefden wij nog een hachelijk avontuur.

De weg, ook midden in de stad, bestond uit een zesbaansweg. We moesten linksaf, dus eerst moest de weg worden overgestoken om op de juiste baan te komen. Maar helaas in het midden lag een behoorlijk hoge vluchtheuvel. Daar konden wij nimmer overheen. We stonden haaks op de weg en het verkeer was reeds in aantocht, toen Marianne riep: “Schiet op, ze komen eraan”. Dat ze dit de rest van de vakantie meerdere keren moesten horen leidt geen twijfel.

Donderdag, 24 april 2003

Om 09.00 uur ontbeten we met onze eigen gekochte “murfins” en om 09.45 uur waren we onderweg naar Clearwater voor een boottocht met de Seascreamer. Deze grootste speedboot van de wereld (volgens de Amerikanen, nou dan weet je het wel) vaart met grote snelheid de zee op. De golfslag die daardoor ontstaat vinden de dolfijnen geweldig. Constant kwamen zij omhoog gedoken uit zo’n golf. Op de foto’s hebben we er geen een kunnen vastleggen, maar op de video hebben we prachtige opnamen.
 

’s Middags toen wij op het strand waren, voer dezelfde boot weer voorbij en konden wij de dolfijnen weer aanschouwen. ’s Avonds aten we in Clearwater bij de Pier waar ons na zonsondergang op diezelfde Pier fantastisch entertainment aangeboden werd en een heuse Amerikaanse braderie. Kitsch dus.

Vrijdag 25 april 2003

Vandaag stonden we om 07.30 uur op want we moesten weer verkassen. Via Tampa en Orlando, waar weer in een file terechtkwamen, ging de rit vervolgens naar Daytona.

Eerst bezochten we daar een Libriary om te internetten, het thuisfront op de hoogte te brengen van onze belevenissen en om te kijken of we inmiddels een nieuwe kabinet hadden en of onze aandelen nou eindelijk eens gestegen waren.

Bij de supermarket weer wat brood en vooral veel chocola ingeslagen en toen op weg naar Daytona International Speedway, een van de allersnelste circuits van de wereld waar de National Association of Stock Car Auto Racing (NASCAR) jaarlijks wordt gereden. Hoe we het deden weten we niet maar plotseling stonden we op de tribune en konden we een training aanschouwen. Jeetje zeg wat een stadion.

Na dit bezoek deden we waar we nou eigenlijk voor gekomen waren. We gingen met de auto op het strand. Wat een rare gewaarwording is dat zeg. Het weer was vreselijk, regen, wind en kou en dat is maar goed ook want je moet niet denken aan de gevolgen als het strand door vele badgasten worden bezocht en jij daar met je “B-team” auto tussendoor moet laveren.

‘s Avonds bezochten we weer een hutje voor een pizza en besloten het toen op onze kamers 309 en 311  gezellig te maken. Wat een melig zooitje zeg, om het minste geringste werd gelachen. Helemaal toen de buren, waarschijnlijk was hun hotelkamer uitgerust met een keukentje, kippenpootjes gingen braden en de geur onder de deur door kwam en Marianne de kieren probeerde te dichten met handdoeken, hielden we het echt niet meer droog.

Zaterdag 26 april 2003

Om 07.00 uur waren wij in kamer 309, de bewoners van 311 sliepen nog, klaarwakker. Onze kamer bood uitzicht op zee en weer konden we daar dolfijnen aanschouwen. Kramp in je nek kreeg je ervan.

Het weer was gelukkig een beetje opgeklaard. De zon scheen niet maar de regen was in ieder geval gestopt. De twee oudjes verzorgden het ontbijt en om 09.30 uur vertrokken we weer uit Daytona op weg naar Kennedy Space Center.
 

Met een bus werden we langs verschillende platforms gereden, vanwaar in het verleden verschillende raketten zijn gelanceerd. Ook werd ons een 3-D film getoond vanuit een raket. Dat was een schitterende ervaring.

Na dit bezoek gingen we op zoek naar ons hotel voor de komende nacht in Titusville. We sliepen in de kamers 210 en 211. Nadat we de koffers hadden uitgeladen zijn we op zoek gegaan naar een mall. Celeste kon eindelijk iets van haar salaris uitgeven en kocht een sporttas en een t-shirt.

