2016 mei, Indonesie, Bali, Gili Trawangan en Lombok

Zaterdag, 14 mei 2016

Klaar voor weer een nieuwe reis naar Bali, Gili Trawangan en Lombok dit keer. Op de vakantiebeurs hebben we ons het e.e.a. laten vertellen bij de stand van 333Travel. En toen we weer thuis waren hebben we via internet deze reis geboekt. Drie verschillende locaties, drie hotels, transfers per auto en per boot en natuurlijk de vliegreizen (pfft, heel veel) zijn voor ons geregeld. We reizen met z’n tweeën dit keer.

Na twee prachtige weken met zon in Nederland is het op de dag van vertrek erg koud en regenachtig. We vliegen pas in de avond. We doen nog wat boodschappen, maken het huis schoon en pakken de laatste spulletjes in de koffer. Leonard en Celeste brengen ons naar Schiphol. We vertrekken om 17.00 uur met hen naar Zoeterwoude om daar bij La Place nog een hapje te eten.

Na het eten vertrekken we om 18.15 uur naar de luchthaven. We vliegen met KLM en op teletekst hadden we al gezien dat er ik weet niet hoeveel vluchten van KLM tegelijk met onze vlucht vertrokken. Mega druk bij de bagage dropoff. We hadden thuis al stoelen gereserveerd en ingecheckt. Het duurde vrij lang voor we de koffers kwijt waren.

Dan volgt het traditionele tafereel van douane en beveiliging, shoppen en lekker rondlopen. Precies om 20.55 uur vertrekken we. We vliegen ook dit keer boven de Amsterdam. We zien het IJ, het Centraal Station en de prachtige grachten.

Inmiddels wordt het al donker. Ik ga lezen, drinken, schrijf dit verhaal en los een puzzel op. Om 23.00 uur neem ik een slaappil en ik zie het nog 23.45 uur zijn. En pas om 07.45 uur (Nederlandse tijd) word ik pas wakker. Heerlijk. Van de 11.55 uren vliegen heb ik acht uren geslapen.

We krijgen een ontbijt voorgeschoteld en gaan dan even de benen strekken. Ik schrijf dit verslag om 08.15 uur (Nederlandse tijd) en om 09.10 uur (Nederlandse tijd) landen we op Singapore Changi Airport. Het is hier nu 15.10 uur. We hebben nog een vlucht van 2.35 uur naar onze eindbestemming, Den Pasar in Bali, voor de boeg. We moeten het vliegtuig even verlaten. Het wordt schoongemaakt. We vliegen met hetzelfde vliegtuig verder.

Meteen al als we slurf inlopen voelen we die heerlijke tropische warmte. Mijn iPhone is leeg. Snel opladen bij een oplaadpuntpunt. Helaas is op het vliegveld geen wifi en appen naar de kinderen is er dan ook niet bij. Om 17.10 uur vertrekken we richting Bali.

We krijgen zelfs op deze korte vlucht een maaltijd voorgeschoteld. Het ziet er heerlijk uit maar erg heet. Naast mij zit al vanaf Schiphol een Zwitserse vrouw van een jaartje of veertig. Zij gaat met een groep wandelen op Bali. Als we niet slapen zit ik geanimeerd met haar in het Engels te kletsen. Het is een reislustig type, I love it. Chris wilde bij het gangpad en ik bij het raam. We hoopten dat de middelste stoel vrij zou blijven, maar dat was niet het geval.

En om 19.15 uur landen we op de prachtige luchthaven van Denpasar. Het is hier aardedonker. We gaan door de douane en halen de koffers van de band. We pinnen tig Indonesische roepia’s. Dan gaan we naar de uitgang en hopen dat daar iemand staat om ons naar het hotel te brengen. En ja hoor, een klein oud Indonesisch mannetje wacht ons op. Met een busje worden we met z’n tweeën naar ons hotel Jajakarta in Legian gebracht.

Het is vreselijk druk in Denpasar. Auto’s en brommers (heel veel brommers) bevolken de straten. Niet normaal meer.

We checken in en dan worden onze koffers naar onze kamer gebracht. We kleden ons om en gaan dan het hotel met het zwembad en het strand verkennen. Het is megadruk op straat, maar wel gezellig. We hebben dorst. Bij het zwembad drinken we een drankje en we bestellen saté. Daar heb ik mij al weken op verheugd. De saté in Indonesië is overheerlijk.

Om 23.00 uur hebben we er genoeg van en gaan we naar de kamer voor onze eerste nacht in Indonesië.

Maandag 16 mei 2016

Om 05.45 uur ben ik al weer wakker. Wonderwel ben ik gisteravond gelijk in slaap gevallen. Het was natuurlijk pas 18.00 uur Nederlandse tijd. Het heeft vannacht gegoten van de regen. Ik lees wat en rommel wat op mijn iPad. Alles in het donker omdat Chris nog slaapt. Ik ga douchen en om 07.45 uur wordt Chris ook wakker. De zon schijnt en de tuinmannen zijn al bezig in de tuin. En dan begint het weer vreselijk te hozen. Oh nee toch.

Chris gaat ook douchen en dan gaan we ontbijten. Gelukkig is het nu wel droog. Het is nu 08.30 uur. Na het ontbijt gaan we heerlijk bij het zwembad relaxen. Er zijn hier twee zwembaden. Een grote waar het megadruk is en een kleiner zwembad. Hier vertoeven alleen oudere mensen, waaronder wij dus. Heerlijk. Wel onder een parasol. Het is hier onbeschrijflijk heet.

Het zwem nodigt uit tot een duik. Maar wij hebben om 10.00 uur een afspraak met onze host en daarom willen we droog blijven. Om 10.00 uur begeven we ons naar de receptie . Daar is Marcel. Hij vertelt ons het e.e.a. over verschillende excursies en over Bali, Gili Trawangan en Lombok in zijn algemeenheid. We boeken een fietstocht voor a.s. woensdag. De fietstocht vertrekt vanaf halverwege Bali bovenop een berg. Trappen schijnt bijna overbodig te zijn. We gaan het zien. Ben heel benieuwd.

Dan nemen we afscheid van Marcel en begeven ons naar het zwembad. Eindelijk een duik. Heerlijk. We relaxen wat en gaan dan naar de kamer voor een kop koffie en thee. Onze airco lekte. We hebben dit aangegeven bij de receptie en als het goed is hangt er nu een nieuwe.

Dan gaan we weer terug naar het zwembad om te lezen en te zwemmen. Om 12.30 uur lunchen we in het restaurant bij het zwembad. Chris neemt een hotdog en ik een toast ham kaas. Ik dacht een soort tosti te bestellen. Ik kreeg twee geroosterde boterhammen met twee plakken kaas en twee plakken ham. Geen tosti dus.

Na de lunch lopen we naar het strand. Wow wat een golven, niet normaal zo hoog. Er wordt hier ook flink gesurft. De ene surfschool na de andere op het strand. Het is heel erg heet en je kan niet met je blote voeten op het kokend hete zand lopen.

Na de wandeling gaan we weer naar het zwembad voor een verfrissende duik. We lezen wat en dan val ik in slaap. Niet handig natuurlijk, want vannacht doe ik weer geen oog dicht. Om 17.15 uur houden we het voor gezien en gaan we naar de kamer voor koffie en thee.

We appen met onze (oud) buurmeisjes Marjolijn en Lianne. Marjolijn heeft als au pair in Australië gewerkt en is daarna langs de oostkust van Australië gereisd. Daarna bezocht zij Nieuw Zeeland en voegde Lianne zich bij haar. Ze hebben een aantal weken gereisd over de twee eilanden en zijn toen naar Bali gegaan. Het toeval wil dat we tegelijkertijd op Bali zitten en vlak bij elkaar. We maken een afspraak voor de woensdagavond om met elkaar een hapje te gaan eten. We spreken af bij Double Six Beach Club.

