2007 juni Canada, het westen

Woensdag 27 juni 2007

Om 11.45 uur kwam Cindy voorrijden met onze reisgenoten. Marsha bracht ons naar Schiphol. In de auto werden we al op de hoogte gebracht van het feit dat onze vlucht een uur vertraging had. Balen dus. Bij de incheckbalie was het al een drukte van belang. We hebben bijna een uur gestaan voor we konden inchecken. Gelukkig hadden we niet teveel bagage. Thuis hadden we alles al gewogen. Betalen voor te veel bagage gaat ons niet weer gebeuren.

Na het inchecken was de paspoortcontrole zo gebeurd en konden we op zoek naar Uncle Mac. Traditie is onze vakanties te beginnen met een hamburger (afhankelijk van het tijdstip van vertrek natuurlijk). Bij Mac kwam Jon een collega tegen en voordat hij daar mee uitgesproken was, was zijn hamburger koud.

Na het eten nog even shoppen (taxfree natuurlijk voor Chris) endan maar wachten tot het zover was dat we konden instappen. We hadden een uur vertraging omdat ons vliegtuig een uur te laat binnen was gekomen. Om 17.00 uur was het eindelijk zover en konden we het luchtruim kiezen.

De vlucht verliep voorspoedig, dan weer zwaar bewolkt dan weer heel helder. Op een moment vlogen we over Groenland. Een groot gedeelte van dat land is bedekt met sneeuw en ijs. Op een moment vlogen we over gletsjers. Een prachtig gezicht. Hoewel wij op deze woensdagavond niet naar ons favoriete ijstentje Zinn gingen met de meiden van Gemini, hebben we toch, maar dan op een andere manier, van ijs kunnen genieten.

De vlucht ging snel voorbij. Om 18.35 uur plaatselijke tijd landden we. Wel moesten we een tijd bij de paspoortcontrole op Vancouver wachten en ook bij het autoverhuurbedrijf Alamo waren we niet direct aan de beurt. Met je voucher in je hand is het inchecken van de auto zo gepiept. We kregen een prachtige bijna nieuwe Dodge Caravan. De kilometerstand was 15.400 km. Even kijken hoe alles werkt en hoe we zo economisch mogelijk de bagage kwijt kunnen. En toen gebeurde het weer. Stond Jon twee jaar geleden in The States op zijn kop achter in de auto, nu kreeg hij een stoel tegen zijn hoofd. Ik trok aan een handel om de stoel naar voren of naar achter te laten klappen en hij ging dus naar voren en knalde zo tegen de kop van Jon aan. Weer lagen we in een deuk. Die arme stakker moet het maar iedere keer ontgelden.

We zijn maar snel ingestapt en zochten de weg naar ons hotel. Dat was dit keer een eitje. Voordat we gingen inchecken bezochten we eerst nog McDonalds. We hadden best wel trek en om nou om een uur of acht nog op pad te gaan om een restaurant te zoeken, daar hadden we geen zin in. We checkten in in ons hotel, zetten de koffers in de kamers en gingen toen op pad voor een supermarkt. Die waren we gelukkig al tegen gekomen op weg naar het hotel en deze was ietsje voor ons hotel. We moesten in ieder geval een koelbox hebben. Daar hadden we alle andere jaren veel plezier van gehad. Alleen zo’n piepschuim ding was niet te krijgen, dan maar een mooie luxe. Het probleem was dat deze heel erg hoog in de schappen stonden, sterker nog, ze stonden er bovenop. En aangezien Jon het kleinst was, mocht hij met een zetje van Chris zo’n ding tevoorschijn toveren. Nog even wat andere levensmiddelen inslaan, snel afrekenen en dan weer vlug naar het hotel.

We zijn de koffers gaan reorganiseren en hebben toen nog even wat gedronken op onze kamer uit onze eigen koelbox die al volgeladen was met ijs. Om 22.30 uur zijn we gaanslapen. In Nederland is het dan 07.30 uur. We zijn dus een hele nacht door gegaan.

Donderdag 28 juni 2007

Vandaag werd ik al om 05.00 uur wakker. Het was toen al licht. Net als in Nederland is het ’s avonds tot een uur of tie, half elf licht. We hebben zo dus extra lange dagen om van de schitterende natuur te genieten. Ik ben maar in mijn schrift gaan schrijven met de gordijnen op een kier om de snurkende Chris niet wakker te maken. Op mijn gemakkie ben ik wat gaan rommelen in de spullen om te bekijken wat we vandaag allemaal kunnen ondernemen in Vancouver.

Om 07.30 uur zijn we allemaal present om te ontbijten in het hotel. In sommige hotels wordt een continental breakfast geserveerd en ik moet zeggen dat dit beter is dan inde hotels in the States. Om 08.00 uur vertrekken we naar de buurtsuper. We kunnen de koffers op de kamer laten, want we verblijven hier twee nachten. De buurtsuper gaat echter pas om 09.00 uur open en we besluiten om dan maar meteen op pad te gaan naar Lynn Canyon Park.

We komen wel in een file te staan. Het is natuurlijk spits en Vancouver is best wel een behoorlijke stad. Iedereen is dus op weg naar zijn werk.

