2010 februari Costa Rica

Maandag 22 februari 2010

Alles staat klaar om te vertrekken. We wachten op onze reisgenoten Jon en Carla. Eindelijk sneeuwt het niet meer, maar in plaats daarvan regent het. Het is heel vervelend om zo op vakantie te gaan. We troosten ons met de gedachte dat het in Costa Rica lekker warm is.

In de stromende regen zetten we de koffers in de auto. Als onze reisgenoten arriveren stappen we met Celeste in de auto. Gelukkig zijn er geen files en al snel (10.00 uur) zijn we op Schiphol. Onze chauffeurs blijven vanwege de regen in de auto. We nemen afscheid en zetten de koffers op een karretje.

We rijden direct naar de FOX balie waar we van een hostess onze reisbescheiden uitgereikt krijgen. We checken in en gaan naar de paspoortcontrole. Het gaat lekker snel allemaal. We shoppen en eten wat en dan lopen we naar de gate. We worden aan een kruisverhoor onderworpen en nadat grondig gefouilleerd zijn, stappen we in het vliegtuig.

Ook dit keer vertrekken we van de Zwanenburgbaan en dat betekent een kwartier taxiën. Dit houdt allemaal op. Mogelijk missen we hierdoor onze aansluiting van New York naar San José. We hebben in New York maar een uur en tien minuten om over te stappen. We moeten dan de koffers hebben opgehaald, opnieuw afgeven te hebben en door de douane.

Gelukkig gaat de tijd die de vlucht heeft geduurd snel voorbij. Uiteindelijk komen we een uur eerder (15.10 uur) aan dan gepland en hebben we bijna twee uur de tijd voor de volgende vlucht. Bij de douane gaat het allemaal wat langzamer dan op Schiphol. Er worden vingerafdrukken en een irisscan gemaakt. Ook hier weer een klein interviewtje en dan op weg naar de bagageband. We hoeven ons nu gelukkig niet te haasten. Als we niet een uur eerder waren gearriveerd, hadden we de aansluiting gemist. De bagageband draait al en als we de koffers van de band hebben gehaald, leveren we ze weer in voor de volgende vlucht.

Op dit vliegveld hebben we een prachtig uitzicht op de skyline van the city that never sleeps. Ik krijg direct de kriebels, want eind mei ga ik met Celeste en Marsha deze prachtige stad met een bezoek vereren. We gaan direct naar de gate en kunnen dan al snel instappen voor de volgende vlucht. Deze duurt vijf uur. Het tijdsverschil met Nederland is nu zes uur en in Costa Rica is het verschil zeven uur.

Als we in het vliegtuig zitten begint het al donker te worden. Het is nu 19.10 uur. Ik hoop dat het nog een beetje licht is als we vertrekken, dan kunnen we tenminste nog wat zien. Gelukkig is dit het geval. Weer hebben we een prachtig uitzicht op de skyline van New York. Ook zien we het Vrijheidsbeeld in de Hudson liggen, met daarachter de ondergaande zon. Een prachtig gezicht.

De vlucht duurde voor mij gevoel langer dan de eerste vlucht. Ik slaap bijna niet. Uiteindelijk landen we om 21.30 uur in San José. De grond is hier vochtig van de regen. Oh nee toch geen regen hier? We taxiën ook hier heel erg lang. Als we het vliegtuig uitstappen via een trap en in een bus stappen, voelen we dat het heel erg warm is. De bus brengt ons naar de aankomsthal. Echt heel ouderwets.

Ook hier moeten we weer naar de paspoortcontrole. Hier staan ook weer ellenlange rijen. Echt heel vervelend. We zijn moe en we zijn het zat. We worden nadat we de koffers van de bagageband hebben gehaald en naar buiten zijn gelopen, opgewacht door onze reisleider Wouter. We maken kennis met de andere reisgenoten. We zijn in totaal met twintig vakantiegangers. Onze koffers worden op het dak van het kleine busje getild. Zo gaat dat de hele vakantie. Een intensieve bezigheid in de moordende warmte.

In de bus vertelt Wouter dat het vandaag een van de warmste dagen van het jaar is. We rijden in ongeveer een klein half uurtje naar ons eerste hotel Rincon de San José  in San José.

Het is een dooie boel op dit tijdstip in de stad. Er wonen volgens Wouter maar weinig mensen in het centrum van de stad. Zij komen alleen maar om te werken in deze stad. Ons hotel staat in een lugubere wijk en is niet zoals we gewend zijn tijdens onze vele andere reizen.

We krijgen een welkomstdrankje en gaan dan met de koffers naar onze kamers. Ook dit is nieuw voor ons. Normaal gesproken worden de koffers naar onze kamer gebracht. Maar ja. Het is hier een ander land met weer een hele andere cultuur. Op de kamers ruimen we de koffers goed in. Allebei een eigen koffer en dan gaan we slapen. Het is inmiddels 23.30 uur.

We slapen direct in, alhoewel ik wel een paar keer wakker ben geworden. Om 05.10 uur ben ik klaarwakker, rotzooi ik wat en schrijf dit verslag. Ik hoor, hoewel we midden in de stad zitten, verschillende vogels zingen. En dan begint het avontuurlijke gevoel ineens. Dit gevoel had ik gisteren vanaf ons vertrek uit Nederland nog niet gehad. Snel ga ik douchen. Jippie, vakantie!!

Dinsdag 23 februari 2010

Ik ga op een computer van het hotel mijn website bijwerken. Het is heerlijk weer en het is ook al licht. We gaan met de hele ploeg ontbijten en dan gaan we samen met Wouter naar de bank om colonnes, het betaalmiddel van Costa Rica, te pinnen. Als dit klusje geklaard is gaan de koffers weer op de bus en om 08.30 uur vertrekken we naar La Fortuna. Eerst moeten we het ontbijt nog afrekenen. Dit is ook nieuw voor ons.

Het weer is zalig en ik kan je niet vertellen hoezeer wij hier naar verlangd hebben. Op de Pan American Highway komen we in een file. We doen er drie kwartier over om bij het vliegveld te komen. Een stukje waar we de avond ervoor maar vijfentwintig minuten over deden. We rijden San José uit en direct wordt het steeds groener. Wij rijden verder door San Ramon, een plaats bekend van de koffie-export. Deze export is behoorlijk teruggelopen en momenteel zijn de export van bananen en ananassen, samen met het toerisme, de belangrijkste inkomstenbronnen van Costa Rica.

Om 10.20 uur stoppen we voor koffie. Wouter heeft in de bus het e.e.a. over de reis verteld.

We kopen het prachtige kaart met daarop de vogels/dieren die in Costa Rica voorkomen. We hopen veel van deze dieren te spotten. Na een half uur rijden we weer verder. We zijn nog maar een kwartiertje van onze eindbestemming verwijderd, of de bus krijgt een lekke band. Spectaculair natuurlijk. Allemaal stappen we uit en we zoeken verkoeling bij een huis langs de weg. De mevrouw biedt ons stoelen aan. In haar voorkamer staan allerlei herbariums en aquaria. Ook lopen er een paar kinderen rond. In Nederland is het ondenkbaar dat je je huis openstelt voor toeristen van een bus met een lekke band.

Het hele voorval duurt zo’n drie kwartier. Uiteindelijk is het de chauffeur gelukt de band te verwisselen. De stakker heeft in de moordende warmte het klusje alleen moeten klaren. Het leverde hem een knalrood hoofd op. We stappen weer in een nog geen vijf minuten later komen we om 13.30 uur bij het restaurant aan voor de lunch. Het restaurant staat midden in La Fortuna en we hebben hier een prachtig uitzicht op de vulkaan Arenal. De top is echter achter de wolken verdwenen. Wouter vertelt dat hier ook wel eens toeristen voor een dag of drie komen en dat de vulkaan dan geheel achter de wolken is verdwenen.

We namen alle vier een hamburger en met een verse fruitshake was het een voortreffelijke lunch. Na het eten, het is dan inmiddels 15.00 uur, gaan we dollars pinnen. Samen met Wouter lopen we naar de bank. Een flinke tippel. Het is nu ook heel erg warm. Flink wennen voor ons natuurlijk, nadat we Nederland hebben verlaten na weken van sneeuwval.

Als we gepind hebben, staat de bus voor. Ideaal. In vijf minuten rijden we naar ons hotel Villas Eco Arenal in San Carlos.

Een geweldig complex met een prachtige tuin met daarin het midden een heerlijk zwembad en uitzicht op de vulkaan. De vulkaan Arenal, gelegen in het noorden van het land op de grens van de provincies Guanacaste en Alajuela, is een perfecte kegel met een hoogte van 1633 meter. De kolos heeft een krater van 140 meter diep en ’s nachts biedt hij een fantastisch spektakel van gloeiende lavastromen. We brengen de koffers naar de kamers. Er staan verschillende gebouwen op het terrein.

Om 16.00 uur gaan we met de hele ploeg een wandeling maken naar het uitzichtpunt op de vulkaan. De bus brengt ons daarheen. De ene kant van de vulkaan is prachtig begroeid met verschillende bomen en struiken en is mooi groen. Terwijl de andere kant van de vulkaan  dor en droog is. De steeds maar lopende lava heeft hier voor gezorgd. Terwijl we aankomen rijden volgt er een uitbarsting. Adembenemend. Dit verschijnsel gebeurt meerdere keren op een dag, dus is eigenlijk niet eens zo’n vreemd verschijnsel. Maar voor ons natuurlijk wel.

Gelukkig is de top van de vulkaan nu ook uit de wolken en we zien de rook omhoog dwarrelen en de lava langs de vulkaan naar beneden glijden. De bus brengt ons naar een hoog gelegen viewpoint waar we een prachtig uitzicht op de Arenal vulkaan hebben. Vanaf dit punt starten we onze wandeling. Echt geweldig.

De wandeling duurt een goed uur. We lopen nu door het tropisch regenwoud. We geven onze ogen goed de kost, want we willen dieren spotten. Behalve een zwarte vogel met een gele staart en rijen bladsnijmieren zien we verder geen andere beesten. De bladsnijders behoren tot de opvallendste dieren in het regenwoud. Met honderdduizenden tegelijk leggen ze afstanden van tientallen meters af terwijl ze stukjes blad mee torsen. Zo slijten ze hele paden van wel tien centimeter breed uit. Het grappige is dat de bladeren (die vele malen het gewicht hebben van de mier de ze vervoert) niet worden gegeten maar meegenomen naar het nest. Daar kauwen de mieren de bladeren die vervolgens dienen als voedsel voor een bepaalde schimmelsoort. Die dient op haar beurt weer als voedsel voor de miertjes.

Ondanks dat het tegen de avond loopt is het bloedheet en daardoor is het behoorlijk zweten.

Aan het einde van de wandeling staat de bus alweer te wachten en stappen we in een airco gekoelde bus. Heerlijk. De bus brengt ons volgens Wouter naar het beste restaurant van La Fortuna. We hebben daar overheerlijk gegeten. Om 21.00 uur zijn we weer terug in het hotel. We gaan naar onze kamers en ik zet de foto’s op de imagetank en ga het verslag schrijven. Ook leg ik de spullen voor de volgende dag vast klaar.