We facetimen met Edwin en Marsha in Thailand. Alies ligt te slapen, maar door het facetimen wordt zij wakker en op een moment zien we haar haar tentje uitkruipen met meteen een guitig bekkie. We kletsen wat en horen hun verhalen aan over hun rondreis door Thailand.

We douchen en gaan dan naar een restaurant, Sangria Grill, dat we via Tripadvisor hebben opgezocht. Gelukkig is er buiten nog een tafel vrij. Het is ondanks dit tijdstip toch nog behoorlijk warm. We bestellen allebei een drankje en we willen allebei een gerecht uitzoeken. Maar er staan alleen maar voorgerecht op de kaart. We vragen de ober naar de kaart met de hoofdgerechten. En dan zien we dat zowel bij Chris als bij mijn menulijst de kaarten met de voor- en hoofdgerechten aan elkaar vast geplakt zitten. Chris neemt soep en ik bruschetta. Als hoofdgerecht kiest Chris een steak en ik spareribs. Heerlijk mals vlees.

Naast het restaurant zit een ijssalon, hij is daar berendruk. Het ijs moet daar dus overheerlijk zijn. Als we hebben afgerekend nemen we een kijkje bij de ijssalon en dan gaan we overstag. We nemen allebei een bolletje.

Via het strand lopen we weer terug naar ons hotel, dat ook aan het strand ligt. De zee is nog wilder dan vanmiddag. Er zijn veel strandtenten waar keiharde muziek wordt gedraaid of waar artiesten hun kunsten aan het vele publiek tonen.

Al snel zijn we in ons hotel en op ons terras op de eerste etage drinken we wat. Onder ons zitten een aantal Australiërs en die maken met toch een pokkenherrie. Echt niet normaal meer. Onze buurvrouw , die waarschijnlijk al in bed lag, ze had haar nachtpon aan, komt naar buiten en vraagt de Australiërs hun kop te houden. Mij wordt door de Australiërs gevraagd of het lawaai echt zo erg is en ik beaam dat volmondig. Gelukkig stoppen ze nu met de herrie en om 23.15 uur houden we het voor gezien en duiken we ons bed in.

Dinsdag 17 mei 2016

Ik word pas om 07.15 uur wakker. Heerlijk. Het is al licht. Snel lees ik mijn mail en de verhalen van Marsha, Edwin en Alies die nog steeds in Thailand zijn. Ik ga douchen en lezen. Om 08.00 uur is Chris ook wakker. Hij drinkt koffie op het balkon. Als hij gaat douchen staat de schoonmaker alweer voor de deur. We sturen hem weg en vragen hem over een half uur terug te komen.

We ontbijten en om 09.30 uur zitten we heerlijk bij het rustige zwembad. Het is af en toe bewolkt en dat vinden we heerlijk. We nemen constant een duik en om 13.00 uur gaan we lunchen. We trekken eerst droge kleren aan in de kamer. We lopen door het straatje van ons hotel en vinden een pizzeria vlakbij ons hotel. We bestellen nasi met saté (huh). Heerlijk. Na de lunch gaan we op zoek naar een slijter. Chris wil whisky. Het supermarktje in hetzelfde straatje verkoopt geen whisky. Dan maar in Kuta proberen vanavond.

We gaan weer terug naar het zwembad. Heerlijk dobberen met mijn stok. We houden het tot 17.00 uur vol en gaan weer terug naar de kamer. We drinken op ons terras koffie en thee. Dan gaan we douchen en naar de receptie. Daar bestellen we een taxi die ons naar Kuta moet brengen. We vertrekken om 18.00 uur. Er is echt een verkeersinfarct, niet normaal meer. Normaal duurt dit ritje hooguit een kwartier, maar omdat alle wegen naar Kuta verstopt zijn, duurt het bijna een uur voor we bij de Discovery Mall zijn.

We kennen dit winkelcentrum van een aantal jaren terug. Maar nu is het megagroot geworden. Niet normaal meer. Je verdwaald er gewoon. We lopen eerst naar ons hotel waar we jaren geleden hebben gelogeerd. We dachten dat deze kant ook de fantastische winkel Mata Hari gevestigd is, een gezellige winkel met allerlei snuisterijen. Als we al een tijdje lopen klampen we iemand aan. We lopen dus de verkeerde kant op en keren dus weer om. We zijn weer bij het winkelcentrum en besluiten een hapje te gaan eten. Maar alle restaurants zijn vol. Dan besluiten we bij Burger King snel een broodje te eten.

Het is vreselijk druk hier. Eigenlijk vind er niks meer aan. Vooral veel backpackers komen hier naar toe. Na deze snelle hap duiken we het winkelcentrum in. Ik scoor een geweldige blauwe sarong voor bijna nop. En dan komen we langs Häagen Dazs. Tja en dan gaan we weer voor de bijl. Verrukkelijk. Dan lopen we nog een maal door het prachtige winkelcentrum, van links naar rechts en van achteren naar voren. Bizar groot is het geworden.

Om 21.00 uur zijn we uitgekeken en houden we een taxi aan. Binnen een kwartier zijn we weer in ons hotel. We drinken nog wat bij het zwembad en dan gaan we naar de kamer om het verslag te schrijven en te internetten. Lang leve wifi! Rond 23.00 uur gaan we slapen. Morgen moeten we om 06.00 uur op. We gaan fietsen, yeah!

Woensdag 18 mei 2016

Om 06.00 uur gaat de wekker. Wat een vroegertje. We douchen en om 07.00 uur gaan we ontbijten. We nemen de rugzak met zonnebrand, -brillen en de camera alvast mee. Om 07.30 uur zijn we al klaar en wachten we bij de receptie op het busje die ons tussen 07.30 en 07.45 uur komt ophalen.

We zitten buiten op de trap te wachten en dan voel ik een spetter. Het zal niet waar zijn. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een hekel aan regen heb. En vooral als ik ga fietsen! Het busje komt om 07.45 uur en als we er in zitten zijn er zeggen en schrijven twintig druppels gevallen. Oh gelukkig. En nu maar hopen dat het zo blijft.

We rijden met de chauffeur en wij met z’n tweeën een kleine twee uur. Ook nu weer veel oponthoud, wat een verkeer zeg, auto’s en ik weet niet hoeveel brommers en scooters. Als we uit de drukte zijn, is het een en al bocht en veel klimmen door smalle straatjes met een prachtig uitzicht op de rijstvelden. Ja, zo ken ik Bali weer. Wow, wat is het hier mooi en vooral heel groen.

Om 10.00 uur zijn we boven op een berg met uitzicht op het Batumeer. Ook hier hebben we een prachtig uitzicht en recht tegenover ons ligt een vulkaan, Gunung Batur De enige nog actieve vulkaan op Bali. We krijgen koffie/thee met gebakken banaan voorgeschoteld in een restaurant boven op de berg.

Na deze korte stop rijden we weer verder met het busje naar de opstapplaats waar de fietsen staan. Op een parkeerplaats staan een aantal mountainbikes. We kiezen er een uit en krijgen een helm uitgereikt. Deze moeten we op. Jakkie. En we moeten handschoenen aan. Warm! En als je denkt wie gaat er nou met deze hitte fietsen, nou wij dus! En dan vertel ik er meteen bij dat we uiteindelijk maar ongeveer honderd keer getrapt hebben. Verder was het alleen maar bergafwaarts gaan. Zalig gewoon. Het enige waar we last van hadden was zadelpijn en pijn in je polsen van het remmen.

We stoppen een aantal keer, o.a. bij een koffieplantage, een tempel en we nemen een kijkje in een traditioneel Indonesisch woonhuis. We rijden langs een school waar ik weet niet hoeveel pick-ups staan te wachten. De school gaat bijna uit en de leerlingen worden zeker met vijftien à twintig man in de pick-up geladen. Allemaal staand, levensgevaarlijk.