We rijden zeker wel een half uur en hebben het park snel gevonden. Als eerste bezoeken we de Suspension Bridge, een hangbrug over de Lynn Creek. We boffen dat we zo vroeg zijn, er is nog bijna niemand in het park. Nadat we de bridge over zijn gestoken lopen we weer verder naar de Twin Falls. De zon komt door en een flinke tippel naar boven zorgt er voor dat we het in korte tijd bloedheet hebben. Bij terugkomst bij de parkeerplaats gaan we eerst naar het restaurant en nemen we eerst koffie en chocolademelk. We zitten heerlijk buiten op het terras en hebben al direct een vakantiegevoel en we beginnen nog maar net.

Onze volgende stop is Gastown. We bezoeken daar de allereerste stoomklok. Elk kwartier geeft deze door stoom gedreven klok vijf fluitsignalen.We hebben de auto in een parkeergarage gezet en zijn voornemens aan een willekeurige voorbijganger te vragen waar de klok staat. Het toeval wil dat als we de garage uitlopen, tegen de klok aan lopen. Geweldig toch. Ook stoppen we bij het standbeeld van Gassy Jack, de drankzuchtige grondlegger van Vancouver, Jack Leighton.

Na nog wat door deze gezellige wijk te hebben gelopen, besluiten we naar Stanleypark te gaan. Dit is het grootste park van Canada. Je weet niet wat je ziet, zo groot dat het een stad op zich lijkt. We rijden een eindje doorhet park en besluiten om Beaver Lake te wandelen. Een prachtig meertje, zonder bevers op dat moment overigens. Het is zwaarbewolkt met af en toe een paar druppels., maar af en toe kwam er een waterige zonnetje door. De wandeling was maar 1 kilometer en in het begin was van een lake niets te bekennen. We komen tig squirels tegen, pikzwarte maar ook licht bruine met jonkies. Op een moment stonden we voor het meer, totaal bedekt met duizenden waterlelies.

We lunchen op het hoogste punt van Stanley Park. Ook staan we op een viewpoint met uitzicht op de skyline van Vancouver en aan de ander kant de Lions Gate bridge. Deze brug verbindt Vancouver met het noordelijk gedeelte van Vancouver.

Na het bezoek aan Stanleypark bezoeken we Robsonstreet (de P.C. Hooftstraat van Vancouver) om wat te gaan shoppen. Deze straat schijnt het winkelmekka van Vancouver te zijn.Geweldig wat een prachtige winkelstraat. We eten ons eerste ijsje (caramel en witte chocolade ijs) . We lopen zo te genieten van alles ondanks de regen, zodat Carla niet oplet en tegen een etalageruit valt. Gelukkig ging ze er niet doorheen, maar we lagen dubbel van het lachen.

Als we uitgewinkeld zijn, we hebben overigens niets gekocht, besluiten we om maar direct te gaan eten in deze gezellige straat. We vinden een chinees tentje zoals we in the States twee jaar geleden ook een aantal keer hebben gegeten. We kiezen alle vier wat lekkers uit, maar het valt ons dit keer een beetje tegen. We eten niet eens alles op en dat wil wat zeggen. Als we het restaurant uitkomen, regent het pijpenstelen.

We gaan direct naar het hotel, waar we om 18.30 uur aankomen. We pakken onze tassen uit en zetten een bak koffie voor de leuten. Na de koffie gaan Carla en ik de website bijwerken en daarna gaan we een paar potjes klaverjassen. Het werd maar een potje want we besloten nog een eindje te gaan wandelen. Maar omdat het regende besloten we de superstore nog maar eens een bezoekje te brengen. We kochten daar verschillende nootjes, fruit en smeerkaas voor op het geroosterde brood. Want dat eten we hier ’s morgens in de meeste hotels. In deze supermarkt en waarschijnlijk in alle supermarkten in Canada, mag geen alcohol worden verkocht. Dat was even flink balen voor die andere drie reizigers. Beneden bij ons hotel zat een liquorstore. De drank is daar niet te betalen, maar omdat de drie al de hele dag droog stonden, moest er toch wijn worden aangeschaft. Snel met de nodige versnaperingen naar boven en we maakten er een gezellige avond van. Als Jon en Carla naar hun eigen kamer zijn, gaan we nog wat lezen en daarna slapen.

Vrijdag 29 juni 2007

Om 04.00 uur was ik alweer klaarwakker. Om 05.00 uur ben ik bij het open gordijn gaan lezen. Midden in de nacht waren we opgeschrikt door de mobiele telefoon van Chris. Cor en Marijke hadden een sms gestuurd om ons een fijne vakantie te wensen, heel attent, alleen verkeerde tijdstip. Om 07.00 uur belde Chris met Jon om te zien of zij al wakker waren en aangezien dat het geval was zijn we maar direct gaan ontbijten. Inmiddels hadden we ook al twee sms-jes van Cindy en Celeste ontvangen. Ze missen ons toch wel een beetje (denk je niet?).

We ontbijten we heerlijk met onze eigen hagelslag, smeerworst en smeerkaas. Chris gooit in zijn enthousiasme een hele beker koffie om. Kluns, we maken alles goed schoon en gaan dan weer naar boven om de koffers in te pakken. We checken uit en om 08.00 uur zijn we op weg naar onze volgende bestemming.

Na eenmaal verkeerd te hebben gereden komen we aan bij BC Ferries in Tsawassen. We missen net de ferry van 09.00 uur. Alhoewel, op de snelweg werd al aangegeven dat deze boot vol zat. Op de overtocht van 10.00 uur was al 55% van de plaatsen bezet. Maar we hadden geluk. We konden nog mee met de boot van 10.00 uur.