We willen ook gaan slapen. Maar op het plafond zie ik een mug. Met een handdoek wil ik deze doodslaan. Ik raak daarbij de gordijnrail die met gordijn en al naar benden komt. Dat geeft een enorme klap. Chris schrok zich wezenloos. Rails kapot dus. Zo goed en zo kwaad als het ging hebben we deze gerepareerd, want we willen toch echt met de gordijnen dicht gaan slapen. Maar gelukkig blijft de rail hangen.

Woensdag 24 februari 2010

Ik heb bijna niet geslapen vannacht. Om 05.45 uur ben ik maar opgestaan. Samen met Chris ben ik om 06.05 uur naar buiten gegaan op zoek naar kikkertjes en vogels. We zagen een hele mooie kolibrie. Kolibries zijn klein (tussen de 6.5 en 15 cm) maar onmiskenbaar door hun gedrag. Ze kunnen vliegend als het ware stil blijven hangen om de nectar uit bloemen te zuigen. Daarvoor zijn ze uitgerust met een extreem lange tong. Ze eten op een dag verschillende malen hun lichaamsgewicht om hun energie voorraad op peil te houden. Kolibries hebben de opvallende eigenschap dat ze niet kunnen lopen. Ook zagen we geweldige kleine rode kikkertjes met blauwe pootjes, de zogenaamde bluejeans frogs. Heel mooi en heel erg giftig.  Om 06.45 uur zijn we gaan ontbijten.

Om 07.30 uur stappen we allemaal de bus weer in voor een bezoek aan Los Chilles. Deze plaats ligt tegen de Nicaraguaanse grens. We gaan door het regenwoud van Caño Negro een boottocht maken. Het park is een merengebied dat op de lijst van internationaal belangrijke wetlands staat. Het ligt in de vlakten van Los Guatuzos, in het kanton Los Chilles, in de provincie Alajuela.

Onderweg stoppen we bij een brug met een restaurant waar in een boom ik weet niet hoeveel leguanen liggen. Ze zien er allemaal angstaanjagend uit. Ze zijn mooi door hun lelijkheid. De eigenaar van het restaurant voedt de leguanen die in een boom liggen met kip. Sommige zijn wel een meter lang. Het schijnt dat ze deze beesten hier eten. Volgens de kenners smaken de leguanen naar kip.

We rijden weer verder. En om 09.15 uur stoppen wij bij een ananasplantage. Ons wordt verteld dat het rijpingsproces stopt als de ananas is geplukt. Sterker nog, het rottingsproces begint dan al.  Als uit de steel een blad getrokken kan worden, is het rottingsproces al begonnen. Toch maar gelijk na aankoop opeten als we weer in Nederland zijn.

De zon schijnt nog niet, maar het is al wel heel erg warm. Bij een soda (koffietent) stoppen we om 09.30 uur voor koffie. Hierna gaan we verder naar Caño Negro. Als we daar aankomen ligt de boot voor onze groep al in de rivier Rio Frio. We gaan direct aan boord. Er is ruimte zat in de boot. We lopen van de ene naar de andere kant om foto’s van de vele vogels en reptielen te maken. We zien kaaimannen, leguanen, brulapen, schildpadden en talloze vogels, waaronder de prachtige ijsvogel en de witte reiger.

Chris heeft voor op de boot tijdens het fotograferen zijn, ik weet niet de hoeveelste, zonnebril in de rivier laten vallen. Sukkel. We komen op een moment bij de grens van Nicaragua aan. De boot legt aan. We stappen allemaal uit en zetten zonder een paspoortcontrole, voet aan wal in dit land. We zien direct een aantal flamingo’s.

Na deze onderbreking varen we weer terug naar de opstapplaats. We stappen weer in de bus en waar we vanmorgen koffie hebben gedronken, lunchen we ook. Ditmaal worden er schalen met rijst en pastasalades op tafel gezet. Ook ontbraken de zwarte bonen dit keer niet. Ik vind de bonen er onsmakelijk uitzien en heb er nog steeds geen hap van genomen. We krijgen zelfs een dessert, ijs. Verrukkelijk.  Om 13.45 uur stappen we weer op en gaan we naar het hotel terug.

In het centrum van La Fortuna waar we om 15.45 uur aankomen koopt Chris een zonnebril. Wouter koopt voor de hele groep cola met rum. Dat zal een gezellige boel worden vanavond. Ook kopen wij een ijsje, de tweede van vandaag.

Om 16.00 uur zijn we weer in het hotel. Ik wil internetten bij de receptie. Dat kan hier wireless. Nou dus niet op mijn laptop. Ik moet dus nog even geduld hebben om de website bij te werken.

Om 16.45 uur vertrekken we alweer naar de Arenal vulkaan. We rijden een goed half uur en komen dan aan bij het stuwmeer Laguna El Arenal. Het meer is circa 72 km2 groot en voorziet een gedeelte van Costa Rica van stroom. Daar stappen we op een boot.. We varen heel rustig langs de oever. Hier zien we ook weer verschillende mooie vogels. Vooral de witte reigers zijn hier goed vertegenwoordigd. Op een moment doemt de Arenal vulkaan voor ons op. Het is heel rustig helder weer en de vulkaan is in vol ornaat te bewonderen. Het wordt al wat donkerder en op een moment zien we een kleine hoeveelheid lava naar buiten stromen. Niet erg veel dit keer.

We blijven een kwartier voor de vulkaan wachten. Er gebeurt helemaal niets. Het is nu pikkedonker. De kapitein van de boot besluit in overleg met Wouter terug te keren naar de opstapplaats. Juist op dat moment gebeurt het. We zien een behoorlijke stroom roodgloeiende lava naar beneden kruipen. Een geweldig gezicht zo in het donker. Nu vindt Wouter het tijd om de rum en cola in te schenken. Er heerst een gezellige sfeer aan boord.

We varen weer verder en weer is er een uitbarsting. We boffen echt vanavond. Dit is wel zo bijzonder. Dit zal je niet vaak in je leven meemaken.

Om 19.00 uur stappen we weer in de bus die al weer klaar staat. Langs de kant van de weg in de berm vliegen een heleboel vuurvliegjes. Heel bijzonder om te zien. Om 19.45 uur zijn we voor het diner in het restaurant waar we gisteren hebben geluncht. Ik neem dit keer een heerlijke steak met daarbij een heerlijke vruchtenshake. Om 22.00 uur is de hele ploeg uitgegeten en gaan we weer terug naar het hotel. We rommelen nog wat en gaan dan proberen te slapen. Ik denk dat ik deze nacht een uurtje in dromenland ben geweest.

Donderdag 25 februari 2010

Om 06.00 uur staan we op en we ontbijten om 06.45 uur. Vandaag gaan we een wandeling van drie kilometer door het tropisch regenwoud Arenal Hanging Bridges (Puentes Colgantes de Arenal) over de hangbruggen maken. De hangbruggen zijn gespannen door en over de boomtoppen. Het is een prachtige wandeling. We zien machtige bomen met ontzettende lange luchtwortels. De vulkaan is vandaag niet te zien. De bewolking hangt vandaag erg laag. We hebben dus de vorige dagen geluk gehad. De zon zien we vandaag ook niet. Voor de wandeling is dit ideaal. We hopen ook dat we als een van de eersten aanzullen komen in het bos. Mogelijk zien we dan nog beesten. In de bus vertelt Wouter het verschil tussen het regenwoud en de bossen zoals wij die kennen in Nederland.

xxx

We starten om 08.30 uur met een schitterende wandeling door het regenwoud over lange hangbruggen en schattige kleine bruggetjes over kabbelende riviertjes. Op een moment begint het te regenen en eindelijk kunnen we de poncho's, waar we al jaren mee lopen te zeulen, aantrekken. Het heeft nog wat voeten in aarde om ze op de juiste wijze aan te krijgen. Die plastic dingen kleven aan je natte lichaamsdelen. We zien er niet uit. Maar het houdt de regen tegen. Zeker voor de fototoestellen erg handig. Maar je zweet je rot onder dat ding en eronder zijn we net zo nat alsof we geen poncho aan hebben, maar nu van het zweet.

Het is flink klimmen en dalen en de temperatuur loopt maar op. Om 10.15 uur zijn we weer terug bij het startpunt voor de koffie. Dat duurt allemaal heel erg lang. Om 10.50 uur vertrekken we eindelijk. Het is nu droog, maar het ziet er donker en somber uit. Er zijn mensen in de bus die zich omkleden, en er wordt flink gesnoept. Er heerst een gezellige stemming.

We zijn nog geen kwartier onderweg of we zien een neusbeer. De bus stopt en we stappen uit om een foto van dit leuke beestje te maken. Hij is erg tam en komt op ons toegelopen. Erg schattig. Deze beestjes worden 80 tot 130 cm lang en wegen 3 tot 5 kg. Ze zijn herkenbaar aan de lange, flexibele snuit en de lange, slanke staart. De vacht is grijsbruin van kleur met witte delen op de armen, de snuit, de kin en de keel. De witte oren zijn smal en rond. Net als wasberen heeft de neusbeer een zwart-met-wit gekleurd gezichtsmasker. De staart is zwartgeringd en wordt bij het lopen verticaal gehouden. De ringen zijn bij jonge dieren meestal beter zichtbaar dan bij volwassen neusberen. De voeten zijn zwart van kleur. Neusberen leven 7-14 jaar. We rijden weer verder om het Arenal meer heen. Om 12.15 uur stoppen we voor de lunch bij een geweldig restaurant met uitzicht op het Arenal meer.

Het restaurant vervaardigt producten van macademianoten. Er zijn in de buurt veel macademiaplantages. We krijgen de noten op verschillende manieren bereid aangeboden. Zoet, zout, hartig. Heerlijk allemaal. Er worden zalige broodjes en taarten gebakken met de noten. Ik kies een broodje met kip. Ook neem ik daar een heerlijke vruchtensap bij. Aardbei met sinasappel.

Om 13.30 uur vertrekken we weer. We rijden nog steeds om het meer. We stoppen bij een viewpoint. We hebben een prachtig uitzicht over het meer. In het meer liggen verschillende eilandjes. Veel vogels zijn aan het broeden op deze onbewoonde eilandjes. We vervolgen onze weg en om 14.10 uur komen we in een file terecht. Er zijn wegwerkzaamheden. Alles gaat op zijn elfendertigst hier.

Om 15.15 uur komen we in Liberia aan. We stoppen bij een winkelcentrum. De chauffeur gaat tanken. We halen bij de supermarkt Jumbo, bier en cola. Bij een ijssalon halen we heerlijke ijsjes. Er staat een televisie aan en het toeval wil dat de voetbalwedstrijd Juventus-Ajax wordt uitgezonden. De jongens blijven kijken, terwijl Carla en ik van ons ijsje smullen. De eindstand is 0-0 en daardoor is Ajax uitgeschakeld. Chris natuurlijk teleurgesteld.