Wij fietsen verder en dan gaan we langs de kant van de weg staan. De pick-ups rijden langs, het is echt levensgevaarlijk. De auto’s rijden hard, de leerlingen staan allemaal of hangen over de rand. In Nederland is dit echt onmogelijk.

We rijden weer verder en genieten volop. Zo bergafwaarts is fietsen in deze hitte heerlijk. Na tweeënhalf uur, het is dan al 13.00 uur. Zijn we weer op de opstapplaats. We leveren de fietsen, de helmen en de handschoenen weer in. Onderweg is van ons een foto gemaakt tijdens het fietsen. En die kopen we natuurlijk. Gewoon voor boven op de stapel.

We stappen het busje weer in. Deze brengt ons naar Ubud. In een geweldig chique restaurant gaan we lunchen. Maar voor we daar zijn… Op onze planning voor morgen staat een bezoek aan Ubud. Het is hier zo megadruk met auto’s, scooters en toeristen dat de excursie voor morgen skippen. Door de megafile in Ubud hebben we een indruk van dit kunstenaarsstadje gekregen. We hebben zo lang stil gestaan en voetje voor voetje vooruitgereden dat we zicht hadden op de kraampjes, Mainstreet en de uitzichten dat we geen zin hebben om hier morgen weer in de file te komen.

We lunchen verrukkelijk, echt Indonesisch. Overheerlijk. Dan rijden we weer terug naar ons hotel. Het is inmiddels 14.30 uur. Gelukkig viel de drukte op de terugweg mee. Om 16.00 uur zijn we weer in ons hotel. Snel omkleden en dan een plons in het zwembad. Lekker koel drankje erbij en genieten maar. We komen helemaal bij.

Om 18.15 uur is de zon achter de hoge bomen verdwenen en gaan we naar onze kamer. Ik schrijf het verslag van vandaag en ga douchen. We hebben om 20.00 uur afgesproken met Lianne en Marjolijn bij Double Six Beach hotel. We zitten bij het hotel op ze te wachten en dan zien we na bijna een jaar ons oude buurmeisje al zwaaiend met haar zus aan komen wandelen. Dit is zo grappig, twee buurmeisjes aan de andere kant van de wereld te treffen. We gaan bij een restaurant aan het strand eten. We horen alle fantastische verhalen van de meiden aan. Oh, ik wou dat ik dertig jaar later was geboren!

De muziek in het restaurant staat keihard en we kunnen elkaar nauwelijks verstaan. Als we onze pizza’s en pasta’s op hebben, vertrekken we. Marjolijn weet een tentje waar ze overheerlijke tiramisu hebben. En we luisteren graag naar haar. En als we na een kleine wandeling in het restaurant komen en ons nagerecht hebben besteld, moeten we concluderen dat er geen woord van gelogen is. In een woord verrukkelijk.

Om 22.45 uur nemen we afscheid van de meisjes en gaan we naar onze respectievelijke hotels. Chris drinkt op de kamer nog een bakkie koffie en ik zet de genomen foto’s van ons vieren op Facebook voor het thuisfront. En de volgende ochtend zien we dat daar een heleboel reacties op gekomen zijn. Leuk.

Dan gaan we slapen, maar ik heb zo’n pijn in mijn bovenarm dat ik niet kan slapen. Ik vermoed dat het van het fietsen, maar vooral van het remmen is. Ik neem een Ibuprofen in en dan word ik pas om 08.15 uur wakker. En het heeft bijna de hele nacht geregend.

Donderdag 19 mei 2016

Het dagelijkse ritueel natuurlijk weer en dan naar het zwembad. Bijna alle ligstoelen met parasol by the pool zijn bezet. We zitten nu in de zon en dat is geen pretje kan ik je vertellen. Gelukkig ziet Chris even later dat er twee stoelen met parasol vrijkomen. Verkassen dus en maar weer insmeren. Ik schrijf dit verhaal en geniet van alles.

Dan gaan we naar een strandtent voor de lunch. Chris neemt een ciabatta met tonijn en ik burritos. Echt verrukkelijk. Dan lopen we terug naar ons hotel en het ochtendprogramma wordt in de middag herhaald. Om een uurtje of vijf gaan we naar de kamer. Ik ga alvast de koffers inpakken. Morgen verkassen we naar Gili Trawangan.

En dan moet de derde maaltijd van vandaag genuttigd worden. We zoeken via Tripadvisor een restaurant uit. En de bovenste van het rijtje heeft altijd de beste recensies. We bekijken de reviews en de website van restaurant Bali Pearl en besluiten daar heen te gaan. Vijftien minuten lopen van ons hotel. Als je niet weet dat in dit lugubere straatje een restaurant zit, zet je het op een rennen. Echt vreselijk. We lopen het steegje wel in en komen dan in het paradijs. Wow, wat ziet het er hier poepie chique uit!

We worden naar een tafel begeleid en dan komt de chef van het restaurant ons welkom heten. Nadat we hebben opgegeven wat we willen drinken krijgen we een overheerlijke amuse. Jammie. Dan krijgen we ons prachtig opgemaakt voorgerecht en een zalig hoofdgerecht geserveerd. En omdat alles zo lekker is, gaan we er vanuit dat het nagerecht ook verrukkelijk moet zijn. Het duurt wel een kwartier voor het nagerecht van Chris klaar is, maar dat hebben we er graag voor over.

Oh wat een verrukkelijke maaltijd was dat. Dit was nou echt een culinair hoogstandje. We lopen terug naar ons hotel, nemen nog een afzakkertje. En dan vertel ik Chris dat het morgen precies veertig jaar geleden is, dat we "verkering" kregen. Hoe leuk is dat!

Vrijdag 20 mei 2016

Om 05.30 uur gaat vanmorgen de wekker. We gaan verhuizen naar Gili Trawangan. Gisteravond hebben we de koffers gepakt. We bellen de receptie om de koffer sop te laten halen. We gaan kijken of we al op dit vroege uur kunnen ontbijten. Officieel kan dat vanaf 07.00 uur. Nu is het pas 06.20 uur. Er staan al diverse broodje en die kunnen we vast nemen.

We worden tussen 06.30 en 07.00 uur opgehaald. Om 07.00 uur is er nog niemand. Chris loopt naar de receptie en als hij net bij de balie staat komt er een busje aan. Er zitten al mensen in, de koffers worden ingeladen en hup op weg naar de haven. Daar zijn we om 07.40 uur. We checken in voor de speedboot van Blue Water.

En snel is deze boot zeker. We stappen met 22 personen op de boot en dan varen we naar het noordoosten van het eiland. Daar komen nog meer mensen aan boord. We vertrekken om 09.00 uur naar Gili Trawangan. Om 10.20 uur zijn we in de haven van Gili Trawangan. We nemen de koffers mee van boord en direct al komt er een mannetje naar ons toe om te vragen of we vervoer nodig hebben naar ons hotel.

En dat hebben we natuurlijk. We moeten naar hotel Aston Bali. Er is geen gemotoriseerd vervoer op dit eilandje. Men vervoert zich of lopen, op met de fiets of met paard en wagen. En het laatste voertuig nemen wij dus. Met volle bepakking. Het zijn piepkleine wagentjes en het ritje is dan ook niet erg comfortabel. Voor het paardje is het echt heel zielig. Het is bloedheet en het wagentjes is echt heel erg zwaar.

In een klein half uur zijn we bij ons hotel. We checken in en kunnen direct in onze kamer op de begane grond tegenover het zwembad terecht. De kamer is echt prachtig en megagroot, evenals de badkamer. We trekken snel onze badkleding aan en zoeken dan vrije ligbedden bij het zwembad.

Om 13.30 uur gaan we lunchen aan het prachtige strand en de oogverblindende zee. Helaas staat het water heel laag en is het niet te doen om hier te snorkelen. Morgen maar een ander stuk strand opzoeken. Dan gaan we weer relaxen bij het zwembad. We vallen tig keer in slaap, op de boot ook al. Dit komt waarschijnlijk door het reistabletje dat we op de boot heb ingenomen tegen zeeziekte.