Bij Starbucks in de haven drinken we koffie en white hot chocolat, zoiets heerlijks heb je nog nooit gedronken. Lekker roeren in je koffie met een Zeg ‘ns aaa stokje. Om 10.10 uur was het onze beurt de boot op te gaan. Je wil niet weten hoeveel auto’s, maar ook vooral motorhomes en vrachtauto’s op zo’n ferry passen. Er zijn meerdere etages voor vervoermiddelen op de ferry en ik moet direct weer denken aan het ongeluk met de Harold of Free Enterprise, een aantal jaar geleden.

Maar gelukkig was de zee vrij kalm en we besloten geen reistablet te nemen, wat een helden toch. Het was wel zwaarbewolkt, maar de temperatuur was prima. We zijn boven op het dek gaan staan, maar op een moment werd het toch te koud en besloten we naar binnen te gaan. De overtocht was prachtig. Om 11.45 uur (de overtocht duurde zo’n anderhalf uur) kwamen we in Swartz Bay aan.

We stierven van de honger en besloten om in Sydney, het eerste plaatsje wat we tegenkwamen, boodschappen te gaan doen. We haalden daar ovenverse broodjes met een heerlijke verse aardappelsalade en spinaziedip. Op de parkeerplaats aten we weer als vanouds onze eerste lunch. Heerlijk met een zonnetje op je gezicht. We moeten allemaal plassen en omdat uncle Mac aan de overkant was, besloten we die een bezoekje te brengen. We aten daar natuurlijk ook ons dagelijkse ijsje.

Hierna reden we naar ons hotel in Victoria, Huntingdon Suites. Een prachtig hotel in de haven van Victoria. We kregen een prachtige grote kamer, uitgerust met een keuken. Maar voordat we onze kamers gingen inrichten moesten natuurlijk wel alle koffers en tassen en de koelbox vanuit de auto het hotel in. De jongens laadden de auto uit en brachten deze naar de ondergrondse parkeergarage van ons hotel. Gelukkig stond er zo’n prachtig hotelkarretje waarop je in een keer alle bagage naar de kamers kunt brengen, super handig. Ware het niet dat onze kamer wel op de begane grond lag maar je wel eerst een trap op moest en deze etage niet met de lift was te bereiken.

Carla en ik hadden dat al snel in de gaten en lagen in een deuk. De jongens begrepen er natuurlijk niets van toen ze uit de garage met de lift omhoog kwamen.

Het werd dus sjouwen met alle bagage. We zetten snel koffie in ons keukentje en ruimden de rommel een beetje op, want we wilden snel Victoria verkennen. Vanuit ons hotel liepen we zo de haven in. Echt helemaal geweldig. een echte hype in Canada zijn de watervliegtuigen. Je kan als excursie een tochtje met zo’n vliegtuig boeken. Die dingen vliegen echt af en aan.

We liepen een tijdje rond en kwamen in het winkelgebied Victoria Bay met een prachtig overdekt winkelcentrum. We besloten daar wat te gaan drinken en belandden bij Orange Julius. Ik weet dat deze vroeger ook in Amsterdam zat en dat je daar overheerlijke versgeperste sinasappelsap kunt drinken. Daar hadden we alle vier wel zin in, maar er bleek toch wat anders in onze beker te zitten dan wij hadden verwacht. Het was over het algemeen veel ijs met wat vocht, waarvan we de smaak niet echt goed konden thuis brengen. Maar ja ons vochtpeil was weer een beetje op peil gebracht en we konden er weer tegen.

Weer in de haven besloten we bij het Visitors Centre de excursie whale watching voor de volgende dag te boeken. We wilden zo vroeg mogelijk zodat we de middag nog de tijd hadden voor wat andere activiteiten. Dat werd dus om 09.00 uur al. Een vroegertje dus. Maar omdat we elke ochtend zo vroeg wakker werden, zodat niet echt een probleem zijn.

Hierna besloten we naar Chinatownte lopen voor ons diner. Het was inmiddels al bijna 18.00 uur. We vonden een gezellig tentje en hebben hier overheerlijk Chinees gegeten. Na het eten liepen weterug naar het hotel. Bij de plaatselijke bibliotheek wilden we de site gaan bijwerken, maar helaas, deze was inmiddels gesloten. Dan maar internetten in het hotel. Op een afgelegen kamer op de tweede etage is een computerruimte. We kunnen daar naar hartenlust internetten.

Op onze kamer drinken we koffie en wijn met nootjes!! en gaan om 22.00 uur de straat weer op om het Parlementsgebouw verlicht op de foto te zetten. Heel toeristisch in Victoria zijn de koetsjes met paarden ervoor die je voor een godsvermogen een gedeelte van de stad laten zien. Het is een beeldig gezicht deze koetsjes met de prachtigste paarden ervoor in de straat te zien staan, maar om voor zoveel geld gebruik te maken van een koets is ons iets te gortig.Om 22.30 uur zijn we weer terug in het hotel en duiken direct ons bed in.

We slapen direct in maar we worden om 23.00 uur weer wakker. We krijgen drie sms-jes achter elkaar van de kinderen. We zijn klaarwakker en uiteindelijk vallen we toch weer in slaap.