De bus is volgetankt en om 16.00 uur gaan we weer verder. Naar Rincon de la Vieja. Daar blijven we twee nachten. Het bergachtige park, dat deel uitmaakt van de Cordillera de Guanacaste, beschermt een van de belangrijkste hydrografische netwerken van het land. Het park ligt ongeveer 27 kilometer ten noordoosten van Liberia, en op onbewolkte dagen kan je hiervandaan het Nicaraguameer, de baai van Culebra en de Golf van Santa Elena zien. We rijden heel langzaam op een ongeasfalteerde weg in de middle of nowhere. Een droge dorre bende is het hier. Na drie kwartier dalen en stijgen komen we bij ons hotel. We krijgen allemaal ons eigen huisje. Heel leuk. We  installeren ons en dan gaan we met de hele ploeg naar de Sunsetbar. Bij deze bar, logisch, kunnen we een prachtige ondergaande zon aanschouwen.

We hebben een geweldig uitzicht over de bergen en dalen. In de verte zien we de oceaan liggen. Uiteindelijk zien we de zon in de zee zakken. In bar wordt gezellige muziek gespeeld. We vermaken ons prima. Om 18.30 uur gaan we met z’n allen eten. Een buffet dit keer. We kletsen wat af met iedereen. Wouter zit bij ons aan tafel en hij vertelt veel over Costa Rica. We hangen aan zijn lippen.

Na het eten willen we naar de Sunsetbar, maar helaas is deze al gesloten. We besluiten in het restaurant nog een afzakkertje te nemen. Als we weer teruglopen naar het restaurant zien we een heleboel konijnen, een onwijs grote pad en een wild zwijn. Echt ongelooflijk allemaal. Om 22.00 uur vinden we het welletjes en dan gaan we ons bed opzoeken.

Vrijdag 26 februari 2010

Om 06.00 uur worden we wakker van de brulapen. Wat een herrie maken deze beesten. Om 07.00 uur gaan we ontbijten en daarna ga ik de website bijwerken. Om 07.45 uur vertrekken we voor een wandeling naar de drie watervallen. Het is bloedheet en voor mijn gevoel zijn we alleen maar aan het klimmen. Iemand van het hotel loopt mee met een vuilniszak schone handdoeken. Bij een van de watervallen kunnen we zwemmen.

We lopen door het mulle zand en dat is met deze ontzettende warmte niet echt leuk. We zitten onder het stof. Om 09.15 uur (na anderhalf uur wandelen) zijn we bij de eerste waterval. Deze stinkt naar zwavel. We rusten hier een klein half uurtje en dan gaan we weer verder.

De tocht is ondanks de zwaarte geweldig. Het is klimmen en dalen en dat is echt afzien. Als we in het dal lopen horen we op  een moment het geluid van de canopy. Huizenhoog boven ons zweven mensen van boomtop naar boomtop over de kabels die gespannen zijn. Later deze vakantie zullen wij ook zo’n tocht gaan maken. Bij de derde waterval is een natuurlijke glijbaan ingesleten. Een aantal van ons maakt gebruik van deze glijbaan. Ook zijn er sommige die zwemmen in het poeltje onderaan de waterval.

We lopen tot 12.00 uur en komen dan bij de warm waterbronnen. Er zijn hier verschillende baden met allemaal een andere watertemperatuur. We kleden ons snel om en gaan dan heerlijk bijkomen in het warmwaterbad van 37 graden. We proberen ook die van 41 graden, maar deze is echt te heet. We ontspannen heerlijk in dit bad. Chris gaat de sauna in en later neemt hij een modderbad. Je moet de modder dan in de zon op laten drogen. Hij ziet er niet uit. Je schijnt er jonger van uit te gaan zien. Maar waarschijnlijk heeft hij de modder te kort op zijn gezicht gehad. We zien geen verschil met een half uur eerder.

Na een klein half uurtje poedelen, gaan we op de ligbedden relaxen. Om 13.00 uur krijgen we een heerlijke lunch aangeboden. Verschillende met kip- of tonijnsalade belegde broodjes worden geserveerd. Echt verrukkelijk. Als we genoten hebben van de lunch moeten we toch nog een stukje klimmen naar boven,. Daar staat een tractor met aanhanger te wachten. We nemen allemaal onze plaats in en dan worden we naar ons hotel gereden. We zijn allemaal gesloopt. De tractor rijdt over hobbelige weggetjes en het stuift als een gek. Het doet ons denken aan de gamedrives in Zuid-Afrika.

De tractor moet er flink aan trekken. Het is behoorlijk klimmen in de heuvels. Om 14.00 uur zijn we weer bij ons huisje. We gaan heerlijk een uurtje relaxen. Ik ga foto’s op de viewer en de laptop zetten. We hopen dat we snel een wireless verbinding hebben zodat we het thuisfront ook de foto’s kunnen laten zien. Om 16.00 uur gaan we voor ons huisje even de te volgen route doornemen. We zetten een heerlijk muziekje op en onze dag kan niet meer kapot.

Om 18.00 uur gaan we weer naar de Sunsetbar. Deze is nog maar net open. Wij zijn de eerste klanten. We bestellen een drankje en hopen op een mooie ondergaande zon. Het is nog steeds heel warm. Er komt helemaal niemand en we besluiten maar naar het restaurant te lopen. We gaan eerst nog even internetten en daarna eten. We gaan het restaurant in en al snel is de hele ploeg compleet. We eten weer verrukkelijk van het overvloedige buffet.

Na het eten gaan we met een aantal naar een reptielenopvangcentrum. Er zitten daar verschillende slangen en geweldige kikkers. We hopen de kikkers in het echt tegen te komen. Van de slangen zijn we niet echt gecharmeerd. Jon hangt de stoere bink uit en neemt een slang om zijn nek. Als het beest een soort wurghouding aanneemt is hij het zat en wordt hij bevrijd van het roofdier.

We gaan nog wat drinken in het restaurant en om 22.00 uur gaan we slapen. Morgen moeten we weer verhuizen.

Zaterdag 27 februari 2010

Om 05.30 uur zijn we al weer wakker. Ik ben gaan douchen en daarna ben ik buiten gaan zitten. Er vliegen talloze prachtige vogels langs. Helaas zijn ze razendsnel dus ik krijg ze niet op de foto. Fred komt ook langs met zijn fototoestel. Chris heeft zich onzichtbaar opgesteld en doet een vogel na. Fred is heel nieuwsgierig naar dit beest. Hij zoekt overal, maar ineens heeft hij Chris in de gaten. Dat zal hem betaald worden gezet.

We ontbijten om 07.00 uur. De koffers moeten om 08.30 uur klaar staan. We zouden om 09.30 uur vertrekken, maar de hele ploeg staat om 09.00 uur al klaar en kunnen we dus eerder gaan rijden.

Na een kleine drie kwartier rijden zijn we in Liberia. We gaan weer naar de supermarkt Jumbo om boodschappen te doen. Wouter vertelt dat in ons volgende onderkomen een koelkast is. We slaan dus veel drinken (waaronder flessen rum) in. Na een half uurtje shoppen rijden we om 10.15 uur naar ons volgende doel.

We bezoeken een waterval met een meertje ervoor. Omdat het zaterdag is en de lokale bevolking niet hoeft te werken is het erg druk bij de waterval. Hele families met enorme koelboxen maken er een gezellig dagje uit van. Ook nu weer laat de zon zich van zijn beste kant zien. Het is heerlijk bij de waterval. Een aantal van ons, waaronder Wouter, begeeft zich in het water en gaat lekker zwemmen.

Wouter heeft frisdrank en cakejes meegenomen. We houden een soort picknick. Heel gezellig. We houden het tot 11.15 uur vol en begeven ons dan weer naar boven waar de bus al weer staat te wachten. Na drie kwartier zijn we al in ons volgende hotel Hacienda La Pacifica in Canas. We krijgen een geweldig huis met schommelstoelen op het terras en uitzicht op het zwembad.

De koffers worden per truck gebracht. Om 12.30 uur lopen we naar het restaurant voor de lunch. We eten broodjes hamburger en broodjes met kip. Echt heerlijk. In de middag gaan we naar een dierenopvangcentrum dat naast ons hotel is gehuisvest. Eerst lopen we nog even naar ons onderkomen. Uit de bossen komt heel schuchter een hert gewandeld. Het beest stopt en kijkt ons helemaal na. Komisch gewoon. We relaxen wat en proberen via de laptop via Wifi te internetten maar helaas krijgen we geen contact.

Om 15.00 uur gaan we met de hele ploeg naar het dierenopvangcentrum, Las Pumas Rescue Center. Hier worden aangereden, in beslaggenomen en weesdieren opgevangen. We zien veel roofvogels, ara’s, toekans,  een jaguar en nog meer katachtigen. De centrum wordt door vrijwilligers in stand gehouden. Opgezet door Lilly Bodmer de Hagnauer, een Zwitserse vrouw die in Costa Rica woonde. Zij is inmiddels overleden, maar haar 89-jarige man zet haar werk voort. Hij loopt ook rond in het parkje en komt ons af en toe bijstaan. Hij vertelt veel, maar er is geen touw aan vast te knopen.

Nadat we de dieren uitvoerig hebben bestudeerd lopen we weer terug naar ons hotel. We gaan heerlijk een uurtje zwemmen. Het is inmiddels 16.00 uur en de zon gaat al bijna onder. Op ons terras drinken we later van de rum en kletsen wat.

Om 19.00 uur gaan we naar het restaurant voor het diner. Een aantal van onze groep is al aanwezig. Na het eten gaan we met een aantal heerlijk buiten zitten. Van de muggen trekken we ons dit keer niets aan. Om 22.00 uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar onze huisjes. Het waait hier wel wat maar de temperatuur is prima. Om 22.15 uur gaan we slapen.

Zondag 28 februari 2010

Om 06.00 uur ben ik alweer wakker. Zet de foto’s op de laptop en ga dan douchen. Later ga ik buiten zitten. Op het terrein voor ons huis lopen een aantal herten. Geweldig om te zien. Om 07.00 uur gaan we ontbijten. A la carte dit keer. Ik neem de pancakes. Het duurt alleen vreselijk lang voor iedereen is voorzien. We zitten allemaal onder de muggenbulten. Deze jeuken vreselijk. En niets helpt hiertegen.

Om 08.00 uur vertrekken we voor een boottocht over de rivier de Bebedero naar het nationaal park Palo Verde. We arriveren daar om 08.30 uur. Onze boot ligt al klaar. We maken een schitterende boottocht over deze rivier. We zien witte reigers, blauwe reigers, krokodillen, gieren en allerlei prachtige vogels.

Op de heenweg vaarden we stroomafwaarts, dus op de terugweg stroomopwaarts. Dat ging met een flinke gang zodat de mensen voor in de boot flink nat werden. Achterin waar wij zaten viel dat gelukkig nogal mee. Ook hield mijn paraplu die ik had opgestoken veel water tegen en de poncho die ik had aangetrokken.

Op een moment kwamen we in een wolk rook. Het bleek dat we een suikerrietfabriek passeerden. Omdat de suikerriet nogal scherpe bladeren heeft, verbrand men deze. De stengels van de plant worden verwerkt tot suiker. Er vlogen allerlei snippers roet door de lucht. Het stonk vreselijk. Gelukkig waren we snel door de wolk heen. We zaten allemaal onder de roetdeeltjes. Maar omdat de boot zo snel ging waren we ze ook zo weer kwijt.