Om 16.30 uur gaan we naar het strand. We willen een goede plek voor de fabuleuze zonsondergang op dit eiland. Ons hotel heet niet voor niets Aston Sunset. Er zijn nog net twee ligstoelen die wij natuurlijk direct innemen. We drinken wat en het wordt alsmaar drukker. Iedereen komt de prachtige zonsondergang aanschouwen. En alhoewel we dit fenomeen nu al meerdere keren op verschillende plekken op deze wereld hebben gezien, blijft het toch een prachtig gezicht.

Dan gaan we douchen. We besluiten naar de ander kant van het eiland te gaan voor het diner. Bij ons hotel staan fietsen die je gratis mee kan nemen. Wel even registreren. Het zijn kleine rot fietsen. Maar we komen waar we willen zijn. We belanden bij Kokomo Beach. Het is behoorlijk druk en volgens Tripadvisor is het een zeer goed restaurant. Er is nog net een tafeltje met uitzicht op de zee vrij. Dus die krijgen wij toegewezen.

We eten verrukkelijk, carpaccio, mixed grill en een overheerlijk chocoladecakeje al toetje. Wel werd aangegeven dat het een kwartier zou duren voor de cakejes klaar zijn. Maakt ons niks uit. Wij blijven wel genieten.

Om 21.15 uur zien we dat het vliegtuig van de kids uit Thailand al om 18.08 i.p.v. 18.45 uur landt. Celeste is in Zoetermeer om ze op te halen van Schiphol. Dan fietsen we weer terug naar ons hotel in ongeveer twintig minuten. Het is pikkedonker, er zijn bijna geen lantaarnpalen. Er zitten behoorlijk wat gaten in de weg, dus het is oppassen geblazen. In het hotel nemen we nog een drankje aan zee en dan is er al weer een dag om.

Zaterdag 21 mei 2016

We zijn pas om 08.00 uur wakker. We doen lekker rustig aan en ontbijten laat. Het ontbijt is hier niet zo uitgebreid als in het vorige hotel. Maar genoeg om onze magen te vullen. Na het ontbijt halen we de handdoeken op en zoeken we een bed in de schaduw bij het zwembad. We chillen en zwemmen wat.

Om 11.00 uur gaan we eens tuk over het strand lopen naar het noorden van het eiland. Het is vloed en af en toe moeten we even stoppen om de golven voorrang te geven. Op en moment kunnen we niet meer verder en keren we om. Het water is heerlijk. Als we weer terug zijn relaxen we weer bij the pool. We luieren, lezen en zwemmen. Heerlijk.

Om 12.30 uur gaan we lunchen bij het strand. Het is vrij rustig dus we liggen al weer snel op onze bedjes. Wel hebben we een snorkeltocht naar Gili Meno geboekt. Om 15.30 uur verkassen we naar het strand om een goede plek te hebben voor de zonsondergang. De sunset is pas rond 18.00 uur. Maar het is hier zo heerlijk dat we genieten en onze ogen uitkijken naar de steeds maar grotere groep toeristen. Vooral die uit het oosten. Wat een typische mensen zijn dat toch. Ze zien er qua kleding niet uit en blijven maar foto’s van elkaar maken.

Het is nu eb en het wier en het koraal staat nu boven water. Op een moment is er helemaal geen water meer te bekennen. Een raar (natuurlijk) verschijnsel. Inmiddels is het megadruk. Er verschijnen mannen op paarden die over het strand rijden. En de ondergaande zon levert dat mooie plaatjes op. We blijven tot 18.30 uur op het strand en dan gaan we douchen. Helaas is het water ijskoud. Dat wordt dus even vlug afspoelen.

Omdat Chris geen zin heeft om te fietsen of in een wagentje met paard te stappen, blijven we in het restaurant van het hotel eten. Ik neem pasta carbonare en Chris kiest mie. Om 20.30 uur zijn we alweer op onze kamer. Ik zet de foto’s op mijn iPad en gooi er heel veel weg. Dan proberen we op de iPad DWDD te kijken, mar het beeld hapert steeds. Dan maar lezen. Om 22.30 uur houden we het voor gezien.

Zondag 22 mei 2016

De wekker staat afgesteld om 07.45 uur, maar we zijn om 07.30 uur al wakker. Het water van de douche is nog steeds ijskoud. We hebben dit wel al doorgegeven aan de receptie maar er is nog niets meegedaan. Dan maar met een plens koud snel wassen en tanden poetsen.

We ontbijten en om 09.15 uur staan we klaar om met paard en wagen naar de haven te worden gebracht. Wat een gedoe is dat zeg. Het zit echt niet comfortabel, maar voor die paardjes is het echt mega zielig. Het is echt bloedheet en de paardjes maar werken. Om 09.30 uur zijn we in de haven. We stappen op een boot met een aantal andere toeristen en vertrekken meteen.

We varen zo’n twintig minuten richting Gili Meno. Iets naar het noordoosten van het eiland. Gaan we de zee in. We plonsen vanaf de boot het water in. Ik gebruik mijn eigen snorkel en wil geen flippers aan. Wel neem ik mijn roze schuimrubberen stok mee. Dat hadden ze nog nooit gezien. Maar ik vind het heerlijk om op de stok te blijven drijven en foto’s te nemen van de onderwaterwereld.

Wat is het hier mooi. Er zit niet veel vis, maar het koraal is geweldig. Ik zie direct een lion vis en ik zie Nemo tussen het koraal zwemmen. Oh wat is dit prachtig. Als we naar het diepere gedeelte zwemmen zien we een schildpad op de zeebodem liggen. Deze ligt te diep om een goede foto te maken. Even verderop zien we weer een schildpad, zwemmend dit keer. Hij komt van de bodem af en gaat omhoog naar de waterlijn.

We blijven een tijdje achter dit grote beest aan zwemmen. Oh, ik wil hier nooit meer weg. Het is echt heel erg mooi hier. Het water is kraakhelder en lekker van temperatuur. Ik maak natuurlijk weer heel veel foto’s en filmpjes onder water. Shit, ineens geeft mijn camera aan dat de batterij leeg is. Oh no! Maar ik kan nog net een paar foto’s maken.

Dan gaan we weer aan boord. Ik verwissel natuurlijk direct de batterij. We krijgen ananas, heerlijk om de zoute smaak op je lippen te doen laten verdwijnen. Dan varen we weer naar de haven. We gaan lunchen in het centrumpje van Gili Trawangan. We hebben daar anderhalf uur de tijd voor.

We kiezen zelf een behoorlijk restaurant uit in Mainstreet. We vinden er een waar het er netjes uitziet en waar het niet wemelt van de backpackers. Mijn hemel, wat is het hier druk. Het lijkt wel of de hele jeugd van de wereld aan het backpacken is. We nemen een club sandwich en een ciabatta kip. We nemen allebei de helft van een broodje. Meer dan genoeg.

Om 12.30 uur gaan we weer terug naar de boot. Nog niet iedereen is gearriveerd en dan neem ik een duik in het heerlijk heldere water met het spierwitte strand. Dan stappen we de boot weer in. Nu gaan we richting zuidwesten van Gili Meno. Dan springen we het water weer in. Ook hier is het koraal prachtig.

We snorkelen langs de kustlijn. Als je hier een huisje hebt aan het strand zit je goed. Je kan dan zo de zee in lopen en snorkelen. Dit moet ik onthouden voor “ooit”! We vertoeven een goed uur in het heldere water en stappen dan weer aan boord. We nemen een flesje water aan en overheerlijke papaja. Jeetje mina, wat heb ik genoten van deze prachtige snorkelmomenten.

In de haven staat er al een paard en wagen voor ons klaar. Deze brengt ons naar ons hotel. Als we daar aankomen trekken we snel andere zwemkleding aan en gaan naar het strand. Inmiddels is het 15.00 uur. Dan wordt het ineens heel donker en gaat het onweren. We zien het in de verte weerlichten en we horen harde knallen. Maar een paar minuten later zijn de donkere wolken weg en komt de zon alweer te voorschijn.