Onderweg kwamen we weer een Publix (onze favoriete supermarkt) tegen en sloegen we allerlei lekkers in wat als diner voor deze avond moest dienen.

Om 23.00 uur was het weer bedtijd.

Zondag, 27 april 2003

Jippie, het feest kon nu echt beginnen. Vandaag vertrokken wij om 09.30 uur voor een tiendaags bezoek aan Orlando. Onderweg strandden we bij

Orlando Premium Outlets. Met twee van die winkelzieke- en koopgrage meiden in ons midden weet je wat de gevolgen zijn. Zelfs Edwin werd met het virus besmet en kocht prachtige Timberlands bijna voor niets.

Met tassen vol kwamen we de mall uit en besloten een bezoek te brengen aan Blizzard Beach, een van de waterparken van Disney. We moesten onze Fun in the Sun passen ruilen voor een Disney-pas en toen dat na veel vijven en zessen was gebeurd konden we eindelijk een duik nemen.

Dit is echt geen zwembad te noemen. Dit is, tja wat is het eigenlijk, ’t is gewoon ongelofelijk zo mooi en schoon en netjes en groot.  Verschillende glijbanen, stroomversnellingen en golfslagbaden in een ambiance van een wintersportplaats, zelfs een stoeltjeslift met ski’s bracht je naar de allerhoogste glijbaan.

Nadat het jongste drietal het park een uurtje hadden verkend, nodigden zij Marianne uit voor een raft ride. Held op sokken zou dat wel even doen. Volgens die gasten zou het heel leuk zijn en zeker niet eng.

Zij liet zich overhalen en nadat zij eerst een hele hoge trap op moest lopen toen nog 10 minuten moest wachten werd haar inspanning beloond met een ride naar beneden. Met een noodgang ging de band waar wij in zaten door het water naar beneden. Van links naar rechts, achterste voren, vreselijk.
 

Werkelijk een half uur heeft zij nodig gehad om weer bij te komen. Ze besloot zich nooit, maar dan ook nooit meer over te laten halen voor dergelijk iets.

Om 17.30 uur besloten we op zoek te gaan naar ons onderkomen voor de volgende tien nachten in het Universal Palms Hotel in Orlando. We waren dik tevreden met de kamers 320 en 321 die ons werden toegewezen.

Na het inchecken lopend naar de International Drive de straat waar het allemaal gebeurt in Orlando. We strandden daar bij Ponderosa. Een steakhouse met een zalig buffet. Wat we daar allemaal hebben gegeten. Vooral de toetjes waren verrukkelijk.

Na het eten togen wij op weg naar Kissimee. Volgens American Estates waar wij ons reis hadden geboekt, moesten wij de auto daar bij Avis inleveren en na tien dagen ook weer ophalen. (Ons hotel had een shuttle service naar de Disney-parken, daarom hadden we besloten om de auto in Orlando de deur uit te doen).
 

Toen wij bij Avis in Kissimee aankwamen bleek het bedrijf reeds gesloten te zijn en adviseerden hun buren ons de auto bij Avis op Orlando-Airport in te leveren. Op de allerlaatste druppels benzine kwamen we bij het verhuurbedrijf aan, leverden de auto in en een medewerker van Avis bracht ons keurig naar ons hotel, wat een service!
 

Vlug nog een biertje voor de boys en dan naar bed, want de volgende dag zouden we het eerste Disney-park aandoen, Epcot.

Maandag, 28 april 2003

Om 08.30 uur naar de ontbijtzaal voor een heerlijk ontbijt en om 09.05 uur klaar staan voor de shuttlebus naar Epcot. Binnen een half uur stonden we dan voor de toegangspoorten van Epcot. Tassen laten controleren en het feest kon beginnen.

Een beetje onwennig liepen we de eerste dag van hot naar her, dit wilden we zien en dat. We liepen van de ene naar de andere kant van het park. Dat moest de andere dagen beslist gestructureerder gebeuren anders hadden we geen zolen meer onder onze schoenen.
 