Op een moment komen we bij een zandbank waar een enorme krokodil ligt te zonnen. De boot blijft stil liggen en pardoes dook de krokodil richting boot. Niets aan de hand, maar toch schrokken we ons wezenloos. We zagen ontzettend veel mooie dieren tijdens deze tocht. Een luiaard, ijsvogels, steltlopers, witte en blauwe reigers en veel roze lepelaars. Heel bijzonder om te zien.

Om 12.30 uur zijn we weer bij het vertrekpunt en drinken we koffie en thee. Het is ontzettend warm en ook onder het afdak is het niet veel koeler. Om 13.00 uur gaan we weer naar Canas. We willen pinnen, maar dat lukt ons bij geen een automaat. We rijden door naar de supermarkt. We kopen daar een flesje spul tegen de muggen. De Deet die we uit Nederland hebben meegenomen biedt hier te weinig bescherming. Misschien gaat het met het plaatselijke product beter. Veel mensen uit ons gezelschap schaffen zo’n flesje aan. Het is volgens Wouter een natuurproduct en hem geeft het afdoende bescherming. We wachten maar af. De schap is zo leeg. Goeie zaken dus voor de supermarkt.

We rijden weer terug naar La Pacifica en daar gaan we onmiddellijk lunchen. We zijn als een van de eersten binnen en worden daarom ook als eerste geholpen. Als eerste van de ploeg verlaten we na de lunch ook het restaurant en gaan dan naar het zwembad. Gelukkig hebben we nog vier stoelen (meer zijn er niet aanwezig). Het is inmiddels al 14.30 uur en we houden het tot 17.00 uur vol om te zwemmen en te zonnen.

Om 17.00 uur gaan we weer naar ons huisje om wat te drinken en chips te eten. Ondanks dat we ons hebben ingesmeerd met het nieuwe goedje, worden we toch nog geprikt door die irritante muggen. Maar een muggenbult meer of minder maakt op zo’n groot aantal ook niet meer uit. Om 18.15 uur gaan we ons omkleden. Op het complex hebben we vanavond een barbecue.

Als we om 19.00 uur bij het restaurant aankomen zijn er drie ronde tafels mooi gedekt voor ons. Er staan verschillende prachtig opgemaakte salades klaar en er is vlees en vis in overvloed. Drie mannen staan achter een enorme xylofoonachtig instrument. Er komt geweldige muziek uit. Drie nummers aanhoren is prachtig, maar de hele avond gaat toch een beetje vervelen. We eten verrukkelijk. Op een moment wordt Wouter door een van de dames van de bediening ten dans gevraagd. Hij zit er duidelijk mee in zijn maag, maar slaat het aanbod niet af. Een fantastisch dans laat hij ons zien. Later op de avond komt een dame van de bediening naar Wouter en smoest wat met hem. Wouter gaat naar Chris met de mededeling dat zijn vrouw (ik dus) straks ook ten dans wordt gevraagd. Nou daar zit ik duidelijk niet op te wachten. De rest van de avond ben ik op mijn qui-vive. Blijkbaar hadden ze in de gaten dat ik daar niet op zat te wachten.  En gelukkig gaat de dans niet door. Pfft! Om 21.30 uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar onze huisjes.

Maandag 1 maart 2010

Vandaag is het weer verkassen. We gaan voor drie dagen naar het nationaal park Manuel Antonio. We staan om 06.00 uur op en gaan dan naar het restaurant voor het ontbijtbuffet. De koffers worden met een pick-upbusje bij de huisjes opgehaald. Na het ontbijt loop ik terug naar het huisje om de rugzakken op te halen. Ik zie dan een groot hert met een enorm gewei. Hij blijft rustig naar mij staan kijken. Prachtig. Even verderop kom ik twee vreemde beesten tegen, een moeder met een jong. Het lijken wel wilde zwijnen, maar dat zijn het overduidelijk niet. Bij navraag bleken het agouti’s te zijn. Nooit van gehoord. Ik had ook gene fototoestel bij mij. Maar lang leve het internet. Dus alsnog een plaatje van dit typische beest.

Om 07.50 uur vertrekken we en rond 09.45 uur stoppen we bij een brug waaronder talloze krokodillen liggen. Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als je langs de oevers van de rivier gaat lopen. De krokodillen liggen allemaal te rusten in de zon. We lopen allemaal op de hoge stoep die op de brug ligt. Chris valt weer en ligt languit. Sukkel. We zien ook nog twee rode ara’s overvliegen. Geweldig.

Als we weer verder rijden zien we het klimaat langzamerhand veranderen. De bomen zijn hier weer wat groener en de lucht wordt vochtiger. We rijden naar Manuel Antonio. In de bus worden dropjes uitgedeeld. Lekker snoepen. Maar ook nu gebeurt er weer wat met mijn kiezen. Een kroon laat los. Balen. Zo goed en zo kwaad als het gaat druk ik de kroon weer op zijn plaats. Gelukkig hij zit weer. Maar dit probleem gebeurt meerdere keren deze vakantie. Maar weer naar de tandarts dus als we thuis zijn. Gelukkig had ik al een afspraak staan voor weer een nieuwe kroon.

Om 12.00 uur zijn we in het dorpje Quepos. Bijna iedereen uit de bus gaat hier pinnen. Het is een oploop van jewelste in het kleine dorpje. Het is hier een beetje toeristisch. Maar denk nou niet direct aan Benidorm of zo. Het is ontzettend warm en veel vochtiger dan in Canas.

We wachten in de schaduw tot we aan de beurt zijn. Als iedereen zijn portemonnee weer heeft gevuld rijden we naar ons hotel Villa Tica. We hebben afscheid genomen van Gerardo onze chauffeur. Hij gaat weer terug naar San José om de volgende groep toeristen te vervoeren. We gaan direct lunchen. Om 12.45 uur hebben we onze bestelling gedaan. Maar pas om 13.45 uur wordt ons eten gebracht.

We hebben nog net even de tijd om te eten want om 14.15 uur worden we opgehaald voor de Canopy Tour. We schrokken onze hamburger naar binnen en dan gaan we naar onze kamer. Gelukkig zijn de koffers al naar binnen gebracht. We kleden ons snel om en gaan dan naar het busje dat ons naar de Canopy Tour zal brengen. Binnen vijf minuten zijn we bij het kantoor van de organisatie. We moeten allemaal een formulier invullen en we spuiten een spray tegen de muggen. Maar of dit wel helpt?

We stappen weer in het busje die ons in een paar minuten naar boven brengt. We krijgen daar allemaal een tuigje om en een helm op. Ook worden er handschoenen uitgedeeld. Er volgt een briefing. We lopen naar de eerst Canopy. Het is best wel een eindje lopen. We zweten ons rot. Ten eerste van de warmte en te tweede van de spanning. Als we bij de eerste boomtop zijn, wordt een en ander nog een keer goed uitgelegd. Het is de bedoeling dat je je sterke arm achter het ding waar je aanhangt legt. Niet ervoor. De kans dat je je hand kwijt raakt is dan groot. Eng!!.

En dan is het tijd om de eerste Canopy te doen. Ik vond het helemaal niet eng, ondanks we vele tientallen meters boven het oerwoud zweefden. In totaal zijn er dertien stations. Na de zevende wordt ons wat te drinken aangeboden. Een welkome stop. Het is bloed en bloedheet. We doen onze helm af. Vanaf de toren waar we ons nu bevinden hebben we een prachtig uitzicht over het woud.

De volgende ritten zijn de langste, een van 350 meter en een van 450 meter. Ik kan een oerkreet niet onderdrukken als ik onderweg ben. Ik voel mij precies Jane. Alleen Tarzan ontbrak nog. Voor mijn gevoel zijn we veel te snel aan het einde van het parcours gekomen. Jammer. Ik vond het magnifiek. Chris en Jon nemen de laatste Canopy niet maar gaan langs een hele hoge boom abseilen. Dat vind ik dan wel weer heel eng. Maar of ze nooit iets anders hebben gedaan, vliegen ze met een noodvaart loodrecht naar de grond. Prachtig.

Wat een topprestatie hebben wij allemaal geleverd. Het was alleen een beetje jammer dat we hier ook weer zijn opgevreten door de muggen. Ondanks het zogenaamde wondermiddeltje.

In het restaurant drinken en eten we wat en schrijven onze ervaringen in een soort receptieboek. We bestellen de DVD met foto’s die onderweg van ons zijn gemaakt, zodat we thuis nog even na kunnen genieten van deze mooie tocht. We vertrekken dan naar het hotel. We drinken wat voor ons huisje en gaan dan douchen. Met de hele ploeg gaan we naar de pizzeria vlakbij ons hotel. We kregen daar overheerlijke stokbroden met olijfolie. Niets bijzonders zou je zeggen. Maar het was echt verrukkelijk. Ook de immens grote pizza’s waren zalig. We nemen nog een dessert en als we uitgetafeld zijn lopen we weer terug naar het hotel. We moesten wel even klimmen en over de ongeplaveide weg vol steentjes op je slippers, viel dat niet mee. Om 22.00 uur zijn we weer terug in het hotel. De huisjes die we nu hebben gekregen zijn niet zo mooi als de huisjes die we eerder hebben bewoond. Maar ach wat geeft dat allemaal. We gaan snel slapen.

Dinsdag 2 maart 2010

We hebben het deze nacht voor het eerst echt koud gehad. Vanwege de hitte in de kamer moest de airco wel aan, maar de dekens ontbraken. We sliepen alleen onder een laken. We hebben toen de handdoeken en de vesten maar te voorschijn gehaald en deze als deken laten functioneren. Om 06.30 uur stappen we al weer uit bed. Ik ga de koffers even reorganiseren en daarna gaan we douchen en ontbijten.

Om 08.50 uur vertrekken we met Wouter voor een wandeling door het Nationaal Park Manuel Antonio. Het park bevindt zich aan de centraal-Pacifische kust van Costa Rica, zo’n zeven kilometer ten zuiden van Quepos. Het is een van de meest bezochte toeristische trekpleisters van het land. De rijke vegetatie van het park, dat het midden houdt tussen nat en zeer nat tropisch bos, blijft altijd groen. Er groeien ongeveer 160 verschillende soorten planten, onder andere in de prachtige mangrovebossen waarin witte, rode en zwarte mangrove voorkomen.

Voor het eerst valt de groep uiteen. Een aantal gaan raften, weer anderen gaan wandelen met een gids en een kleine groep gaat met Wouter mee. We nemen het openbaar vervoer. Een belevenis op zich. We wachten in de moordende warmte met gepast geld (235 colonnes) in de hand voor een kaartje op de bus. De bushalte is vijf minuten lopen van het hotel verwijderd. We proberen allemaal een plekje in de schaduw te zoeken. Het is echt heel warm.