Het is bloedheet, zelfs onder de parasol. We bestellen een koud drankje en chillen op ons bedje. Op een moment ga ik naar de receptie om te vragen hoe laat de boot ons morgen naar Lombok gaat brengen. Er moet een e-mail binnen zijn gekomen van de organisatie. Ze hebben niets ontvangen. We appen Marcel die e.e.a. voor ons heeft geregeld. Hij appt dat de e-mail alsnog bij het hotel aankomt. De e-mail blijkt dus al 20 mei jl. te zijn verstuurd.

Uiteindelijk vinden ze het bericht dus toch. We worden morgen om 09.00 uur met paard en wagen opgehaald en naar de haven gebracht. We varen met Ocean Pearl naar Lombok. We gaan nog even naar het zwembad om af te koelen. Heerlijk. Ik lees wat en val in slaap. Als ik weer wakker word is het al 18.00 uur. We gaan naar de kamer om te douchen. Nu hebben we gelukkig warm water.

Om 19.00 uur bestellen we een cimodo om ons naar Mainstreet te laten brengen. We gaan weer bij Kokomo eten. We zitten een kwartier in het wagentje. Gelukkig is er nog een tafel vrij. We krijgen brood met olijfolie. Heerlijk. We bestellen als voorgerecht tonijnsashimi. Als hoofdgerecht neemt Chris zalm en ik kipfilet met champignons. We krijgen er heerlijke groente op een spies bij geserveerd en een zakje aardappelpuree. Echt overheerlijk! We nemen ook nog een dessert. Ik kies de chocolade souffle e Chris de fallen chocolate. Dit is een cakeje dat als je het opensnijdt, de chocolade er uitloopt. Echt verrukkelijk. Helaas was het cakeje al kapot bij aankomst. We hoefden het daarom ook niet te betalen. Da’s mooi. Je moet er wel twintig minuten op wachten, maar dan heb je ook wat.

We zitten heerlijk te genieten van het eten en van het geweldige eiland dat we de volgende dag alweer gaan verlaten. Om 21.45 uur belt het restaurant een cimodo voor ons om ons naar ons hotel te brengen. Daar kijk ik nog even live naar een handbalwedstrijd tussen VOC en Dalfsen. Helaas verliest VOC, het staat nu 1-1. De derde wedstrijd moet door VOC worden gewonnen, anders zijn ze geen landskampioen. Tijd om te slapen.

Maandag 23 mei 2016

Als ik om 07.00 uur wakker word heb ik overal op mijn lichaam een soort muggenbulten. Gisteren na het slapen ook wel wat, maar nu. Ik zit echt helemaal onder. Het lijkt wel waterpokken. We douchen, pakken de koffers in en gaan dan ontbijten. Chris betaalt alle drankjes en maaltijden met de creditcard en dan gaan we de koffers halen en uitchecken.

Ook nu weer alles in de cimodo en dan op weg naar de haven. Daar zijn we om 09.00 uur. Om 09.15 uur stappen we op een privé speedboot van Ocean Pearl. En al een kwartier later komen we aan op Lombok.

We stappen uit en zien op de pier een man staan die vraagt of wij Mr & Mrs  Brink zijn. Nou dat klopt dus. Hij stelt zich voor als Mr Ed en met hem lopen we naar de auto waar de chauffeur ons al staat op te wachten. We laden de auto in en vertrekken. Direct al zien we dat de wegen, in ieder geval op dit gedeelte van het eiland, prachtig zijn. Ook is het hier erg schoon en ziet het er westers uit. Een half uur later zijn we al in ons hotel Kila Senggigi Beach Resort.

We checken in. Helaas is onze kamer nog niet klaar. Pas om 13.00 uur kunnen we onze kamer in. Ik baal als een stekker. We gaan maar wat rondlopen in de prachtig aangelegde tuin en wat drinken bij de beachbar. We zien de prachtige zee, waar je heerlijk in kan zwemmen. Ik schrijf in mijn schriftje en dan gaan we weer naar de receptie. Gelukkig is onze kamer nu al klaar. De koffers worden gebracht en als wij ook binnen zijn is het omkleden geblazen en gaan we heerlijk naar het prachtige zwembad. Hupsakee, direct afkoelen. Het water is wel koud maar dat deert niet bij deze hoge temperaturen.

Om 14.00 uur gaan we bij de Italiaan bij het strand heerlijk pasta eten. Het is heel rustig, Er zit verder niemand anders in het restaurant!. Dan gaan we weer naar het zwembad. Er is ook hier niemand te bekennen. We hebben het zwembad, waar we af en toe in plonsen, dus helemaal voor ons zelf.

We houden dit tot 17.00 uur vol en dan gaan we naar onze kamer. Ik haal alles uit de koffer en richt een koffer in met gedragen kleding en een met nog schone kleding. Huh!, toch nog zoveel? Ik leg vast kleren klaar voor de terugvlucht , truien, schoenen, lange broeken. Ik moet er nu nog even niet aan denken. We douchen en ondanks de airco blijft het toch heel erg warm.

Om 18.50 uur gaan we naar een restaurant, Square, dat we via Tripadvisor hebben gevonden. He tris vanaf ons hotel een kwartiertje lopen. We betellen allebei carpaccio als voorgerecht en Chris neemt tonijn en ik kipfilet. Wow, verrukkelijk allemaal. We nemen geen dessert. We zijn verzadigd. Na het afrekenen lopen we naar de supermarkt aan de overkant van het hotel om wat blikjes te scoren voor in onze koelkast. Om 20.15 uur zijn we weer op de kamer en gaan internetten, foto’s op de iPad plaatsen en verslag schrijven.

Dinsdag 24 mei 2016

We worden pas om 08.15 uur wakker. We douchen, ruimen op en gaan dan ontbijten. Na het ontbijt gaan we naar het strand. We zijn de eersten. Er staan maar heel weinig strandstoelen. Tien om precies te zijn. Achter ons is een groot grasveld en daar staan meer strandstoelen, maar geen parasols. Op het strand wel en het is heerlijk moet ik zeggen zo luieren onder je parasol in de schaduw.

We liggen nog maar net en dan begrijpen we waarom niemand op het strand ligt. Direct al komt een kereltje aan met de vraag of we willen vissen of zeilen. We zeggen de man dat we geen interesse hebben.

Dan komen ineens ik weet niet hoeveel schoolkinderen het strand bevolken. Oh my. Wat een ellende. De kinderen schreeuwen en gillen als bezetenen. Het strand is afgezet. Maar via de zee kom je zo op ons strand. Dit doen de kinderen dan ook regelmatig. Heel irritant. Ze worden wel door een onderwijzer steeds weggehaald van het strand, maar de kinderen trekken zich er niets van aan.

De golven zijn behoorlijk hoog en er zijn ook veel kleine kindertjes. Ik sta doodsangsten uit. Ik waag mij eenmaal in de zee met mijn stok. Heerlijk, het zeewater is heerlijk van temperatuur en ook heel helder. Dan ga ik weer relaxen op mijn strandbedje onder de parasol.

Om 11.00 uur gaan we naar het zwembad, het is daar toch rustiger. Ons hotel ligt op een soort schiereiland. Het zwembad ligt aan de rand van dit eiland. We horen de zee beuken tegen de kant die behoorlijk hoog is. Op een moment zien we de golven het land op komen, zo de tuin in. We denken gelijk weer aan de tsunami met kerst in 2004. Het is heel erg warm en af en toe koelen we af in het heerlijke zwembad.

Verder houden we het vandaag ook lekker rustig. We zijn ook de jongsten niet meer! We lunchen weer aan het strand en ’s avonds gaan we weer naar Square. Als we weer in het hotel zijn leg ik de kleren voor morgen klaar, we gaan fietsen. Ben heel benieuwd.