Wat een schitterend park. Alles keurig netjes en zeer schoon en goed georganiseerd. We troffen het beslist want van 25 april tot 8 juni was er in Epcot een Flower & Garden festival. Alles was met bloemen versierd, een kleurig geheel. We bezochten Spaceship Earth een attractie in die beroemde grote bol bij de ingang van het park, Wonders of Life.

De meiden en Edwin gingen meerdere keren naar Test Track, waarvan Chris en Marianne van het kijken ernaar al beroerd werden. Ook bezochten we een oude bekende uit Parijs, Honey I shrunk the audience en The Living Seas.
 

’s Avonds bezochten we de verschillende landen in World Showcase waar we in Marokko echte shoarma aten. Ter afsluiting werd om 21.00 uur een schitterend vuurwerk in de vijver van World Showcase ontstoken, IllumiNations Reflections of Earth. Zo iets moois heb je werkelijk nog nooit gezien.

Om 21.30 uur verlieten we het park naar de parkeerplaats waar de bus ons om 21.45 uur weer zou ophalen voor een ritje naar ons hotel.

Dinsdag 29 april 2003

Vandaag vertrokken we weer om 09.05 uur naar Magic Kingdom. De bus zette ons weer af bij Epcot en vandaar togen wij met de monorail naar Magic Kingdom. Vanaf het monorailstation werden we met een ferry-boot naar de ingang van het park gebracht. Sta je daar op je dooie gemakkie boven op het dek van het uitzicht in het zonnetje te genieten, staat ineens Pluto naast je. Dat is een vreemde maar wel een hele leuke gewaarwording.
 

Magic Kingdom kenden we natuurlijk al van de drie bezoeken aan Parijs, maar toch is het hier weer anders. ’t Leukste is toch wel de Disney-figuren die je te pas en te onpas tegenkomt. En niet te vergeten natuurlijk de parades.

Reeds een uur voor aanvang van die parades word je door Disney geadviseerd een goed plekkie te bemachtigen. ’t Is dan zo’n 35 graden en je zit in de volle zon. Nou dan begint het commerciële circus pas echt. Eerst komt het ijskarretje langs. Je zit heel gezellig, dus alle papa’s en mama’s trakteren hun klierende kinderen op ijs. Het smelt natuurlijk onder je handen weg, de kinderen zitten helemaal onder en hebben het warm.

Vervolgens komt er dan een karretje dat een soort plantenspuiten verkoopt. Weliswaar in Disney-uitvoering en dat kost je toch al gauw

$ 15,00. Maar je wordt gek van je zeurende kinderen en je koopt er dan gauw twee, want anders krijgen je twee kinderen ruzie. Na tien minuten is je fles leeg en het nieuwe is eraf, je moet dan nog een half uur wachten en dan komt er een karretje met frisdranken.

Ook hier neem je snel wat van, als die kinderen hun kop maar houden. Je bent dan al een half weeksalaris kwijt en je hebt nog steeds geen parade gezien. Overigens dit bovenstaande gold niet voor de kinderen in ons midden.

Maar eindelijk is het dan zover, de muziek schalt uit de geluidsboxen en de mooiste wagens met alle Disney-figuren trekken aan je voorbij. Walt Disney heeft z’n doel bereikt. Je voelt je weer kind, ook al ben je misschien al tachtig jaar.

De drie jongsten in ons gezelschap togen naar de meest spectaculairste attracties, Big Thunder Mouintain Railroad, Splash Mountain, Space Mountain (zelfs Edwin liet zich hiertoe overhalen).

Met z’n vijven  bezochten we The Haunted Mansion, veel leuker dan in Parijs, Peter Pan’s Flight, Pirates of the Carribean en natuurlijk It’s a small world. Drie dagen later heb je het liedje nog in je hoofd, maar dat mocht de pret niet drukken.
 

Ook bezochten we nog een aantal shows en The Hall of Presidents. In een soort wassenbeeldenmuseum staan daar alle presidenten van Amerika die om de beurt iets te vertellen hebben. Bill Clinton en de huidige president Bush waren bij de Amerikanen de favorieten. Toen zij aan het woord waren, dachten we dat het dak eraf vloog van het gejuich.

Om 19.00 uur zou het park sluiten, dus voor vertrek nog even winkelen in Mainstreet. Dat is toch wel heel erg leuk, vooral de suikerspinnen vonden bij de twee meisjes gretig aftrek gedurende ons hele verblijf in Orlando.