Als de bus komt stappen we met z’n allen in. De bus is tjokvol. Er is geen airco in de bus, dus het is even afzien. Gelukkig duurt de rit maar een klein half uurtje. We stoppen aan het strand van Manuel Antonio. Hier is het pas echt toeristisch. Veel restaurantjes en souvenirwinkeltjes. We lopen naar de ingang van het park en kopen daar een toegangsbewijs.

Dan lopen we het park in. Het is zo vreselijk druk dat het niet echt leuk is. Overal staan gidsen van het park met groepjes mensen en een telescoop de bomen in te gluren op zoek naar beesten. We zien dan ook verschillende apen, vogels en luiaards. Ook komen we veel leguanen tegen.

Op een moment komen we bij een prachtig bounty-strandje. Ideaal om te zwemmen. Maar we hebben geen zwemkleding bij ons. Balen dus. Het is er prachtig, maar ook hier sterft het van de mensen en het idyllische is daardoor niet aanwezig.

We vervolgen onze wandelroute van 1,8 kilometer door de prachtige bossen. We hebben steeds uitzicht op zee aan de andere kant van de baai. Carla en ik staan te genieten van het uitzicht en willen het strand oplopen. Helemaal niemand te zien, noch in het water, noch op het strand. Een gids, die zijn groep uitleg staat te geven over het een of ander, zegt ons dat we niet de zee in kunnen omdat er een krokodil zwemt. Ja hoor zeggen wij, maak dat de kat maar wijs, grapjas. De groep staat natuurlijk ook van het uitzicht te genieten en wil ons niet in hun blikveld hebben. We lopen dus driftig door. Maar als we onze blik op de zee werpen, zien we dat de gids gelijk heeft. Een behoorlijke krokodil heeft zich toegang tot de zee verschaft en zwemt daar dapper van links naar rechts. Poeh! Je moet er niet aandenken wat er gebeurd zou zijn als hier zwemmers in zee waren. We lopen terug en met een triomfantelijke blik vraagt de gids of we hem nu wel geloven. Yes sir, you were right. I’m so sorry.

Om 12.15 uur zijn we het park weer uit en gaan we wat drinken en eten aan de boulevard bij het openbaar strand. We hebben echt ontzettende dorst na de wandeling in de warmte. Naast het restaurant zit een internetcafé. We gaan daar dankbaar gebruik van maken. We willen de website bijwerken. We moeten echt diep graven in ons geheugen om ons te herinneren wat we allemaal hebben beleefd. Het is al weer zo’n tijd geleden dat we een internetverbinding hadden. Uiteindelijk lukt dat allemaal. Hè hè missie geslaagd. We doen in een supermarkt aan de boulevard nog wat boodschappen en nemen dan een taxi terug naar het hotel.

We zetten de spullen op de kamer en gaan ons omkleden. We gaan lekker een paar uurtjes bij het zwembad hangen en zwemmen. Daar koelen we heerlijk van af. Er staan maar vijf ligstoelen bij het zwembad. Twee zijn er bezet en twee zijn er kapot. Dat schiet niet op natuurlijk. Er is ook een gemetselde bank. Het zit niet super maar beter iets dan niets. We settelen ons daar. Het water is heerlijk. Op een moment is de hele groep zowat compleet. Heel gezellig. Er komt een aantal zwarte gieren aanzetten. Deze verschansen zich in verschillende bomen. Het doet mij denken aan een film van Alfred Hitchcock “The Birds”.

Om 17.00 uur hebben we genoeg gehangen en gaan we ons opknappen voor het diner. We gaan heerlijk douchen en om 18.30 uur gaan we met de hele ploeg met taxi’s naar het restaurant L’avion. Dit restaurant is om een vliegtuig gebouwd dat gebruikt is in de oorlog in Nicaragua. Het ziet er geweldig uit. Maar bovenal is het eten verrukkelijk. Alle maaltijden worden tegelijk geserveerd op een karretje. Heel functioneel. We nemen dit keer een dessert. Ik kies een warme apple pie met ijs. Zalig.

Om 21.30 uur worden we weer met een taxi naar ons hotel gebracht. Het hotel ligt hoog in de bergen en is met veel slingerwerk te bereiken. De taxi’s rijden als gekken. Echt doodeng. Als we bij de afslag naar ons hotel zijn, wil de chauffeur van onze taxi zonder te kijken linksaf slaan. Er komt met een noodgang een tegenligger aan en ternauwernood kan de taxichauffeur zijn stuur omgooien. We raken in een slip, maar gelukkig loopt het goed af. Gelukkig kunnen we snel uitstappen, omdat we bij ons hotel zijn. Poeh poeh. We gaan naar onze kamers, rommelen nog wat en duiken dan ons bed in.

Woensdag 3 maart 2010

Om 06.15 uur ben ik al weer wakker. Ik ga direct buiten in de zon zitten. Ik hoor de vogels alweer fluiten en ben op mijn hoede. Even verderop zitten twee groene papegaaien in een boom. Ze zitten net iets te ver om op de foto te zetten. Ik gooi stukjes koek op het dak van het huisje wat schuin naast ons ligt in de hoop dat dit mooie vogels lokt. Maar als we de volgende dag uit gaan checken liggen de stukjes koek nog net zo. Het zijn dus geen zoetekauwen hier in Costa Rica. We gaan douchen en ontbijten.

Om 09.00 uur lopen we met ze vieren naar het dorpje Quepos. We moeten flink dalen over een grindpad. Het is moeilijk lopen op de grote losse stenen. Op een moment zien we door de bomen de prachtige blauwe zee liggen. Carla wil een foto maken en terwijl ze haar toestel in de aanslag houdt, valt ze. Heel langzaam glijdt ze naar beneden. Ze belandt in een berm met haar benen omhoog. We lagen in een deuk met z’n allen. Jon heeft hier nog snel een foto van kunnen maken. Geweldig. Gelukkig hield ze, behalve een schaafwondje op haar elleboog, niets over van de val.

Een klein half uurtje later komen we aan in het dorp. Het is hier drie keer niets. We lopen naar de zee. Het is eb en het strand is bezaaid met rotzooi. Er vliegen hier ontzettend veel pelikanen. Een prachtig gezicht als ze vanuit de lucht de zee in duiken om een visje te vangen. We lopen wat door het dorpje en halen een koel drankje bij een supermarkt. De enige plek waar je in de schaduw kan zitten is het busstation. We gaan daar even uitpuffen. Het is een komen en gaan van bussen. We zien een heleboel backpackers en plaatselijke bevolking bussen in- en uitstappen. Het is een vermakelijk gezicht allemaal.

Wij nemen een taxi terug naar het hotel, waar we om 10.45 uur weer aankomen bij onze kamers. De schoonmaakster gaat onze kamer doen. Ik kleed mij snel om en begeef mij naar het zwembad. Heerlijk even dompelen. We luieren wat bij het zwembad en om 12.00 uur gaan we wat eten. We zijn een van de eersten dus we hoeven niet al te lang te wachten op het eten.

Om 13.15 uur komt een busje onze groep ophalen om ons naar de haven van Quepos te brengen. We zijn er zo en dan moeten we wachten tot de boot ons komt halen voor een snorkeltocht en die ons hopelijk dolfijnen zal laten zien. Helaas hebben we ook nu weer geen dolfijn gezien. We hebben wel gesnorkeld in een mooie baai, maar in vergelijking met Egypte was dit niet veel bijzonders. We realiseren ons dat we verwend zijn. De zon schijnt niet en dat maakt wel degelijk een verschil. Het water is dan veel helderder. We eten aan boord. We liggen stil en we zijn getuige van een prachtige zonsondergang. We varen weer terug en om 18.00 uur zijn we in de haven terug. De taxi staat al weer klaar en een kwartier later staan we alweer onder de douche.

We hebben op de boot al gegeten, dus dat hoeft niet meer te gebeuren. Erg veel valt er hier niet te beleven. We besluiten op ons terras te blijven en te genieten van de cola met rum en wat chips. We duiken dit keer vroeg het bed in. Om 21.00 uur al en pas de volgende morgen om 06.30 uur worden we wakker. Dit is de eerste keer dat ik heerlijk heb geslapen.

Donderdag 4 maart 2010

Vandaag is het weer verhuisdag. We pakken de koffers in, gaan ontbijten en om 09.00 uur vertrekken we naar San José. We hebben een andere bus met chauffeur. De koffers worden door hem op het dak van de bus gezet en als dat klusje is geklaard vertrekken we. We rijden tot 11.00 uur. We zijn dan weer bij de rivier met de krokodillen. Dit keer zijn er maar weinig krokodillen. We hebben dus geluk gehad de vorige keer toen we de brug bezochten. We drinken koffie en een goed half uur later vervolgen wij onze weg. Het is buiten bloedheet. Tot dus ver treffen we het met het weer. We hopen dat dit straks aan de Caraïbische kant van het land ook zo is.

We rijden over de nieuwe snelweg van Costa Rica. Als we bijna bij San José zijn komen we in een kleine file. Een vrachtwagen is van de weggeraakt. Hij is gekanteld en heeft een aantal bomen omver gereden. Van de wagen is niet veel meer over en we hopen dat de chauffeur er goed vanaf is gekomen.

Om 13.30 uur zijn we weer in het hotel waar we de eerste nacht hebben gelogeerd in San José.  We zetten de koffers op de kamer. Onze kamer is zo klein dat we deze niet eens kunnen neerleggen en open kunnen maken. Chris gaat naar de receptie om een andere kamer te vragen. Die krijgen we onmiddellijk. Op de eerste verdieping krijgen we een behoorlijke kamer. Met een heel stel lopen we naar het centrum. Wouter loopt met ons mee om ons de weg te wijzen. We gaan met een aantal van onze groep in een tentje wat eten. Maar dat was echt vreselijk. Vette pasta, slappe en koude patat. Echt smerig. Niemand eet zijn bord leeg. We lopen nog wat door het centrum. Maar we vinden het allemaal niets.

We lopen weer terug naar het hotel waar we om 16.00 uur arriveren. We gaan internetten en de koffers een beetje reorganiseren. Morgen vertrekken we naar Tortuguero. We mogen dan maar een koffer per stel meenemen. De andere koffer blijft in dit hotel. Onze laatste overnachting in Costa Rica zal ook hier plaatsvinden.

Aan de overkant van ons hotel is een geweldig restaurant volgens Wouter. Aan de buitenkant is niet te zien dat het een restaurant is. We gaan om 19.00 uur met tien personen uit onze groep daar eten. Wouter heeft er geen woord over gelogen. Het is een geweldig restaurant. Het eten was fantastisch. Ook nu weer was het heel gezellig. We zaten aan vier aan elkaar geschoven tafeltjes, die behoorlijk ongelijk stonden wat hoogte betreft. Er werden weer drankjes besteld en de rode wijn werd precies op de scheiding van twee tafeltjes gezet. En je raadt het al. Het glas viel om en weer was ik de pineut. Ik kreeg de volledige inhoud over mij heen. Ik was drijfnat. Snel ben ik naar de overkant naar het hotel gelopen en heb mij omgekleed. Mijn bord was inmiddels weggehaald en ik was nog net op tijd om een dessert te bestellen, cheesecake. Echt verrukkelijk. Om 21.30 uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar het hotel.