Woensdag 25 mei 2016

Om 08.00 uur staat Ed ons op te wachten in de lobby. We begroeten hem en de chauffeur en we hopen dat deze chauffeur ons vanavond weer veilig afzet in het hotel. Want ondanks dat het hier niet zo druk is als op Bali, houdt niemand zich aan de verkeersregels. De auto's en scooters rijden hier links. Maar als je niet door kan rijden, rij je toch gewoon op de rechterbaan. De tegenligger stopt dan wel, tenminste dat hoop je. 

We rijden van Senggigi langs de zee naar het noordoosten van Lombok. Ik maak foto's van de vele mooie baaien die we zien. Echt fantastisch. Op een moment hebben we uitzicht op de drie Gili's. Gili Trawangan, waar wij vier dagen logeerden, Gili Meno, waar we heerlijk hebben gesnorkeld en het kleinste eiland van de drie, Gili Air.

We stoppen bij een lokale markt. Erg leuk om door heen te wandelen. Je vraagt je af of de bevolking niet ziek wordt van het vlees dat in de zon op een kraam ligt. Mijn maag draait zich om als ik er naar kijk. Als we weer in de auto stappen is er een file. Huh, dus toch! Ed stapt uit om te kijken wat er aan de hand is. Er schijnt deze week een sportweek te zijn waar alle scholen in Tanjung (is een grote stad) aan mee doen. Vandaag is de opening. Alle scholen presenteren zich alsof ze meedoen aan de Olympische Spelen. Grappig!

Als we eindelijk doorkunnen rijden komen we als snel in het noorden. Hier is het hoog en erg groen. Veel rijstvelden. We stoppen om een kijkje te nemen in een traditionele Indonesische woning. Ook zo raar. Mensen vinden het prima als je een blik werpt in hun huis. Dat zou in Nederland echt heel raar zijn.

Via kronkelige smalle weggetjes (gelukkig heb ik reistabletten bij me) komen we bij de huizenhoge Rinjani waterval. Er zijn er hier twee. We lopen met een lokale gids van 15 jaar (hij zegt de hele weg "How do you do?") naar de eerste waterval. Daar zijn we in tien minuten. Het is alleen maar dalen, heerlijk gaat dat. Als we beneden staan gebaart onze gids of we een shower willen. Ik zou best wel willen, want het water loopt van me af. Maar het is niet handig, we hebben geen zwemkleren bij ons. We besluiten terug te klimmen.

Oh no! Dit is echt afzien. Als ik naar Chris kijk denk ik dat hij toch een shower heeft genomen. Maar nee hoor, dat is niet het geval. Ons gidsje vraagt of we naar de tweede waterval willen. Dat is nog vijfentwintig minuten lopen. Alleen maar dalen he en dan ook weer omhoog. Voor ik mijn mond open kan doen, heeft Chris al geantwoord dat we dat niet willen. We moeten nog effe doorklimmen. My o my. Wat is dit vreselijk. Volgens mij hebben we het nog nooit zo heet gehad. Als we boven aankomen staat Ed ons al op te wachten. Die dacht een tijdje vrij te zijn en ziet met lede ogen aan dat we "alweer" terug zijn.

Dan is het lunchtijd. Een kwartiertje rijden vertelt Ed ons. Langs de weg zitten veel apen. Grappig en later blijkt ook heel handig. We zijn benieuwd in wat voor restaurant we terecht komen. De huizen en winkeltjes zien er niet al te proper uit. Als de auto stopt bij een prachtige splinternieuwe parkeerplaats hebben  Chris en ik goede moed. Ja het restaurant zal ook wel nieuw en schoon zijn. We stappen uit en dan komt Ed met een plastic tassie aangezet. Daar zitten onze lunches in.

Ed zondert zich af en wijst ons een mooi plekkie om onze lunch te nuttigen. We moeten wel goed oppassen voor de apen, want voor je het weet is de lunch gejat. We maken de dozen open. De dozen die waarschijnlijk al vanaf een uurtje of zes vanmorgen in de achterbak stonden, niet gekoeld. Het water in het flesje is denk ik zo'n graadje of veertig. De sandwiches met kip in een saussie zijn zo slap, dat de smurrie er tussen uit loopt. Het cakeje zal er vanmorgen geweldig uit hebben gezien. Het sinaasappeltje had wat ons betreft nog wel een weekie of twee aan de boom kunnen blijven hangen. En er zat een pakje appelsap of zoiets in. We zijn waarschijnlijk te verwend.

En we weten dat je niet doodgaat van het overslaan van een maaltijd, als je maar blijft drinken. Maar ja waar laat je je volledig gevulde doossie met je lunch. In mijn rugzak had ik een plastic tas en daar hebben we bijna alles ingepleurd. En toen kwam Ed aangelopen. Gelukkig kon ik het plastic tassie nog effe kwijt in mijn rugzak. En hij vroeg of de lunch gesmaakt had. Nou mag ik van mijn moeder liegen als het om bestwil is. En dat deed ik dus ook. Mmm, we hebben gesmuld. Gelukkig hadden we nog wat tijd om foto's te maken. Ed ging vast naar de auto. Oh wat zullen de apen een feestmaal hebben vandaag. Want het tassie met inhoud knalden we achter een bossie.

Dan rijden we weer verder. Bij een winkeltje haalt Ed kroepoek van rijst. Gelukkig was dit goed verpakt. We smullen van de kroepoek. Als we weer verder rijden zien we een kraampje met geschilde ananas. Nou lees ik veel reistijdschriften en daar staat dat je nooit geschild fruit moet eten. Ed haalt een paar zakken ananas en terwijl we in de auto zitten, geen aap in de buurt, moeten we er toch maar aangeloven. De chauffeur wijst naar een doos tissues aan het plafond ???? Daar halen we een stapel uit. Maar heb je wel eens geprobeerd om een geschilde ananas met een tissue schoon te vegen? Moet je eens proberen joh! Vooralsnog (het is nu 21.30 uur) hebben we geen klachten. En dan begint het te regenen, wat zeg ik, een ware wolkbreuk. Omdat hier geen putten zijn, is de weg veranderd in een rivier. Gelukkig duurt de regen niet al te lang en schijnt de zon weer.

Onze volgende stop is bij een batikfabriek. Daar maken ze prachtige shawls en sarongs. En ja, ik gun die mensen ook wat en ik zie een leuk stoffie. Als ik het van de stapel haal en uitrol, zie ik dat het een soort koker is. Wat kan je hiermee vraag ik aan de jongen die met ons meeloopt. Je kan het openknippen vertelt hij heel leuk. Doen jullie dat hier voor mij, vraag ik. Maar nee, dan kan je thuis wel doen zegt de jongen. Oke dan. Ik neem de lap en ik zie wel of ik deze thuis ooit open knip.

Als we weer in de auto zitten vraagt Ed of we willen stoppen bij een parelfabriek. We hebben in een van de baaien gezien dat daar parels worden gevangen. Ik heb een hekel aan parels en voor ik zelf een ketting moet rijgen, vertel ik Ed dat we dat niet willen. Dan rijden we naar ons hotel en als we daar aankomen is het 17.00 uur. We bedanken Ed en de chauffeur, want ondanks dat we een beetje hongerig zijn, hebben we een geweldige dag gehad. We gaan even relaxen op de kamer. Mail lezen en zo en douchen.

Dan is het tijd om een happie te gaan eten. We zien bij Tripadvisor weer een goed restaurant, en niet eens zo ver lopen. Als we bij restaurant Asmara zijn, bestellen we saté. In Nederland krijg je dan drie stokjes. Hier TIEN. Echt belachelijk. Er zitten niet van de grote brokken op. Overheerlijk met zalige satésaus, rijst en boontjes. We hadden wel trek na een lunchloze (wat een leuk woord) middag. Als we uitgepeuzeld zijn, lopen we weer terug naar het hotel. Tijd om dit verslag aan mijn iPad toe te vertrouwen. En morgen doen we helemaal niks.....