Met de shuttlebus vertrokken we weer naar ons hotel. We besloten weer bij our favorite Ponderosa te gaan eten. We hadden die dag zoveel gelopen dat we besloten de I-trolley te nemen. Een trammetje die de hele International Drive afrijdt en stopt als je aan een touw bij het raam hebt getrokken. We zaten nog geen twee minuten of we waren al bij Ponderosa aangekomen. Na heerlijk te hebben gegeten, besloten we naar ons hotel terug te lopen.

Moe maar zeer voldaan vielen we meteen in slaap.

Woensdag 30 april 2003

Vandaag is het Koninginnedag in Nederland en wasdag in Orlando. Na anderhalve week reizen was er behoefte aan schone kleren. De wasmachine en droger heeft vier keer gedraaid. In de droger werd niet alles kurkdroog, maar gelukkig hadden wij een waslijn en knijpers bij ons !!!!!!!!!! en die hingen wij midden in een van onze kamers.

Het weer was vandaag niet zo denderend, erg bewolkt. We besloten naar Animal Kingdom te gaan. Volgens Disney is dit geen dierentuin, ondanks dat er veel dieren zijn. Dit park is pas in 1999 geopend en werkelijk schitterend.

Schitterende shows waaronder het Festival of the Lion King, waar het liedje van Phill Collins, de soundtrack van de film The Lion King, You ’ll be in my heart, door een zanger ten gehore werd gebracht, terwijl alle beesten uit de film The Lion King op het toneel te aanschouwen waren.

Geweldige attracties waaronder Kilimanjaro Safari. Je gaat dan met een safaribus de wildernis is en komt dan verschillende wilde beesten tegen o.a. olifanten, neushoorns, krokodillen, zebra’s en giraffen.

In Maharajah Jungletrek ga je met een boot het oerwoud in en daar zie je ook allemaal verschillende dieren.

In Flights of Wonder worden er allerlei shows opgevoerd met roofvogels. Maar het allerleukste vonden wij de 3D-show It’s tough to be a bug. Net zoiets als Honey I shrunk the audience maar dan leuker. Natuurlijk ook omdat we deze nog niet kenden en niet wisten wat ons te wachten stond.

Om 17.00 uur zou de parade zijn. We hadden ons langs de weg al helemaal geïnstalleerd toen het ging regenen en de parade daarom niet doorging.

We besloten naar Downtown Disney te gaan om daar te eten en te winkelen.
 

Downtown Disney is The Place To Be. Hier vind je de grootste Disney-store ter wereld en ook Chris was niet weg te slaan uit de CD-shop Virgin. Deze was zo groot dat je je hier zeker een dag kan vermaken. We besloten te eten bij Wolfgang Puck een zeer exclusief restaurant. We besloten nog even met de bus naar Epcot te gaan om van het vuurwerk te genieten en de jongelui bezochten nog een keertje Testtrack. Om 23.00 uur waren we weer in ons hotel.

Donderdag 1 mei 2003

Vandaag hadden we een ontbijt gereserveerd met de Disney-figuren in Hotel Polynesian Resort. Als je in dat hotel een nachtje wil slapen, kost je dat $ 350,00. Je begrijpt dat het daar erg luxe was en heel leuk.

We kregen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld, te beginnen met pinapplecake. Daarna werden scrumbled eggs, spek, wafels in de vorm van het hoofd van Mickey Mouse, broodjes, fruitsalade en nog veel meer opgediend. Als alles op was werd alles weer keurig netjes bijgevuld.

Maar het leukste was toch wel dat je heerlijk zat te genieten van je “ontbijtje” en dat dan ineens Knabbel en Babbel aan je tafel komen. Later bezochten ook Goofy en Mickey Mouse ons.
 

Na het ontbijt vervolgden wij onze weg naar Animal Kingdom. We hadden de parade nog niet gezien. Deze parade was weer heel anders dan in de andere parken, maar eveneens prachtig. En ook wilde we nog een keer de safari meemaken. Celeste, Edwin en Marsha deden een tochtje in de Kali River Rapids, een wildwater raftingavontuur. Drijfnat kwamen zij hieruit.
 