Vrijdag 5 maart 2010

Vanmorgen vertrokken we al om 06.15 uur naar Tortuguero. Het park Tortuguero ligt in de vlakten met dezelfde naam, zo’n 80 kilometer ten noordwesten van Limón aan de Noord-Caribische kust. Het systeem van kanalen, wetlands en moerassen biedt een fantastisch natuurlijk schouwspel. Aan de kusten leggen soepschildpadden, lederschildpadden en karetschildpadden (allemaal bedreigde soorten) hun eieren. Tortuguero is een van de regenachtigste gebieden van het land met een jaarlijkse neerslag van 5.000 tot 6.000 mm en een gemiddelde temperatuur van 27°C. In het park zijn drie verschillende habitats: zeer nat tropisch bos, nat premontaan bos en nat tropisch bos. Hierin zijn ongeveer 450 soorten bomen en meer dan 2.200 soorten andere planten geïdentificeerd. Tortuguero is alleen per boot te bereiken.

Een koffer blijft dus in het hotel, want er mag maar een koffer mee de boot in. Da’s balen, want je zal zien dat je net wat nodig hebt wat in je andere koffer zit. We hebben nog niet ontbeten, dat doen we onderweg. Het is nog erg rustig op de weg. Als we San José uitrijden wordt het wat drukker. Het begint te regenen. Om 07.50 uur zijn we bij het restaurant voor het ontbijt. Het regent nog steeds. Ook is het hier een stuk koeler. Het is een behoorlijk restaurant en veel toeristen komen hier ontbijten. Niet in alle hotels in Costa Rica kan er ontbeten worden, vandaar die drukte. De regen komt nu echt met bakken uit de hemel. We balen als een stier.

Om 08.45 uur rijden we weer verder. Onderweg bezoeken we een van de vele bananenplantages. Hier zien we hoe de bananen worden ingepakt en worden verscheept over de hele wereld. Het is een intensief proces en je vraagt je af wie er nou nog verdient aan deze vruchten. Als je nagaat dat een kilo bananen ongeveer € 1,75 kost, is dat een lage prijs. Buiten staat een man met een vreselijk insect op een stok. Het is een soort schorpioen maar dan in reuze formaat. Gad ver. We horen wel eens dat in een doos bananen een kruisspin wordt gevonden. Zo’n beest heeft zich dan in een bananendoos verschanst en komt dan in Nederland uit de doos.

Om 10.45 uur zijn we in de haven van Limón. De boot ligt al op ons te wachten. We kunnen nog een beetje shoppen bij de opstapplaats. Om 11.30 uur zijn alle koffers aan boord en kunnen we vertrekken voor een boottocht over de Parismina rivier. Het regent nog steeds, maar gelukkig zit er een overkapping op de boot. Ik doe mijn poncho aan en tegen de wind zet ik mijn paraplu op. We stoppen om 12.45 uur bij het dorpje Tortuguero. We stappen daar uit. En met paraplu en poncho bezoeken we het kleine dorp. Niet veel bijzonders. Er is een aantal winkeltjes waar ze zelfgemaakte spullen verkopen. Jammer dat het zulk slecht weer is.

Om 13.15 uur gaan we weer verder. De zijschermen van de boot zijn naar beneden gedaan. Dat houdt water en wind tegen. Om 14.00 uur komen we bij ons resort Turtle Beach aan. Het regent nog steeds. We gaan lunchen in het restaurant. We krijgen ook nu weer een overheerlijk en overdadig lunchbuffet. Er komen steeds meer gasten aan en het wordt voller in het restaurant. Op de achtergrond horen we de Caraïbische oceaan tekeer gaan. We blijven tot 14.45 uur zitten en dan gaan we onze kamers opzoeken.

Ook nu hebben we weer een geweldig huisje tot onze beschikking. Er zitten geen ramen in de voor- en achterkant, maar horren. We hopen dat de wind die toch wel flink is, gaat liggen vanavond. We horen te oceaan bulderen en uit het bos komen oerwoud geluiden. Echt te gek om te horen. Of we er vannacht ook zo over denken weten we nog niet.

Als we ons geïnstalleerd hebben gaan we wandelen door de prachtig aangelegde tuin. We zien veel mooie vogels. Ze blijven steeds maar even op een tak zitten. We krijgen ze daarom niet op de foto. Dat is jammer. We komen langs de receptie waar we kunnen internetten. We maken hier dankbaar gebruik van en gaan de website bijwerken. Later gaan we aan de bar wat drinken.

Om 20 15 uur gaan we met de hele ploeg aan een voor ons gereserveerde tafel eten. Het is heerlijk allemaal. Maar zo langzamerhand ben ik verzadigd van al die heerlijkheden. We blijven gezellig tot 21.30 uur natafelen en dan gaan we weer terug naar de kamers. We sliepen wonderwel heerlijk met al die vreemde geluiden op de achtergrond.

Zaterdag 6 maart 2010

Vanmorgen was weer een vroegertje. Om 05.45 uur zijn we opgestaan. We gaan een boottocht maken door het Nationaal Park. Het regent al sinds we wakker zijn geworden. We drinken in het restaurant koffie en thee. Als dat klusje is geklaard is het droog. En nu maar hopen dat het zo blijft. We varen namelijk in een open boot. Het is nog niet helemaal licht. Maar dat verandert heel snel.

Als we bij de boot aankomen krijgen we allemaal een poncho uitgereikt. Deze trekken we dan ook allemaal aan. Je weet het hier maar nooit. Het blijkt dan ook geen overbodige luxe te zijn. Zodra we gaan varen begint het weer te regenen. Gedurende de hele boottocht regent het bij tijd en wijlen. Onderweg kwamen we prachtige beesten en vogels tegen. Brulapen, slingerapen, toekans, ijsvogels, kaaimannen, nachtzwaluwen en te veel om op te noemen. Ondanks de regen was het een prachtige tocht. Om 09.00 uur zijn we weer op het resort en gaan we ontbijten.

Na het ontbijt gaat iedereen naar zijn huisje. Ik zet de foto’s op de laptop en werk het verslag bij. We relaxen wat en gaan dan weer door de tuinen wandelen. Wat is het hier prachtig. De tuinen worden hier echt heel goed onderhouden. We zien dan ook de meest exotisch planten en bloemen. Om 13.00 uur gaan we lunchen.

Na de lunch maken we een wandeling door het oerwoud. We trekken allemaal kaplaarzen aan. We hebben alle blote lichaamsdelen bedekt. Het schijnt te sterven van de muggen in het oerwoud. We zijn dus overal op voorbereid. Chris heeft een SeeBuyFly tas op zijn hoofd gezet. Hij heeft daar voor zijn ogen, neus en mond gaten in gemaakt. Het is geen gezicht. We zijn een zootje ongeregeld bij elkaar. We smeren nog wat Deet op en hopen dan afdoende beschermd te zijn. Later zal blijken dat dat niet het geval was. We worden dwars door onze kleren heen gestoken. Echt niet normaal meer. Na thuiskomst in Nederland hebben we zeker nog vier weken last van de muggenbulten. Balen.

Als allemaal klaar zijn met de beslommeringen kan de martelgang beginnen. Het is zwaar lopen met de rubberlaarzen aan. Het eerste half uur lopen we alleen maar door vieze modder. Je moet goed oppassen dat je je laarzen meeneemt met elke stap die je maakt. Het is een kledderzooi. Direct al worden we achtervolgd door honderden muggen. We blijven maar doorsoppen en zien er op een moment niet meer uit. Iedereen zit onder de modder. We zien heel veel kleine Bluejeans frogs. Heel schattig, maar oh zo giftig. Indianen gebruiken het gif om aan hun pijlen te doen en zo een prooi te doden.

We ploegen maar voort, maar zien afgezien van wat salamanders en wat vogels, geen beesten. Maar we hebben pret voor tien en dat is ook heel veel waard. Na een goed uur, we zijn dan al bijna aan het einde van de wandeling, schijnen we een wespennest te hebben geraakt. Honderden van die beesten vliegen op ons af. Ze blijven ons achtervolgen en overal hoor ik au geroep achter en voor mij. Zelf word ik ook tweemaal gestoken door die venijnige beesten. Jakkes. Gelukkig zijn het niet dezelfde wespen zoals wij die in Nederland kennen. Ineens vind ik niets meer aan de wandeling en manen we iedereen aan flink door te lopen.

We lopen vlug door, zo goed en zo kwaad als dat gaat en zijn dan al snel weer bij het beginpunt aangekomen. We spoelen met een tuinslang de laarzen schoon en trekken dan onze eigen schoenen of slippers weer aan. Onze broeken zien er niet uit. Tijdens de wandeling is Jon zijn laars in de modder blijven staan en heeft hij met zijn sok aan een stap in de modder gezet. Deze sok ziet er niet meer uit. Dit paar sokken blijft dus achter in Costa Rica.

We gaan naar het restaurant om wat te drinken, want van de inspanning hebben we allemaal dorst gekregen. Als we bij zijn gekomen gaan we douchen en ons omkleden. We gaan heerlijk voor ons huisje relaxen met jus d’orange, bier  en chips in de heerlijke schommelstoelen.

Op het terras loopt weer een colonne bladsnijmieren. Het is een machtig gezicht om deze ijverige beesten te zien zwoegen. Er ligt een stukje chips op de route van de mieren. Een van de mieren laat zijn stukje blad vallen en sleept het stukje chips mee. Chris gooit nog wat stukjes chips op de grond en de een na de andere mier sleept liever met deze heerlijke lekkernij van Lays dan met een fris stukje groen.

Om 17.00 uur gaan we naar de bar en al snel volgt de hele ploeg. We gaan heerlijk aan de borrel en het wordt een gezellige boel. We gaan om 19.00 uur aan tafel en ook hier wordt het weer berengezellig. Na het overvloedige diner duiken we weer de bar in en samen met de hond die hier hoort en ons telkens weer opzoekt, wordt het heel erg leuk. Om 22.00 uur houden we het voor gezien en gaan dan naar bed.

Zondag 7 maart 2010

Vandaag zijn we om 06.30 uur opgestaan. Het ontbijt is om 08.30 uur. We feliciteren om de beurt Theo die vandaag jarig is. Na het ontbijt moeten we de koffers naar de boot brengen. We rekenen bij de receptie alle drankjes af en gaan dan nog even internetten. We vertrekken om 09.30 uur. Het regent een beetje. Toch gaan de luiken in de boot niet naar beneden. We varen eerst langzaam en in de brede kanalen gaat het echt heel hard. Toch zien we ondanks de hoge snelheid nog mooie vogels. Op een moment naderen we een soort zandbank in de rivier. Daar liggen ontzettend grote krokodillen op.

Het is erg fris op de boot. Chris hoefde geen trui en hij heeft het nu ontzettend koud. Ik heb een poncho aangetrokken tegen de kou en de regen. Op een moment wil Chris ook een poncho aan. Na twee uur varen stappen we van de boot om koffie te drinken. De poncho’s blijven in de boot. Heerlijk is het nu zonder die harde wind. Het is gewoon warm. Na de koffie ga ik een foto van onze boot maken. Ik zie daar in het water een blauwe poncho liggen. Die is van Chris. Hij heeft dat ding los op de bank gelegd en nu ligt hij in het water. Sukkel. De rest van de boottocht, die nog een klein uurtje duurt, trekt hij een vest van mij aan. Geen gezicht natuurlijk.