Donderdag 26 mei 2016

We besloten na de drukke dag van gisteren het vandaag rustig aan te doen. We ontbijten en gaan dan heerlijk bij het zwembad relaxen. Ik zie dat de zee vandaag heel rustig is, dus ik haal snel mijn snorkel uit onze hotelkamer. Vol goede moed ga ik halverwege het strand de zee in. Bijna geen golfslag, maar met de stroming had ik geen rekening gehouden. In eerste instantie zie ik niet veel bijzonders. Maar dan ineens duikt voor mij een heuveltje op. Ja daar is koraal, niet zo mooi en veel als bij Gili Meno, maar toch. Ik zie ook wat oude bekende vissen, waaronder de "sigarenband vis".

Tien minuten later kijk ik waar ik ben beland en zie dat ik zeker driehonderd meter van mijn vertrekplaats ben. Ik probeer aan het strand te komen, maar dat kost mij veel moeite. Als dit uiteindelijk is gelukt, loop ik tegen de stroom in over het strand. Daar begeef ik mij weer in het water en zie wel waar ik uitkom. Ook hier weer behoorlijk veel koraal in mooie kleuren. Toch zijn er maar weinig vissen. Na een kwartiertje ben ik weer op dezelfde plek als net en vind ik het welletjes.

Ik ga Chris weer opzoeken bij het zwembad die zich natuurlijk af vraagt waar ik blijf. Ligt meneer gewoon te slapen! Ik duik (nou ja, ga voorzichtig het trappetje af) het zwembad in. Heerlijk alle zout en zand van mij afspoelen. We gaan lunchen en ik begin aan mijn vierde boek op mijn ereader. Heerlijk. We plonsen nog een aantal keer en drinken nog wat bij het strand. Dan vinden we het welletjes. We gaan terug naar de kamer om te douchen.

We besluiten weer bij Square te gaan eten. We krijgen weer hetzelfde tafeltje aan de buitenkant aangewezen zoals de twee vorige bezoeken aan dit restaurant. En waarom weet ik niet. Ik wil liever in het midden van het restaurant onder de ventilator zitten.

We hebben het voorgerecht besteld en een tafel naast ons komt een jong stel zitten. Ik heb natuurlijk niet echt een zachte stem en de jongen van het stel vraagt waar wij vandaan komen. Zij komen uit Amsterdam. Nou dan begint het gesprek natuurlijk lekker op gang te komen.

De onvermijdelijke vraag wordt door ons allen gesteld, wat doe je voor de kost. Chris vertelt over zijn baan en de jongen vertelt dat hij beroepsvoetballer is. En laat deze jongen (Attila Yildirim) nou ooit voor Ajax in de A1 hebben gespeeld. Later is hij naar FC Utrecht gegaan en momenteel speelt deze Turkse jongen als professional in Turkije. Tja het ijs is gebroken.

De mannen hebben het druk over voetbal. Ik klets gezellig met Nikitaa. We hebben het onder anderen over reizen (hoe kan het ook anders) en zo af en toe vertel ik in welke landen we geweest  zijn. En oh, Nikitaa heeft ook heel veel dezelfde bestemmingen op haar bucketlist staan. Hier is het ijs ook gebroken. Af en toe stoppen we met kletsen omdat dan een gerecht voor ons neus gezet wordt. 

Maar als we allebei hebben afgerekend, besluiten we met z'n vieren te blijven hangen aan een tafeltje en nog wat te drinken. Het is reuze gezellig. En dan vraagt Nikitaa wanneer wij terugvliegen naar Nederland en met welke maatschappij. Ik vertel dat we zaterdagavond met KLM van Lombok naar Denpasar vliegen, van Denpasar naar Singapore en van Singapore naar Amsterdam. Nou dat is ook toevallig zegt  Nikitaa. Mijn vader is steward bij KLM en vliegt zaterdagavond van Singapore naar Amsterdam. Wij hebben zijn naam opgeschreven. We gaan haar vader natuurlijk wel vertellen dat we hebben kennis gemaakt mijn zijn dochter en schoonzoon. Kleine wereld.

Inmiddels is het al 22.15 uur, we zijn nog lang niet uitgekletst, en we besluiten naar onze respectievelijke hotels terug te gaan. Maar niet voor we een afspraak hebben gemaakt om de volgende avond bij Asmara te eten met z'n vieren. Leuk!!!

Vrijdag 27 mei 2016

Onze laatste volle dag op Lombok. Morgenavond om 17.25 uur vertrekken richting Amsterdam. Wel drie vluchten. We besloten vandaag maar rustig aan te doen. 's Morgens gaan we lekker zwemmen in het zwembad en rond 14.00 uur komen er wolken. Ik wil nog steeds een massage en besluit dat dit een goed moment is. Chris heeft geen behoefte en blijft lekker lezen by the pool.

Bij de spa wordt gevraagd welke massage ik wil. Ik koos de body massage en niet de poezelige maar de stevige. Yeah! Ik mag even wachten als de massagetafel gereed gemaakt wordt. Ik krijg een nat handdoekje om mijn handen mee af te wassen en een kop ijskoude gemberthee. Ik vind koude thee al vies en dan ook nog van gember. Ik zit op het buitenterras met mijn rug naar de tuin. Zal ik wel, zal ik niet? Maar ik zit daar niet alleen, dus nee, dit is geen optie. Als je vlug drinkt, proef je alleen maar het laatste slokkie. Oke dan, daar gaat ie. Wat een bocht. 

Als ik het kopje heb neergezet komt de masseuse mij halen. Ik heb mijn natte badpak aan en de masseuse geeft mij een badjas en een plastic zakkie. Daar zit underweare in, she said. De mevrouw trekt zich terug en ik ontdoe mij van mijn natte badpak. Haal het underweare uit het zakkie en denk bij mijzelf: "Moet ik mij daarin heisen". Het papieren onderbroekie heeft de maat van onze kleindochter met Pamper. En terwijl ik het broekie over mij knie schuif, scheurt het al. OMG, wat een verschutting. Ach denk ik bij mezelf. Straks ben ik hier weg en zie ik haar nooit meer.

Ik trek de badjas aan en roep de mevrouw dat ik er klaar voor ben. Dan mag ik de badjas uit doen en op de massagetafel plaatsnemen, op mijn buik met mijn hoofd in een gat. En dan begint het getrek en geduw. Oh wat is dit heerlijk. Ik heb meestal moeite met mij te ontspannen, maar dat is nu niet het geval. Heerlijk is het. En dan hoor ik gekletter. Ik vraag aan de mevrouw of het regent. En zij beaamt dat. En niet zomaar een buitje, nee een complete wolkbreuk met onweer. Ik denk aan mijn lief onder de parasol bij het zwembad met zijn boek over Litmanen. De stakker, en even is mijn volledige ontspanning weg en probeer ik, terwijl ik niks kan uitrichten, een plan voor Chris te bedenken. Maar die is natuurlijk niet achterlijk. Bij de eerste spetters is hij naar het restaurant gegaan en heeft daar heerlijk gezeten.

Dan mag ik na een uur op mijn rug gaan liggen. Ik krijg een lap over mijn hele lichaam en de mevrouw vraagt of ze een masker op mijn ogen mag leggen. Prima hoor. IJskoud dat natte masker met een ondefinieerbaar luchie. En de massage goes on. Oh ik geniet. En dan zegt de mevouw dat zij haar handen gaat wassen. Ik moet zo blijven liggen, ze komt zo terug. Nieuwsgierig als ik ben haal ik toch het masker van mijn ogen en zoek een klok. Ik zie dat het al 15.15 uur is. De regen is inmiddels gestopt. En dan doe ik vlug het masker weer op mijn ogen. Maar oh my. Het voelt anders dan zo even!