Vanuit Animal Kingdom togen we weer met de bus naar Magic Kingdom voor Cinderella’s Surprise Celebration. Een show opgevoerd voor het kasteel van Cinderella door alle Disney-figuren.
 
We aten in Magic Kingdom en waren net op tijd klaar voor de Electrical Parade, de lichtjesparade. Vandaag hebben we het record rijden binnen Disney verbroken. We namen de bus, de monorail en de ferryboot. Kriskras van het ene naar het andere park. Doodmoe kwamen we om 22.30 uur in ons hotel aan.

Vrijdag 2 mei 2003

Vandaag besloten we lekker uit te slapen en naar het waterpark Typhoon Lagoon te gaan. Om 11.15 uur vertrok onze bus. Het weer was prachtig. In het waterpark aangekomen zochten we eerst vijf zonnebedden die we onder de bomen hadden geparkeerd voor wat schaduw. Dit zwembad was heel spectaculair.

Niet erg veel attracties maar wel een golfslagbad waar om het kwartier een sirene ging en dan een hele hoge golf kwam.  Zeker wel zo’n twee a drie meter hoog. Je blijft dan echt niet meer op je benen staan en wordt volledig onderuit gehaald, met alle gevolgen van dien. Water in je oren en daar dan drie dagen last van hebben.

Verder hebben we de hele dag wat gedut in de schaduw en zijn heerlijk uitgerust. ’s Avonds aten we weer bij Ponderosa. Dit was een ander filiaal dan waar wij al eerder waren geweest. Vanuit dit restaurant liep je zo een warenhuis binnen.

Er moet even verteld worden dat je bij binnenkomst in Ponderosa je bestelling bij de kassa opgeeft en direct afrekent. Heel makkelijk gaat dat. Een serveerster loopt dan met je mee naar je tafel en zorgt gedurende het hele diner dat het je aan niets ontbreekt. Ze brengt je maaltijd, ruimt op en verzorgt de refills ( je kan de hele avond voor $1,49 zoveel frisdrank drinken als je wilt).

We waren wat lacherig en besloten na het eten direct het warenhuis in te stappen. Je hebt tenslotte al afgerekend en kan dan zo van tafel lopen. Normaal gesproken geef je je persoonlijke serveerster een fooi. Door onze meligheid waren we dat helemaal vergeten.

We liepen lekker te shoppen in het warenhuis, totdat Marianne op haar schouder werd getikt door “onze serveerster”. Ze had nog geen fooi gehad en wilde dat toch wel erg graag hebben.

Onze kassier zat buiten te roken en Marianne vertelde haar dus dat zij geen geld bij haar had en dat zij haar husband wel zou vragen. Jullie kennen allemaal de husband van Marianne. Die serveerster kon dus naar dat geld fluiten. De stelling van Chris was: “Wie vraagt wordt overgeslagen”. Lopend gingen wij na dit avontuur naar ons hotel namen nog wat te drinken en lekker veel Maltezers en doken ons bed in.

 
Zaterdag 3 mei 2003

Om 09.05 uur namen we de shuttlebus naar het enige Disneypark dat wij nog niet hadden bezocht MGM-studios. Het was deze hele dag ontzettend warm en onwijs druk op dit park.

Dit park is niet zo groot. Wel fantastische attracties, zoals The Twilight Zone Tower of Terror. Een toren met een lift erin. Je stapt in de lift en gaat zitten. De lift brengt je dan in no time naar boven om vervolgens met een vreselijke vaart naar beneden te storten.

Celeste was de enige in ons gezelschap die deze uitdaging aandurfde. De 3D show van de Muppets vonden wij allen niet zo spectaculair, maar het allermooiste was toch wel The Disney-MGM Studios Backlot Tour. Hier maak je kennis met de decors die gebruikt zijn in vele speelfilms.

Verder bezochten we Star Tours en The Voyage of The Little Mermaid. Marsha en Celeste togen nogmaals in de flitsende rollercoaster Rock ’n Roll Starring Aerosmith.

Ook in dit park werd een parade gehouden. Hier werd je tijdens het wachten op de parade geamuseerd door vele artiesten. Bijvoorbeeld een ventje die met allerlei verschillende ballonnen Donald Duck fabriceerde. Als diner namen we op dit park een overheerlijk pizza en waterijs als toetje.
 