We komen rond 12.30 uur bij Limòn aan. Daar staat een of ander aftands busje ons op te wachten. De koffers worden door ons van de boot gesleept en aan de man op het dak van het busje gegeven. Het zeil gaat er niet goed omheen zodat we na een klein kwartier rijden moeten stoppen om het wapperende zeil goed te bevestigen. Onder mijn voeten zie ik de grond onder ons wegglijden. Echt absurd. Wouter doet hierover later zijn beklag tegenover de maatschappij die het busje heeft geleverd. De stoelen zijn zo smal dat je niet eens fatsoenlijk met zijn tweeën naast elkaar kan zitten.

Na een korte rit komen we in de stad aan om te pinnen. De eerste pinautomaat gaf geen geld met ons pasje. We zijn verder gereden en de volgende automaat deed dat wel. We vervolgen onze weg naar Cahuita. We houden ons hart vast in dit gammele busje. De bus schudt van links naar rechts tijdens het rijden.

Het Nationaal Park Cahuita, dat ligt in het kanton Talamanca, aan de zuid-Caribische kust in de provincie Limón, werd opgericht om de flora en fauna op het land, de koraalriffen en de mariene ecosystemen te beschermen. Dankzij de prachtige witte zandstranden en de uitgebreide koraalriffen is dit gebied een van de meest bezochte toeristische bestemmingen van Costa Rica. Het vochtige tropische regenklimaat dat bepaald wordt door de winden uit de Caribische zee heeft een gemiddelde temperatuur van 26°C (79°F) en de gemiddelde neerslag per jaar is 4.000 mm. In het landgedeelte van het park leven 12 soorten zoogdieren waaronder brulapen, kapucijnapen, wasbeertjes, drievingerige luiaarden, goudhazen en stekelvarkens. Verder zijn er tenminste 100 vogelsoorten waaronder de groene ibis, de groene ijsvogel, de geelkruinkwak en de.Amerikaanse fregatvogel. Rond de koraalriffen leven zo’n 184 soorten schaal- en weekdieren en 123 vogelsoorten.

Wouter stelt voor om in ons resort te lunchen en neemt daarom onze bestellingen op en belt deze door. Als we na een uur aankomen staan de maaltijden al klaar. Waarschijnlijk staan ze al een klein half uur klaar. Wij hebben met z’n vieren een hamburger en patat besteld. De hamburger is nog half rauw en de patat is koud. En dan bedoel ik echt koud. Gelukkig heeft Wouter precies hetzelfde en ook hier doet hij zijn beklag. We hoeven de maaltijd (welke maaltijd) niet te betalen.

Na het dit intermezzo brengen we de koffers naar de gezellige kamers. Direct gaan we naar het dorp om voor de jarige Theo rum te kopen. We kopen nog wat ansichtkaarten voor in het plakboek en gaan dan bij Coco’s bar wat drinken. We zitten op de waranda van de bar met uitzicht op het kruispunt. Wat een volk scharrelt hier rond. We zien veel toeristen en backpackers. Ook zijn hier veel honden. We genieten volop op het terras. We houden het tot 17.00 uur vol en dan lopen we terug naar het resort.

Op het resort sterft het van de brulapen. Zij zitten in de bomen bij de bar. Met hoge snelheid gooien zij vruchten van de bomen naar benden. Ze maken ontzettend kabaal. Je moet niet zo’n vrucht op je hoofd krijgen. Wat een agressie. Om 18.00 uur geeft Theo een borrel ter gelegenheid van zijn verjaardag. Een gezellig uurtje is het resultaat.

Om 19.00 uur gaan met de  hele ploeg aan de overkant van het resort eten. Het restaurant grenst aan het strand. De Caraïbisch zee is heel erg wild. We kiezen allemaal wat lekkers van de kaart en smikkelen tot een uur of 21.45 uur. We lopen dan weer terug naar onze kamers. Op de heenweg zagen we een luiaard in de elektriciteitsdraden hangen. En nu zien we dat beest weer. Alleen 30 meter verder. We drinken nog wat aan de bar met een paar van onze groep en om 22.30 uur gaan we naar bed.

Terwijl ik dit schrijf is het al maandagmorgen 04.45 uur. Een goed uur geleden bezocht Chris de toilet. Althans dat was de bedoeling. Hij was uitgegleden en ik hoorde een gegil uit de badkamer komen, echt niet normaal meer. Hij was uitgegleden en met zijn hoofd tegen de muur terecht gekomen. Met zijn rug had hij de douchekraan van de muur gestoten. Het water spoot als een dolle door de badkamer. De kraan kregen we er met geen mogelijkheid meer op. Ook een tube tandpasta hield het water niet tegen. Gelukkig liep het water wel allemaal in het putje.

’s Avonds is op het complex een bewaker gestationeerd. Lekker veilig dachten wij nog. Deze man wilde Chris dan ook ophalen. Maar in geen velden of wegen was hij te bekennen. Dan maar verder slapen. Maar met het kletterende water op de achtergrond gaat dat moeilijk. Boven de badkamerdeur was een opening waar geen raam inzat. Omdat je het water hoorde spuiten dekte Chris dat raam met dekens uit de kast af. Het hield niet echt het geluid tegen. Van slapen kwam dan ook niets meer terecht. Later als Chris de badkamer weer bezoekt, krijgt hij alle dekens op zijn kop. Weer schrok hij zich wezenloos. We hebben in een deuk gelegen daar midden in de nacht.

Gelukkig heeft hij, afgezien van de misselijkheid (toch geen hersenschudding hoopten we) niets overgehouden van deze onfortuinlijke val. Het had erger af kunnen lopen. Omdat we niet meer kunnen slapen ga ik de foto’s op de laptop zetten.

Uiteindelijk heeft Chris de bewaker zo rond zes uur kunnen traceren. Hij kwam de schade aanschouwen en vertelde dat hij een loodgieter zou bellen. Maar die zou pas om 07.00 uur aanwezig kunnen zijn. Gelukkig heeft hij de hoofdkraan afgesloten. Deze konden we nergens vinden. Het bleek buiten op het pad te zitten???.

We kregen de sleutel van een ander leeg huisje waar we alle vier konden douchen. Want ja, ook Jon en Carla naast ons hadden door de afsluiting van de hoofdkraan geen water meer. Als we klaar zijn komt de loodgieter en binnen no time zit er een nieuwe kraan op de muur. Omdat we zo vroeg zijn lopen we door de tuin op zoek naar dieren. En eindelijk zien we de groen/zwarte pijlgifkikkertjes. Hoewel giftig zijn de Costaricaanse pijlgifkikkertjes niet gevaarlijk voor de mens. Daarvoor is de hoeveelheid gif die ze via de huid afscheiden veel te gering.

Om 08.30 uur komt de bus ons halen. Gelukkig hebben we nu een prachtige bus en niet meer het barrel dat ons gisteren vervoerde. We bezoeken vandaag een indianenstam, een medicijnman en de rivier die Costa Rica van Panama scheidt. Gorge is onze gids vandaag.

Onze eerste stop is bij de medicijnman. We stappen voor zijn huis waar hij met zijn gezin woont de tuin in. Elke struik en plant dient wel ergens voor. Hij geeft een voorstelling weg die zijn weerga niet kent. Hij leidt ons rond in zijn tuin en vertelt het een en ander over de medicinale werking van de verschillende planten. Het is een drassig, modderig zootje daar in die tuin. Ik vind het drie keer niks.

Na een half uur vertrekken we weer. Nu gaan we op bezoek bij een stamhoofd van een indianenstam. De bus brengt ons weer verder. Op een moment komen we bij een rivier met een brug erover. We mogen met de bus niet over de brug. Er schijnen planken op de brug te ontbreken. Volgens Wouter kunnen we het stuk naar het stamhoofd lopen. En dat was ook het geval. Het was een lekker wandelingetje. We komen een moeder met twee kinderen tegen die ze van school heeft gehaald. En alsof het de normaalste zaak van de wereld is zien we een varken uit de bossen komen en de weg oversteken.

De wigwam van het stamhoofd staat boven op een berg. Het heeft hier veel geregend en alles is even nat. Het is flink glibberen naar boven toe. We komen er bijna niet door heen. Chris loopt op zijn slippers en dat is helemaal onbegonnen werk. Hij trekt ze op een moment maar uit en gaat op blote voeten verder. Dat gaat beter. Zijn voeten zien er niet uit.

In de wigwam worden we welkom geheten door het stamhoofd. Hij vertelt het een en ander en wij liggen constant in een deuk. Het zou een productie van Joop van den Ende kunnen zijn. Wat een poespas. Gorge vertaalt alles wat het stamhoofd ons vertelt. Tussen de tenen van Chris zitten takjes en blaadjes. Hij wiebelt daar mee, je kan Fred en mij wegdragen. Wat een vertoning. Na een kwartier is het leed geleden en kunnen we de berg weer afdalen. Met vieze voeten en schoenen lopen we weer terug de brug over naar de bus.

We stappen weer in en de bus rijdt naar het restaurant voor de lunch. Het restaurant blijkt nog vol te zitten en daarom rijden we eerst naar de rivier die Panama en Costa Rica scheidt. Aan de overkant zien we in de nevel de hoge bergen van Panama. We denken dat het aan de overkant van de rivier regent. En dat het waar is blijkt even later, want ook aan de Costaricaanse kant begint het te regenen. We maken hier een groepsfoto. Als we weer naar de bus lopen zie ik de plantjes waarvan de blaadjes sluiten als je ze aanraakt. Het is een soort kruidje roer me niet. Het is heel grappig. Bossen van deze plantjes vind je hier.

We stappen weer in de bus en begeven ons naar het restaurant. Het is nog niet helemaal leeg. Niet iedereen van onze groep kan plaats nemen. Maar na veel geschuif lukt dat dan wel. We krijgen allemaal een bord voorgeschoteld. Het is niet veel bijzonders. We zijn dan ook weer snel vertrokken.

Om 13.30 uur gaan we naar een cacaoplantage. Hier wordt ons e.e.a. uitgelegd over de cacaoboom en het maken van chocola. De presentatie is in gebroken engels en op een moment gaat het niet meer over chocola maar over een moeder met een kind. We snappen er niet al te veel van. We vinden deze excursies van vandaag erg matig. We kunnen onze gedachten er niet bijhouden en dan worden we melig. We bescheuren het af en toe. Op eens is het afgelopen en kunnen we de bus weer in stappen op weg naar het hotel.

De bedoeling was om het Nationaal Park Cahuita te bezoeken. Maar het was al te laat. Balen dus. Morgenochtend vertrekken we al naar San José. Ik krijg het heldere idee om de volgende morgen voor vertrek naar San José het park te bezoeken. We staan dan wel een uurtje eerder op. Gelukkig krijgt mijn idee bijval en Wouter regelt dat de bus ons vanaf het park ophaalt.