Zaterdag 30 juni 2007

Om 04.15 uur ben ik al weer klaarwakker en kan ik niet meer slapen. Ik ben nog even blijven liggen tot het om 05.00 uur licht is. Ik heb het gordijn weer opengeschoven en ga op onze 29e trouwdag heerlijk liggen lezen.Om 06.00 uur is Chris ook wakker, gaan we douchen en om 07.00 uur gaan we naar de eetzaal voor het ontbijt. Bij het inchecken gisteren werd ons gewezen waar het ontbijt genuttigd kon worden. We zijn naar onze mening in de eetzaal maar zien geen activiteit die leidt tot ontbijten. Bij navraag is er geen eetzaal maar wel een restaurant, waar tegen betaling een breakfast genuttigd kan worden. Om te gieren gewoon. We bestellen een ontbijt van de kaart en laten deze ons voor een veel te hoge prijs goed smaken. Alles is in ieder geval heerlijk vers en het fruit als toetje smaakte prima.

Om 08.00 uur wandelen we op ons gemak naar de haven voor ons walvisavontuur. Het is prachtig weer, geen wolkje aan de lucht en het water is vlak. Er kunnen 36 man op de boot, maar ons gezelschap bestaat maar uit 13 man, inclusief twee bemanningsleden.

We varen de haven uit en varen dan ruim een uur op zee met een ongelofelijke snelheid. En dan ineens zien we uit het niets de eerste walvissen, de zogenaamde orka’s (killerwhales) . Eerst veraf en later steeds dichterbij. Het is een machtig gezicht om te zien. Helaas krijgen we ze op de foto niet zo goed in beeld, zodra zo’n beest boven is en je klikt is het dier alweer ondergedoken.

Na twee uur varen we weer terug naar de haven met de Prince of Whales, waar we om 12.00 uur aankomen.

We lopen naar het hotel om ons om te kleden, het is inmiddels bloedheet geworden. Op open zee was het behoorlijk frisjes geweest. We stappen de auto weer in voor de Marine Scenic Drive door Victoria. We rijden langs prachtige huizen langs de kust. Bij een supermarkt halen we heerlijk brood, vleeswaren en aardbeien. Op de parkeerplaats eten we deze heerlijkheden en vervolgen we onze weg weer.

We komen bij Mount Douglaspark en lopen een stuk door het park. En dalen de heuvel af naar het strand. Het water is erg ver teruggetrokken en we zijn er niet over uit dat dat altijd zo is of dat het gewoon eb is. Het ruikt hier vreselijk en er liggen veel stenen en troep. Later gaan we bij de picknicktafels heerlijk in de zon zitten. Op het gras dutten we allemaal heerlijk in. Konijnen en eekhoorns lopen over het veld alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dat is het hier natuurlijk ook.

Om 17.00 uur vertrekken we weer, we stoppen een aantal keer bij een viewpoint. Later komen we in de haven van Victoria aan en lopen de pier op tot achteraan. Er komt net een cruisschip van de Holland Amerika Lijn de haven in gevaren. Wat een gevaarte is dat zeg. Het lijkt wel een flatgebouw, prachtig om te zien.

Om 19.00 uur zijn we weer in het hotel. We maken een buffetje en eten heerlijk. Na het eten gaan we de site weer bijwerken en op de kamer drinken we koffie met overheerlijke stroopwafels uit Nederland.

Na het eten duiken we de stad nog in om ijs te eten. Er is ontzettend veel leven in de stad, zeker ook omdat het zaterdag is. Het is een gezellige drukte. Om 22.30 uur zijn we weer terug in het hotel en nemen de drie nog een wijntje. Om 23.45 uur zoeken we ons bed op.

Zondag 1 juli 2007

Vanochtend was het uitslapen geblazen. Om 05.00 uur werd ik pas wakker. Heerlijk even gelezen en de koffers reorganiseren. Na het douchen maken we een ontbijtbuffet. Na het eten wassen we af, ruimen we op en pakken de koffers weer in. Om 08.00 uur hebben we al uitgecheckt en zijn we op weg naar Swartz Bay. De bedoeling is de ferry van 09.00 uur te halen. Maar aangezien er een wielerwedstrijd is in Victoria zijn er tal van wegomleggingen. We betwijfelen of we 09.00 uur gaan halen. We zijn nog maar vijf minuten van de haven vandaan of we lezen een announcement dat 49% van de plaatsen verkocht is. We kunnen dus nog mee als we op tijd aankomen. Maar het lukt ons en snel kopen we een ticket en rijden dan onmiddellijk aan boord. De klep gaat direct na ons omhoog, hè hè net op tijd.

Deze ferry is anders dan de ferry op de heenweg. Deze is veel luxer alsof we op een cruiseschip zitten. Er bevinden zich meerdere restaurants en tal van winkels op dit schip. We drinken een bakkie chocolademelk bij Starbucks en gaan dan heerlijk op het dek in de zon zitten. Het is gewoon heel warm en ik val dan ook direct in slaap. Ik word wakker van de speaker met de mededeling dat we de auto’s moeten opzoeken, omdat we al bijna aan de overkant zijn. Dat ging snel!

Om 10.40 uur zijn we weer in Tsawassen op het vasteland en kan onze tocht naar ons volgende hotel beginnen. We rijden naar Historic Site Fort Langley. Omdat het vandaag in Canada een nationale feestdag is, is het overal ontzettend druk. We stoppen eerst bij een supermarkt om weer wat in te slaan en op de parkeerplaats lunchen we met ovenvers brood. In Fort Langley aangekomen kunnen we ternauwernood de auto kwijt. Het is ontzettend warm. We zijn van plan hier onze Nationale Parken en Historic Sites paste kopen. Maar vanwege de festiviteiten is de toegang tot het park gratis. Het complex was vroeger een verzamelplaats voor vele handelsposten. Vele goudzoekers gebruikten Fort Langley vroeger als vertrekplaats voor hun zoektochten. Een orkest speelt het Canadese volkslied. We denken allemaal aan de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary waar Yvonne van Gennip drie keer goud won. Als we het park verlaten lopen we naar het dorp voor een overheerlijk ijsje. Verrukkelijk, je hebt gewoon moeite om een keuze uit de verschillende smaken te maken.