Ter afsluiting werd in MGM-studios een wervelende laser en watershow, Fantasmic, gepresenteerd waar alle Disney-figuren acte de présence gaven.
 

En toen gebeurde hetgeen waarvoor Chris altijd al bang voor was geweest. We misten de shuttlebus naar ons hotel. Het was inmiddels 21.55 uur toen we op de parkeerplaats aankwamen,terwijl we wisten dat de bus om 21.45 uur zou vertrekken. Achteraf is het natuurlijk geweldig. Maar op dat moment moet je even je fantasie gebruiken.

Het bleek dat wij niet de enige vijf waren die de bus hadden gemist. Er was ook nog een ander stel dat in dezelfde omstangheid verkeerde. Zij kwamen uit het land van Maxima. En natuurlijk moest Marianne daar even melding van maken.

Die arme stakkers hadden nog nooit van Maxima gehoord, maar toen Marianne vertelde dat zij met een heuse prins, de kroonprins van Nederland, getrouwd was, ging er een lichtje bij hen branden (of niet natuurlijk en dachten zij laat dat mens maar ……..).

We stonden nog steeds op het parkeerterrein en Marianne zou bij het Infocenter wel een taxi regelen. Er bleek alleen buiten het Disney terrein een taxistandplaats te zijn, een minuutje of tien lopen. De rit zou zo’n $ 40,00 voor 5 personen bedragen. Maar we hadden natuurlijk die Argentijnen in onze kielzog.

Op het Florida-forum door ons wekenlang voor vertrek naar de States geraadpleegd, werd de toerist in Amerika vele malen duidelijk gemaakt dat je geen gebruik moet maken van een illegale taxi. Ze zijn veel te duur en veel belangrijker, bij een ongeluk ben je niet verzekerd.

Maar ja, je hebt de hele dag in die warme zon gezwalkt van de ene naar de andere attractie en je bent bekaf en dan sta je ineens oog in oog met een taxichauffeur (van een illegale taxi) die je met zijn bus, geschikt voor zeven personen wel naar je hotel wilt brengen. Tja dan is de keus niet zo moeilijk en zeker ook niet als Marianne het voor elkaar heeft gekregen dat die chauffeur ons zevenen naar twee verschillende hotels voor maar $ 30,00 wil brengen.
 
Prinsheerlijk waren we binnen een halfuurtje, na eerst die twee anderen te hebben afgezet, veilig in ons hotel. Vlug voor het slapen nog even een biertje en de film van deze dag terugkijken en hup je bed in.

Zondag, 4 mei 2003

Vandaag besloten we weer naar het waterpark Blizzard Beach te gaan. De Disney-parken hadden we nou echt wel even gehad. We hebben deze dag heerlijk geluierd en gezwommen en van de zon genoten. ’s Avonds aten we weer bij Ponderosa en op de terugweg kochten wij wat pleisters. Het bleek dat wij door het vele wandelen (blaren) inmiddels een metertje pleister hadden gebruikt.
 

We besloten lekker bijtijds ons bed in te kruipen, want de volgende dag zouden we Seaworld met een bezoek vereren.

Maandag, 5 mei 2003

Vandaag togen wij met de I-Trolley naar Seaworld. Wij allen vonden, in vergelijking met de Disney-parken, Seaworld een beetje tegenvallen.
 

’t Was er een beetje rommelig en wij waren natuurlijk inmiddels aan het strakke, goed georganiseerde Disney-stramien gewend.

De shows met de orka’s, zeehonden en dolfijnen waren overweldigend. Heel mooi om te zien. Vooral de show met de orka’s waar de toeristen in het stadion lekker helemaal vooraan gaan zitten, want dan zie je alles zo goed. Vooral als die beesten met hun staarten op het water slaan en dan tientallen liters water over deze toeristen smijten is het dolle pret.
 

De drie kids bezochten Journeys to Atlantis, de allerhoogst wildwaterbaan die wij in Orlando tegen zijn gekomen. En alleen onze durfal Celeste bracht een bezoekje aan de vreselijkste rollercoaster die je ooit in je leven hebt gezien, Kraken. Ontelbare loopings en meedogenloze steile hellingen komen er in deze achtbaan voor. Volgens Celeste was dit de allergaafste achtbaan die zij ooit heeft meegemaakt.