Als we in het resort zijn duikt iedereen direct zijn/haar huisje in om zich te reinigen. Onze voeten zien er niet uit. Om 16.30 uur hebben we alweer een borrel bij Theo. Als er iets te vieren valt moet je bij Theo zijn. Theo en Jacqueline zijn vandaag vijf jaar samen en dat moet gevierd worden.

We zetten het borrel drinken nog even door. Om 18.00 uur wordt ons door FOX een borrel aangeboden. Hier houdt Dick een toespraak en in grote lijnen vertelt hij wat we allemaal hebben beleefd tijdens deze fantastische rondreis. Fred mag de envelop met inhoud aan Wouter overhandigen. Ook hij maakt er een bijzonder verhaal van. Het is een gezellige boel.

Om 19.00 uur gaan we aan de oceaan eten. Ditmaal bij een ander restaurant waar een dikke Costaricaan de kok is. Het eten is hier weer verrukkelijk en bovenal is het heel gezellig. Een luiaard klimt weer langs in een elektriciteitsdraad. Heel langzaam begeeft dat beest zich centimeter voor centimeter. Wat een geweldig gezicht is dat toch.

Na het dessert gaan we terug naar het hotel. Het is inmiddels 21.30 uur. Ik waarschuw Chris voor een behoorlijk hoog afstapje bij de receptie van ons resort. Het springt als een jonge hond. Maar helaas. De balk boven zijn hoofd komt daardoor wel heel dichtbij en een flinke kopstoot is het gevolg. Oeps. Bijna met zijn hoofd in een spijker. Een flinke buil is het resultaat. Met een aantal nemen we nog een afzakkertje in de bar en dan zoeken we ons bed op, hopend op een rustige nacht.

Dinsdag 9 maart 2010

We hebben heerlijk geslapen tot 05.00 uur. We gaan douchen. Waarschijnlijk is Chris gisteravond gestoken door een beest in zijn ringvinger. Zijn vinger is behoorlijk opgezet. Bij de receptie gaat hij ijsblokjes halen om te koelen. Hopelijk slinkt de vinger daardoor. Om 07.00 uur gaan we ontbijten.

Om 07.45 uur nemen we afscheid van Theo en Jacqueline. Zij zetten hun reis in Panama voort. De rest van de ploeg gaat om 08.15 uur lopend naar het Nationaal Park Cahuita. Het is maar een korte wandeling naar het park. We doen daar een vrijwillige bijdrage en beginnen onze wandeling. Het pad loopt door het bos langs de prachtige oceaan. Het is mooi weer en flink warm. We zien veel mooi blauwe vlinders, salamanders en ettelijke colonnes bladsnijmieren.

Op een moment komen we bij een kanaaltje dat uitmondt in zee. Als we verder willen wandelen moeten we het kanaaltje oversteken. Bij de ingang van het park hoorden we dat het water op dit moment tot onze knieën zou komen. Nou dat is dus wel te doen. We stropen onze broeken op en houden onze camera’s boven ons hoofd. Ik weet niet waar de meneer van het park zijn knieën heeft zitten. Maar die van ons zitten een stuk lager. We zijn dan ook erg nat als we de overkant van het kanaal hebben bereikt.

We lopen nog een kwartier door en dan realiseer ik mij dat er op zee getijden zijn. Stel je nou toch eens voor dat het vloed wordt en wij het kanaal niet over kunnen steken. Dat kan natuurlijk wel maar dan zouden we moeten zwemmen. We besluiten dan maar terug te keren En zoals we heen zijn gekomen, gaat de terugtocht ook. Weer kletsnat natuurlijk. Hilarisch.

Als we doorlopen zien we in de bomen een luiaard liggen slapen. En opeens zijn we al weer bij de ingang van het park. Het was een geweldig mooie wandeling.

We lopen het park uit en belanden bij een supermarkt. We halen daar een koud drankje en een fles rum om mee naar huis te nemen. Gelukkig staat de bus al weer klaar en als iedereen aanwezig is, stappen we in en vertrekken we naar het resort. Het is vandaag super warm. Maar in de bus is gelukkig airco. Heerlijk. In de kamer frissen we ons op, pakken we de koffer in en brengen deze naar de bus. Om 10.50 uur vertrekken we naar San José.

Na twee uur rijden stoppen we in Siquirres voor de lunch. We bestellen alle vier een hamburger en als toetje nemen we een magnum. Dit was een lekkere onderbreking van de lange busreis. Om 13.45 uur rijden we weer verder. We zijn weer een klimaatzone gepasseerd. Hier is het goed bewolkt. We rijden steeds hoger en op een moment rijden we in de wolken. Op een parkeerplaats zien we weer een neusbeer. Het duurt lang voor we de bergen uit zijn. Het is een flinke klim voor de bus. De vinger van Chris wordt maar dikker en dikker. Door zijn trouwring wordt deze goed afgekneld.

Om 15.45 uur zijn we weer in ons hotel. Het is de derde keer dat we dit hotel aandoen. We worden nu ook weer herenigd met onze andere koffer die hier in het hotel moest achterblijven. We krijgen een prachtige splinternieuwe kamer. We zetten de koffers daar en dan gaan we met z’n vieren en met Erica en Hans naar de stad. We willen nog steeds die honderden papegaaien zien bij de kathedraal. Jan en Mieke hebben deze verleden week bewonderd en dat willen wij ook.

Wij lopen op aanwijzing van Mieke door drie parkjes en komen dan bij de kathedraal. Het enige wat wij zien zijn duiven. Uiteindelijk zien we maar drie papagaaien. De vinger van Chris doet nu echt heel pijn en we besluiten een juwelier op te zoeken. Gelukkig vinden we die snel. En uiteindelijk wordt Chris van zijn trouwring verlost en kan de vinger slinken. We lopen na deze klus terug naar het hotel en gaan daar wat drinken en internetten. Om 18.00 uur gaan we douchen en de koffers inpakken.

Om 19.00 uur gaan we met de hele ploeg aan de overkant van het hotel in dat heerlijke restaurant weer dineren. We hebben hier al eerder gegeten en we komen nu aan de nieuwe kant van het restaurant. Dat het zo groot was hadden we niet voor mogelijk gehouden.

We eten nu ook weer verrukkelijk . Om 21.30 uur houden we het voor gezien en gaan we allemaal naar onze kamers. Op onze mooie kamer is het bloedheet. We hebben een vin aan het plafond hangen. Hij draait als een tierelier, maar wat de functie ervan is weet ik niet. Hij zorgt in ieder geval niet voor verkoeling. Dat wordt dus een korte en hele warme nacht.

Al snel val ik toch nog in slaap, maar om 00.05 uur word ik wakker van een sms'je van Edwin. Hij wil ons vluchtnummer weten. Hij haalt ons van Schiphol op. Snel stuur ik een berichtje terug. Ik lig maar te woelen en te draaien. Voor onze kamer is een heel groot terras. Op een moment zie ik iemand langs ons raam lopen. Heel langzaam. Mijn adem stokt in mijn keel. De gordijnen zijn wel dicht. Maar doordat er lantaarnpalen op het terras staan, zie ik de figuur lopen.  Ik doezel wat en een half uur later loopt waarschijnlijk dezelfde figuur weer langs. Ik prent mijzelf maar in dat het een bewaker is. En verdomd, ik doezel nog wat.

Maar om 02.30 uur gaat de wekker. Opstaan dus. We douchen, kleden ons aan en gaan dan met de bagage naar beneden. Ik kan nog net even de website bijwerken en wat op het forum van FOX plaatsen, terwijl de koffers weer op het dak van de bus geplaatst worden. Dan is het tijd om afscheid van Wouter te nemen. We bedanken hem voor een geweldige reis. Hij heeft ons heel veel verteld over zijn prachtige land Costa Rica. Met veel plezier zullen we ook nog vaak zijn website http://www.costaricavirtualguide.com bezoeken.

Binnen een half uur zijn we op het vliegveld. Eerst kopen we voor $ 26,00 een visum. Ook moeten we een formulier invullen. Als dat gebeurt is kunnen we inchecken. We drinken nog wat en dan gaan we naar de gate. We zijn erg ongerust want Els en Fred zijn nog steeds niet

terecht. Bij het inchecken bleek dat het Esta formulier niet goed was ingevuld. Later bleek dat zij op een aftandse computer deze procedure moesten herhalen. Elke keer als het formulier bijna was ingevuld, knalde de verbinding van de computer eruit en moest alles weer van voor af aan gebeuren. Gelukkig zijn ze drie kwartier voor vertrek, we moeten dan al bijna instappen, toch gearriveerd. Het zat ze duidelijk niet mee. Ook al omdat Fred voor het inchecken uit zijn broek scheurde en hij gelukkig uit zijn nog niet ingeleverde koffer een ander exemplaar kon halen.

Om 06.35 uur stappen we in en precies om 07.00 uur kiezen we het luchtruim. In het begin is het onbewolkt en kunnen we mooi naar beneden kijken. Binnen een half uur val ik in slaap en ben ik bijna een uur onder zeil. En dat zonder slaappil. Deze vlucht duurt ongeveer vijf uur. Maar na drie uur vliegen word ik ongedurig. En dan moeten we nog een vlucht van ongeveer acht uur. Balen dus.

We landen om 13.00 uur in New York. Het is dan een uur later dan in Costa Rica. Bij de douane moeten we weer het hele ritueel afhandelen. Maar er staat een rij van hier tot Tokio. We hebben we bijna een uur moeten wachten voor we aan de beurt waren. In het vliegtuig hebben we weer de bekende formulieren moeten invullen. Er worden weer vingerafdrukken en een irisscan genomen. Wij zijn er snel doorheen. Maar Jon en Carla hebben het formulier niet volledig ingevuld en hen werd ter verstaan gegeven achter in de rij plaats te nemen en het formulier volledig in te vullen. Wat een toestand. En dat allemaal vanwege een vreemde vent met een lange baard en een afschuwelijk gewaad aan.

Na bijna twee uur douane kunnen we doorlopen. We moeten de koffers nog ophalen. Het zijn de laatste vier die nog rondgaan op de band. We leveren ze snel weer in en dan gaan we nog wat eten. Inmiddels is het 17.00 uur en moeten we nog een kleine twee uur wachten voor we gaan vertrekken. We vermaken ons wel met een aantal uit onze groep. Het was een heel gezellige groep. Om 18.05 uur stappen we in om om 18.45 uur te vertrekken. Maar om 18.45 uur staan we nog bij de gate. Uiteindelijk kiezen we pas om 19.15 uur het luchtruim.

Ik lees nog wat en dan besluit ik een slaappil in te nemen. En uren later, als de ontbijtspullen worden opgehaald word ik pas weer wakker. Heerlijk was dat. We hoeven nog maar een klein uurtje te vliegen. Lang leve de slaappillen. Om 08.50 uur landen we op Schiphol. We halen de koffers van de band en nemen afscheid van onze reisgenoten. Cindy en Sandra staan al te wachten op Jon en Carla en als wij boven komen staat Edwin ook al klaar. We stappen in, rijden de A4 op en dan is de fantastische vakantie echt afgelopen.