Onze volgende bestemming is Manning Provincial Park. We rijden via Hope en voor Hope komen we de Bridal Veil Falls tegen. Wat een prachtige waterval is dit. We moesten een heel eind steil omhoog klimmen, maar onze inspanningen werden beloond. Naar beneden was het overigens nog enger, heel steil en glibberig. We rijden verderen zowat de hele route gaat door Manning Provincial Park. Het is een klein maar ontzettend mooi park.

We zitten behoorlijk in onze piepzak want de tank is bijna leeg. We rijden al geruime tijd op de reserve. We komen bij het Visitors Centre aan en vragen hoever de dichtstbijzijnde benzinepomp gelegen is. Het blijkt nog zo’n 20 kilometer te zijn. We worden nu toch wel een beetje angstig temeer omdat het flink klimmen is in de bergen en de auto niet al te zuinig is. Chris zet de airco uit en als we dalen laat hij het gaspedaal los en de auto zo lang mogelijk uitrollen. But we made it.Jon vertelde nog nooit zo blij geweest te zijn om die vreselijke benzinelucht te ruiken. We gooien de tank vol en keren weer om naar het Visitors Centre. Onderweg komen we langs de snelweg een hert tegen. We halen een kaart van het park en zoek een trail uit. Dat wordt de Lightning Lake Trail. Het is alleen jammer dat de trail 9 kilometer is en er 1 ½ uur voor staat. Aangezien het al 17.30 uur is, besluiten we een stuk van de trail te lopen. Het meer ligt schitterend tegen de beboste bergen op. Op het grasveld voor het meer sterft het van de ground squirels. Schattig om te zien, ze gaan hol in en hol uit.

Onze volgende trail is de Beaver Pond Lake Trial. We hebben wat met bevers deze vakantie. Het is maar een korte trail, heel rustig gelegen vennetje tegen de bergen aan. Ook hier treffen we geen bevers.

Omdat het nog zo’n 70 kilometer naar Princeton is en het inmiddels 18.30 uur is, besluiten we naar ons hotel te gaan. De weg is schitterend door Manning Provincial Park. Om 19.30 uur komen we in ons hotel in Princeton aan. Een geweldig Best Western hotel. Het dorpje is drie keer niets maar ziet er liefelijk uit. Er zijn wel tig restaurantjes en we besluiten naar de Griek te gaan. Alle gerechten zien er heerlijk uit. We nemen alle vier souflaki en vooraf kregen we een heerlijke salade. Na het eten lopen we nog wat door het dorpje. In een van de straten lopen twee herten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Weer terug in het hotel zetten we een bakkie en gaan we de website bijwerken. Nog even een wijntje en om 23.30 uur is het weer bedtijd.

Maandag 2 juli 2007

Weer ben ik vroeg wakker, alhoewel het steeds iets later wordt. Om 05.20 uur zit ik mijn verslag al bij te werken. De weersvoorspelling voor de komende dagen is tegen de 30 ° . Dat is dus heerlijk vakantieweer. Om 07.30 uur zitten we aan het ontbijt in dit gezellige hotel en om 08.00 uur hebben we al weer uitgecheckt en zijn we al weer op weg.

De reis eindigt in Kelowna maar voor dat we daar zijn doen we nog een aantal andere plaatsen aan. We stoppen in Keremeos bij het Visitors Centre en halen wat informatie. In het dorpje bij de rivier is een prachtige wandelroute. Maar omdat het langs het water erg koud en het er hard waait, haken we al snel af. In het dorp halen we broodjes voor de lunch.

We rijden door tot The Grist Mill, een museum met een water aangedreven graanmolen uit 1877. In het museum wordt nog door de molen gemalen graan verkocht. Wij vinden het niet zo bijzonder en zijn al snel weer vertrokken.

We begeven ons nu naar Osoyoos. We stoppen onderweg bij een wild viewpoint. Het ziet er niet zo bijzonder uit zo langs de snelweg en beesten zijn er al helemaal niet. Het wordt nu ook tijd voor een foto van onze voeten, want wie hoort er niet bij de groep? In Osoyoos begeven we ons weer naar het Visitors Centre en ook hier halen we wat documentatie. Osoyoos is een badplaats aan een groot meer. We rijden richting centrum en zetten daar onze auto neer. We lopen naar het strand in een verschrikkelijke hitte. Het strand stelt niet al te veel voor en al snel zijn we daar weer weg.

We komen bij het plaatsje Oliver en besluiten daar te gaan picknicken. Het is inmiddels al weer 12.30 uur. De rit is adembenemend mooi zo tussen de enorme bergen en talloze boomgaarden. Deze Okanagan Valley staat bekend om z’n fruit en overal langs de weg staan fruitstalletjes met allerhande fruit.

We komen op een picknickveld bestemd van campinggasten. We pakken alle heerlijkheden uit en het ziet er allemaal heel gezellig uit. We willen net gaan zitten als er een of andere troela aankomt die vraagt welke campingplaats van ons is.Nou geen een dus. We worden vriendelijk verzocht alles weer in te laden en te vertrekken of $ 22,00 te betalen. Want zoveel kost een campingplaats voor een tent per nacht.