Maar de hit van de dag was toch wel het aaien en voeren van de dolfijnen. Zo’n kleine anderhalf uur hebben we over de rand van het bassin gehangen om die prachtige dolfijnen te voeren en te aaien. Marsha d’r nieuwe broek was door de scherpe rand van het bassin helemaal versleten.

Met het lege bakkie waar vis in had gezeten lokten we de dolfijnen naar ons toe, als je ze geen aandacht gaf gooiden deze zoogdieren met hun neus een lading water over je heen. Toen we naar huis gingen, roken we helemaal naar vis door al dat water wat we over onze kleren hadden gekregen. We besloten op de terugweg een supermarkt te zoeken om een paar stokbroden met salades te halen. ’s Avonds in het zwembad gaven Celeste en Edwin hun eigen dolfijnenshowtje weg.

Dinsdag, 6 mei 2003

Vandaag zou alweer onze laatste dag in Orlando zijn. We besloten nog eenmaal naar Magic Kingdom te gaan, het park waar wij allemaal ons hart het meest aan verpand hebben.

We bezochten nog eenmaal de allerleukste attracties, waaronder Buzz Lightyear’s Space Ranger Spin. Behalve Marianne, hadden de vier anderen deze attractie al vele malen gedaan. Je zit dan in een karretje en gaat langs allerlei schietschijven. Op je karretje zit een soort geweer waarmee je op de schijven moet schieten.

Chris had na de vele bezoeken inmiddels de hoogste score. Marianne, niet helemaal achterlijk natuurlijk, had in de vele informatie die zij overal vandaan had gehaald, gelezen dat je bij de oranje pop je karretje een kwart moest draaien en dan op de linkerbovenarm moest schieten. En wat bleek zij had de hoogste score van alle dagen die wij in Magic Kingdom hadden doorgebracht gehaald.

We kochten de allerlaatste kadootjes, aten op het park en besloten naar het hotel terug te gaan om heerlijk te zwemmen en onze koffers in te pakken voor ons vertrek de volgende dag naar Miami.
 

Eerst moest de auto nog worden opgehaald op het vliegveld van Orlando. Met een taxi togen Chris, Edwin en Marsha om 23.00 uur op weg. Celeste en Marianne bleven achter in de hotelkamer om via de t.v.!!!! vanaf het bed heerlijk te internetten. Rond 00.15 uur waren de drie musketiers weer met auto terug.

Woensdag, 7 mei 2003

Vandaag was een vroegertje. De wekker werd om 06.30 uur gezet en reeds om 07.45 waren wij op weg naar Miami. Onderweg zijn we maar een keer gestopt bij MacDonalds voor de lunch en reeds om 13.00 uur (inchecktijd 16.00 uur laadden wij de auto voor Hotel Dezerland uit. Dit hotel was in de jaren 70 stijl ingericht.

We besloten het mooie strand op te zoeken voor een duik in die schitterende blauwe en vooral lauwe Atlantische Oceaan. Er waren onwijs hoge golven, dit was dus echt Wakki Lauw.

Om 17.00 uur bezochten wij ons favoriete supermarkt Publix op om ons eigen diner samen te stellen. Vooral veel ijs werd er ingeslagen, van die heerlijke bekers met citroenijs. We hadden zoveel dat we dit niet opkregen en we besloten de enige overgebleven beker in het vriesvak van de koelkast van Edwin en Marsha op te slaan. ’t Moest helaas liggend gebeuren, want het vakje was te klein.

’s Avonds besloten we naar Bayside te gaan. Een heel gezellig winkelcentrum aan de haven van Miami. Er werd daar zelfs een tv-programma opgenomen. We hebben daar heerlijk gewinkeld en weer ijs gegeten. In het donker vertrokken we weer naar ons hotel en zagen toen de skykine van Miami by night. Werkelijk geweldig. Toen terug naar het hotel.
 