Vlug kijk ik naar het masker en zie dat er een los vel papier of zoiets voor zit. Snel zorg ik dat het papier op de juiste zit en plaats het masker weer op mijn ogen. Pfft, precies op tijd. De masseuse komt weer binnen. En ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ze heeft gezien dat ik het masker van mijn ogen heb gehaald. En wat nou het grappige van het geheel is. Ze gaat achter mijn hoofd zitten en haalt het masker eraf. Inwendig moet ik lachen en stel ik mij voor dat ik word opgenomen door Candid camera.

Dan krijg ik nog een hoofdmassage en om 15.30 uur is het uit met de pret. De kosten voor de massage laat ik op ons kamernummer zetten. Ik wil de masseuse natuurlijk ook wat geven. Maar oh nee. Chris heeft de tas met de portemonnee. Ik leg haar uit dat ik straks met wat geld voor haar terugkom. Ik moet mijn man gaan zoeken. Maar dan zegt de mevrouw: "Uw man zit hier op u te wachten". Oh de lieverd, was natuurlijk bezorgd waar zijn duifje bleef. Gelukkig kan ik de mevrouw het geld geven en dan gaan we naar de kamer. De regen is inmiddels opgehouden en het is meteen weer bloedheet. 

Van KLM hebben we bericht dat we kunnen inchecken. Stoelen hebben we al weken geleden gereserveerd. Een bij het raam en een bij het gangpad. En of de middelste stoel nou wel leeg blijft zullen we wel zien. Voor de vlucht van Lombok naar Denpasar, een kleine drie kwartier, kunnen we nog niet inchecken. We vliegen dan met Garuda. En ik weet dat deze maatschappij jaren geleden op de blacklist heeft gestaan. We zien het wel.

We gaan douchen en ons klaar maken voor ons gezellig avondje met Nikita en Attila. Het weerlicht weer en bij de receptie lenen we een paraplu. Want drijfnat in het restaurant aankomen is geen optie. En het is een stief kwartiertje lopen. We zijn net een paar minuten onderweg of het begint te hozen. We kunnen gelukkig schuilen bij een leegstaand pand. We wachten nog een paar minuten en dan wordt de regen minder. We snellen naar het restaurant waar het stel al op ons zit te wachten. 

We kiezen een tafel hoog en droog in het restaurant. En dan kan het gezellig samenzijn beginnen. We hebben het over van alles. We hebben amper de tijd gehad om ons voor- en hoofdgerecht te verorberen. Er zijn veel raakvlakken tussen Nikita en mij. We kletsen alsof we elkaar al jaren kennen. Het leeftijdsverschil is erg groot. Het stel is jonger dan onze eigen dochters. Inmiddels is het al 23.00 uur en zijn we bijna de laatste gasten. We moeten er echt een punt achter zetten. Het personeel van het restaurant wil ook naar huis.

Inmiddels is het weer onbedaarlijk beginnen te regenen. Gelukkig heeft het restaurant een shuttle-service. Eerst wordt de jongelui naar hun hotel gebracht en later wij. Maar niet voordat we afscheid hebben genomen van dit symphatieke stel. We beloven contact te houden. En als zij weer in Amsterdam zijn, zijn we echt van plan ze op te zoeken.

Zaterdag 28 mei 2016

De hele nacht heeft het gehoosd van de regen. Als we opstaan is het bewolkt. Eigenlijk best wel lekker. Het scheelt zeker tien graden met gisteren. Het is natuurlijk nog vroeg. We ontbijten en besluiten een rondje door de prachtige tuin van dit enorme complex te maken. Wat zijn de tuinen hier prachtig aangelegd. Alles staat in volle bloei.

Dan begint de zon weer flauwtjes te schijnen. Hup naar het zwembad voor de laatste uurtjes. De koffers staan al ingepakt en de kleren die we in het vliegtuig aan moeten, liggen klaar. Dan gaan we naar de kamer om te douchen. Stoppen de laatste spullen in de koffers en bellen de receptie dat ze onze bagage kunnen ophalen.

Alles gaat op een karretje, ook de twee rugzakken. Inmiddels is het weer bloedheet geworden. We checken uit, betalen wat we aan drankjes, lunches en de massage hebben uitgegeven en dan wachten we op de chauffeur die ons komt halen en naar het vliegveld van Lombok brengt.

Precies om 14.30 uur staat deze voor. Hup bagage er in en wij er achteraan. Dan kunnen we nog eenmaal genieten van de mooie rijstvelden en de kampongs die we tegenkomen. In een uurtje zijn we op dit kleine vliegveld. En dan moeten we wachten tot we mogen boarden. Om 17.25 uur kiezen we het luchtruim en precies veertig minuten later landen we op het vliegveld van Denpasar. Wow, wat is dit een mooi vliegveld geworden! Ik herinner mij dat toen we hier jaren geleden waren, de kakkerlakken over de vloer liepen.

We halen de bagage van de band en checken opnieuw in bij de International Departures. We zien LaPlace. Nee echt waar en ze verkopen bijna precies hetzelfde als in Nederland. We nemen een broodje. Lekker hoor.

Dan gaan we de bagage droppen bij de KLM counter. En begeven we ons naar de gate. We kunnen al bijna instappen. En als we net in het vliegtuig zitten, gaat de gate los van het vliegtuig en precies op tijd, 20.40 uur (plaatselijke tijd), gaan we letterlijk de lucht in. Pikkedonker, dus geen mooie stranden te zien.

Twee uur en een kwartiertje later zijn we in Singapore. Oh wat zou ik hier graag nog even rondneuzen. Dit is zo'n gave stad. Maar helaas. We stappen uit, en bijna direct moeten we al weer boarden. Er wordt getankt, dekentjes en kussens neergelegd en dan zijn we er weer klaar voor. Het laatste rukkie, wel de allllerlangste. Ik bij het raam en Chris bij het gangpad. En net als bij de vorige vlucht komt er toch iemand tussen ons zitten. Een buitenlandse met een chagrijnige kop. Mij boeit het niet. Ik neem mijn pilletje. En ik hoop dat ik op Schiphol weer wakker wordt. De vluchttijd bedraagt in ieder geval twaalf en een half uur. 

Om 00.40 uur vertrekken we. Ik zet mijn horloge op Nederlandse tijd 18.40. Morgenochtend rond  07.00 uur landen we op Schiphol. Ik heb voor vertrek al een slaappil ingenomen. Ik lees wat en na een klein uur val ik in slaap. Na ruim acht uur slaap word ik wakker. Klaarwakker. Het is licht buiten zie ik als ik het luikje iets omhoog schuif. Veel passagiers, waaronder Chris, slapen nog. Het is 04.10 uur. Oh we moeten dus nog drie uurtjes.

Gelukkig heb een heel spannend boek en daar vermaak ik mij mee.  Chris en de chagrijn slapen nog. En ik moet heel nodig plassen. Maar ja om hen nou wakker te maken. Om 05.30 uur krijgen we een ontbijt voorgeschoteld. Dan worden de twee naast mij wakker en kan ik eindelijk naar de wc. Na het ontbijt lees ik weer verder. Het is inmiddels 06.05 uur. Oh nog maar effetjes. Ik lees nog wat en dut nog wat. En dan hoor ik de gezagvoerder zeggen dat we boven Groningen vliegen en dat we over vijfentwintig minuten gaan landen. We vliegen via Groningen, Lelystad en Almere richting Amsterdam. En hopelijk landen we niet op de Polderbaan. Ik wil er uit!

Om 07.25 uur zijn we weer op Nederlandse bodem. Uitstappen, douane, koffers van de band. En dan staat Edwin ons op te wachten en rijden we naar huis. Ook weer heerlijk.

We kijken terug op een geweldige reis. Ondanks dat we een aantal jaar geleden Bali al bezocht hebben. We hebben heerlijk gerelaxt en toch ook veel van de eilanden en onder water gezien. Het was in een woord fantastisch!