We druipen af en rijden een stukje verder. Nog geen 100 meter verder zien we weer een picknickplaats in een klein parkje. We stoppen hier en de vorige handelingen worden herhaald. Het is ontzettend warm en we zijn dan ook blij dat we in de schaduw kunnen zitten. Na een klein uurtje eten en chillen houden we het weer voor gezien en vervolgen wij onze weg.

We gaan op zoek naar de Okanagan Falls. We komen aan in de plaats Okanagan Falls en zoeken daar de watervallen. Er is in de hele omgeving geen bordje met een verwijzing naar de falls te vinden. We gaan daarom maar naar het Visitors Centre en vragen daar naar de ligging van de falls. Nou die zijn er dus gewoon niet. Jaren geleden is er in het dorp een dam gebouwd en vanaf dat moment is er van een waterval geen sprake meer. De mevrouw van het Visitors Centre excuseert zich en vertelt dat iedereen voor de watervallen komt. Helaas kan de plaatsnaam niet veranderd worden.

We rijden verder langs het prachtige onwijs grote Okanagan meer. In de verschillende plaatsjes die wij aandoen zijn overal strandjes aan het grote meer. Als we in Pentiction zijn besluiten we een uurtje te relaxen op het strand. Maar het is zo verschrikkelijk druk dat we de auto niet kwijt kunnen en besluiten verder te rijden. Het is ongelofelijk warm. Het inmiddels over de 30º zijn en we zijn blij dat onze auto airco heeft. Voorbij Pentiction stoppen we even aan het meer. Hier is weliswaar geen strand maar een strook kiezelstenen. Ik moet het kristalheldere water even voelen en stap in het meer. Je kan tot heel ver de bodem zien, maar het water is steenkoud.

Als we in Summerland arriveren halen we McDonalds heerlijk een ijsje. Maar we koelen hier niet van af. We besluiten naar ons hotel in Kelowna te gaan en daar bij het zwembad van ons hotel te relaxen. Het is inmiddels al 16.30 uur als we daar aankomen. Snel de koffers op de kamer zetten, omkleden en dan naar het zwembad.Chris houdt het na een klein uurtje voor gezien en gaat als eerste naar boven, maar na tien minuten komt hij weer terug. Ik heb het zo warm dat ik besluit een paar baantjes te trekken. Het water is gewoon lauw. In de zon laat ik mij opdrogen. We zitten allemaal onder muggenbulten, niet normaal meer. Waar we die dingen hebben opgelopen weten we niet.

Later komt er een stel met twee jongens naast ons zitten. Zij komen uit Elst en doen ongeveer hetzelfde rondje als wij doen.

Om 19.00 uur gaan we douchen en ons omkleden om te gaan eten. We belanden bij Perkins, een familyrestaurant. We bestellen alle vier een uitgebreide hamburger en je hebt er twee handen voor nodig om dat ding vast te houden. Als we weer terug zijn in het hotel zetten we koffie en gaan we de site bijwerken. Maar nergens kunnen we nog de foto’s en filmpjes op de site zetten. Ik baal hier enorm van. We zijn ruim een half uur bezig maar staken dan onze poging. Om 22.30 uur gaan we slapen.

Dinsdag 3 juli 2007

Vandaag schrokken we om 03.30 uur wakker van de telefoon van Chris, balen dus. Alweer was ik klaarwakker, toch ben ik op een moment weer in slaap gevallen en wel tot 07.00 uur. Jippie! In de kamer is het bloedheet en de airco laten we vanwege de herrie uit, maar we doen wel het raam open. Dat scheel qua warmte wel wat maar niet qua herrie, want ook dit hotel ligt aan de highway.

Om 08.00 uur gaan we ontbijten en om 08.30 uur zijn we alweer op weg naar Vernon. Ditis maar een klein eindje rijden. In Vernon aangekomen doen we eerst nog wat boodschappen en halen we brood voor tussen de middag. We rijden door naar Falkland. Onderweg stoppen we bij de O’Keefe Ranch. Een oude ranch van de familie O’Keefe. We hebben hier een uurtje rondgewandeld en deze veeboerderijachtige omgeving. Het kerkje op het terrein wordt nog steeds gebuikt om te trouwen en ziet er aandoenlijk uit.

Onze volgende stop is Pillar Lake met de hoodoo. We vinden uiteindelijk het meer, deze stelt niet zo heel veel voor. Maar we komen voor de hoodoo. We kunnen geen bordje vinden terwijl we stil staan op de parkeerplaats bij het meer. Gelukkig stopt er een meisje op diezelfde parkeerplaats en aan haarvragen waar we de hoodoo (pillar) kunnen vinden. Het schijnt dat we recht voor het pad staan die je naar de hoodoo leidt.

Beneden kon je de hoodoo al zien staan. We klimmen en klauteren naar boven. Het was een ontzettend zware klus in deze vreselijke hitte. Jon is tot aan de hoodoo gelopen en nadat Carla was uitgegleden zijn wij afgehaakt en zijn weer naar beneden geklommen. Achteraf bleek dat we een ander route hadden moeten nemen. Naar beneden ging het een stuk sneller maar het was wel heel erg steil.

We besloten naar ons hotel in Vernon te gaan. Om 14.00 uur kwamen we daar aan. Ik had al een uurtje vreselijke hoofdpijn. Gelukkig was het nadat we in het hotel waren gekomen snel weer over. We hebben op de kamer koffie gedronken en zijn toen naar Downtown Vernon gelopen. Dat viel erg tegen. In de plaatselijk bibliotheek hebben we de site bijgewerkt en getracht om hier de foto’s en filmpjes te plaatsen. Maar ook hier lukte dat niet.