Marsha verheugde zich al weer op haar citroenijs, maar helaas. Toen zij de beker uit “haar” koelkast haalde was deze helemaal leeg. We vonden er dan ook helemaal niets van terug. Alleen wat water op de vloer onder de koelkast en Marsha dweilde op wat eens een verrukkelijke tractatie was geweest.

Donderdag, 8 mei 2003

Vandaag is onze laatste dag in The USA. We hebben nog één dag om die heerlijke amerikaanse sfeer te proeven. We besloten naar Fort Lauderdale te gaan naar shoppingmall Shawgrass Mills.

We hadden al wat grote malls gezien maar deze spande echt de kroon. We hadden ongeveer drie uur gelopen en toen nog maar 2/3 van het hele centrum bezocht. Ook hier werden weer kleren en schoenen gekocht.

Tussen de middag aten we heerlijk chinees en toen besloten we nog eenmaal ons hotel op te zoeken voor een allerlaatste bezoekje aan het prachtige strand. Het blijven toch vreselijke lange afstanden die je elke dag maar weer moet afleggen. Het weer was ook vandaag weer prachtig en die zee was overheerlijk.
 

’s Avonds aten we nog wat in de hotelkamer en toen moesten we echt pakken. Om 19.30 uur aanvaardden wij de tocht naar het vliegveld waar eerst de auto ingeleverd moest worden.

We kwamen daarop een parkeerterrein van Avis. We werden daar keurig onthaald door een medewerker van Avis met een apparaatje in z’n hand die keurig de streepjescode op onze voorruit scande. We waren de auto nog niet uitgestapt of de medewerker heette ons en vooral “Christian met een how are you” van harte welkom. Koffers uitladen, sleutels inleveren en op naar de shuttlebus die ons naar het vliegveld zou brengen.
 

Daar waren we binnen vijf minuten. Nu kon het wachten beginnen. Ook hier moesten we weer vier uur voor vertrek aanwezig zijn. De koffers werden voor het inchecken niet gecontroleerd, maar ons werd op het hart gedrukt de bagage niet op slot te doen, want er zouden steekproeven worden genomen en sommige koffers zouden worden onderworpen aan een onderzoek.

En ja hoor, Marsha was de pineut. Bij thuiskomst bleek dat ze haar zorgvuldig ingepakte koffer grondig hadden doorzocht. We aten voor de allerlaatste keer in de States nog wat junkfood en toen moesten we nog door de douane.

We konden nog net onze kleren aanhouden, maar de boys moesten hun schoenen uit doen en Edwin moest zelfs zijn riem van z’n broek afdoen. Wij mochten er niet bij blijven staan kijken en ons werd gesommeerd vooral door te lopen.

Maar het allerleukste was toch wel dat Marianne die op de heenweg iedereen keurig had verteld vooral geen scherpe voorwerpen in de handbagage mee te nemen, door de douaniers eruit gepikt werd omdat in haar beautycase een grote schaar werd aangetroffen. Door het knippen van de vele pleisters gedurende onze trip is die schaar per abuis in de beautycase terecht gekomen. We waren alleen de schaar kwijt, maar de boete van een paar honderd dollar (lazen we toen we verder liepen) hoefden we niet te betalen.
 

Na lang wachten konden we eindelijk ons plaatsje in het vliegtuig bezetten. Ons Martinairtoestel vertrok uiteindelijk een half uur eerder dan gepland, dus om 00.30 uur.  Da’s boffen.

Het werd oook dit keer weer een lange zit. En aangezien het nacht was bleven gedurende bijna de hele vlucht de luikjes voor de ramen naar beneden en de lichten uit. Als je dan al wilde lezen kwam daar in het donker niets van. Ook dit keer kregen we tweemaal een maaltijd voorgeschoteld.
 

Uiteindelijk landden we eerder dan gepland, de vlucht duurde nu maar 8 ½ uur. Op Schiphol hadden we na aankomst om 15.30 uur binnen twintig miunuten alle formaliteiten afgehandeld. Paspoortcontrole, koffers ophalen en douane.
 

Eindelijk weer onze voeten op Nederlandse bodem. We werden weer netjes door Thea en Ton en Theo thuis afgezet, nadat we eerst nog zo’n klein halfuurtje in een onvervalste Nederlandse file hadden gestaan.
 

Jippie we waren weer thuis.