Later zijn we naast ons hotel naar de liquorshop gelopen voor de nodige alcohol. Om 18.00 uur bezochten we de chinees aan de overkant van ons hotel voor een overheerlijk buffet. Eigenlijk aten we meer dan we opkonden, maar het was allemaal zo heerlijk. Als je je laatste hap hebt genomen krijg je direct al de rekening gepresenteerd, met gelukskoekjes natuurlijk. Om 20.00 uur zijn we weer op onze kamer voor een bakkie. We gaan de site weer bijwerken en nu is het eindelijk gelukt om de foto’s en filmpjes te plaatsen. Eindelijk. Ook wordt het weer tijd om een potje te kaarten. Eerst gaan we jokeren en later klaverjassen. Om 22.30 uur duiken we ons bed in. Het is bloedheet in de kamer en met de airco aan is het een vreselijke herrie. Ik zet dus de deur van het balkon open. Ons hotel grenst weer aan de snelweg en de auto’s maken een ongelofelijke herrie. Toch val ik in slaap Na een half uur komt er een aantal keer een trein voorbij. Aangezien de overwegen hier onbewaakt zijn, toetert dat kreng voortdurend. Weer ben ik dus klaarwakker. Om 05.00 uur wordt Chris wakker en schrikt van de open balkondeur. Hij heeft blijkbaar niet gemerkt dat ik deze open had gezet. Dus maakt hij mij weer wakker. Toch heb ik uiteindelijk nog tot 07.30 uur geslapen.

Woensdag 4 juli 2007

We douchen snel en ik ga naar de computer om de tekst bij de foto’s te zetten. Om 08.00 uur gaan we ontbijten en om 09.00 uur zijn we op pad. We halen eerst bij de supermarkt brood voor tussen de middag en vervolgen onze weg via Lumby en Cherryville en Needles. We maken daar een wandeling naar de Shuswap River. Deze rivier heeft prachtig helder water.We lopen een stukje door het park en zijn maar op ons hoede vanwege de beren die hier zitten. Maar helaas, we hebben er geen kunnen aanschouwen.

We rijden weer verder en stoppen even later om een aantal herten op de foto te zetten. Helaas als we met ons fototoestel in de aanslag staan, zijn de herten alweer verdwenen. Er stopt een auto en de chauffeur vraagt of alles in orde is. Prachtig gewoon. In Nederland zou je in zo’n afgelegen gebied een knal voor je kop hebben gekregen en van je spullen beroofd zijn.

De route is prachtig. We rijden weer verder en af en toe stoppen we aan de kant van de weg om van de omgeving te genieten. Ook zien we langs de kant van de weg een kraai die naar een roofvogel pikt. Als wij er langs rijden vliegt de roofvogel een stuk met ons mee. De lucht is helderblauw dus kunnen we de vogel goed aanschouwen. Machtig gewoon.

Later stoppen we bij een riviertje en gaan daar heerlijk lunchen.

Om 12.30 uur rijden we weer verder. Op een moment komen we bij Arrow Lake. We moeten met de ferry van Needles naar Fauquier het meer over steken. De ferry komt er net aan en alle auto’s rijden er vanaf. De rij waar wij instaan komt in beweging. Er kunnen 40 auto’s op de ferry. De ferry is niet helemaal vol ondanks dat er een flink aantal motorhomes en vrachtwagens opstaan. We stappen uit om wat foto’s te nemen. Binnen tien minuten zijn we al aan de overkant.

We vervolgen onze weg en om 15.00 uur zijn we in Nakusp. We bezoeken eerst het Visitors Centre voor wat wandelingen en het adres van Huckleberry Inn, the bed and breakfast waar wij de nacht zullen doorbrengen. We gaan eerst ijs eten in de enige ijstent van het dorpje en daarna gaan we boodschappen doen. We willen vanavond brood eten, want we zijn alle vier behoorlijk verzadigd van de overvloedige maaltijden van de laatste dagen. We halen allerlei heerlijkheden voor op het brood. Als we bij de schappen voor het brood aankomen blijkt dat er niet meer te zijn. We zetten alles maar weer terug in de schappen en besluiten om ’s avonds maar in het dorp te gaan eten.

Na de boodschappen gaan we naar het strand. We gaan heerlijk een half uurtje in het gras bij het strand zitten. We verbazen ons steeds weer over de netheid, de vriendelijkheid en de rust in deze streek en trouwens overal in Canada. Na het strandbezoek besluiten we naar Huckleberry Inn te gaan. Onze gezellige bed and breakfast. Carla en Jon zitten in de roze kamer en wij hebben de groene kamer. Alles heel netjes en schoon, maar wel heel kitscherig. We laden de auto uit en gaan weer op pad naar het dorp om een restaurant te zoeken. We belandden uiteindelijk bij een pizzeria waar we heerlijke pizza’s hebben gegeten. Na het eten gaan we de wandeling, die we ’s middags bij het Visitors Centre hebben gehaald, lopen. Deze wandeling zou een uur duren maar na een half uur staan we al weer op de parkeerplaats bij de auto. We besluiten eerst naar ons nachtverblijf te gaan voor een bakkie. Na de koffie gaan we weer op pad. We rijden naar de brug in Nakusp. Daar komen 3 á 4 riviertjes tezamen, die zo naar the Arrow Lake stromen.

Even later rijden we weer verder en zien we net een hert de bossen inschieten. Om 21.00 uur zijn we weer terug en nemen een afzakkertje. We zitten heerlijk buiten op de waranda van Huckleberry Inn. Om 22.00 uur houden we het voor gezien en duiken ons bed in.

Donderdag 5 juli 2007

Na een heerlijke nachtrust worden we om 06.00 uur wakker op deze heuglijke dag. Ik ben jarig. Jon en Carla hebben onze voordeur en mijn stoel in de auto met slingers versierd. Ik krijg ook kadootjes. Heel gezellig allemaal. Met de kadootjes van Chris hebben Jon en Carla al die dagen lopen zeulen. We ontbijten en om 08.30 uur zijn we al weer op weg. Eerst tanken we weer, we willen niet weer in onze piepzak zitten. Het is weer bloedheet en de rit is ontzettend mooi. We stappen meerdere keren uit bij een viewpoint. Onderweg komen we een coyote tegen die rustig langs de snelweg loopt met een of ander beest in zijn bek. Waarschijnlijk heeft zij ergens een nest jongen zitten.

Om 9.45 uur komen we bij de ferry bij Upper Arrow Lakes. We nemen de ferry 
van Shelter Bay naar Galena Bay. Konden we gisteren zo doorrijden, moeten we vandaag wachten tot 10.25 uur. Achter ons stopt een auto waaruit een vrouw met een super grote Sint Bernhard hond stapt. Zij gaat aan de wandel met de hond en de hond besnuffeld Jon. Hij krijgt een klodder kwijl op zijn broek waar je niet goed van wordt, gadverdamme. We liggen in een deuk. Terwijl we staan te wachten op de ferry tellen we onze muggenbulten. Gisteravond zijn wij met z’n allen helemaal lek gestoken. Jon is het grootste slachtoffer. We tellen tenminste 30 bulten bij hem.

De rij auto’s komt in beweging en terwijl wij voor de slagboom staan gaat deze naar beneden. We balen als een stekker want we hebben geen zin om nog langer in deze vreselijke hitte te moeten wachten. Gelukkig gaat de slagboom weer omhoog en als allerlaatste auto in de rij mogen we nog net mee. We staan wel bijna tegen de achterkant van de boot aan. Maar dat maakt onsniets uit. We hoeven in ieder geval niet nog een uur te wachten.

De overtocht duurt langer dan die van gisteren, nl. twintig minuten. Het uitzicht is adembenemend en het meer is windstil. Het is bloedheet en zelfs de boottocht biedt geen verkoeling. We rijden verder en zien opeens een bord Sutherlands Falls. We besluiten te stoppen en naar de waterval te lopen die vijf minuten verderop ligt. We zijn er inderdaad zo en de waterval is torenhoog en vier waaghalzen zijn bezig zich te installeren om met een kano van die waterval af te duiken. Echt absurd. We blijven een tijdje staan kijken totdat uiteindelijk een van de vier naar beneden duikt. Je vraagt je af waar iemand het lef vandaan haalt.

Wegaan weer verder en zijn al heel snel inRevelstoke. Het is een enig stadje. We doen gelijk boodschappen voor de lunch en de avond. Nu kunnen we eindelijk brood eten vanavond met allerlei lekkers. We lunchen op de parkeerplaatsbij de supermarkt. Er is geen toilet in de supermarkt dus gaan we bij uncle Mac plassen. Ik ontvang drie berichten tegelijk en Celeste belt mij om mij te feliciteren. Ik ontvang een sms'je van Barbara, Sandra en Celeste.

Hierna vertrekken we naar het Revelstoke Mountain National Park en kopen daar een National Park Pass,waarmee we toegang hebben tot alle nationale parken in Canada voor de duur van een heel jaar.

We rijden via de Meadow inthe Sky Highway naar Summit, helemaal boven in het park. Er zijn verschillende viewpoints waarvan je uitzicht hebt op Revelstoke. Heel mooi met al die besneeuwde bergtoppen. Als we bijna boven zijn (23 kilometer) is de weg afgesloten en moeten we de laatste twee kilometer lopen.

Dit is een flinke klim in deze ongelofelijke hitte. Maar we halen het en opeens staan we midden in de sneeuw. Wat een rare gewaarwording om op je verjaardag in deze onmenselijke hitte in de sneeuw te staan. Door de hitte is de sneeuw zo langzamerhand aan het smelten en het water loopt alle kanten op. Dit is ook de reden dat je met de auto niet verder mocht. We kunnen nog 40 minutenhoger klimmen door de sneeuw, maar daar passen we voor. Op een moment zakte ik tot mijn knieën weg in de sneeuw.

We belandden bij Balsam Lake, midden in de sneeuw. Echt helemaal toppie. We lopen naar het meer in de sneeuw met onze sandalen aan. Je krijgt echt natte en tevens ook zeer koude voeten. Een stel Nederlandse jongetjes is aan het zwemmen in dit steenkoude water. We hebben bijna een uur geklommen en in twintig minuten zijn we alweer bij de auto. We rijden door het park naar beneden en direct al zien wij ons hotel liggen. We checken in en brengen alle spullen naar de kamer en drinken een koud drankje. Op de kamer eten we heerlijk stokbrood en drinken we nog koffie.

Om 19.00 uur gaan we het stadje in dat er vanmiddag zo gezellig uitzag. Behalve een fanfarekorps in de muziektent en wat marionettes is er niets te beleven. We lopen naar de buurtsuper voor taart. Het is tenslotte mijn verjaardag en dat moet met taart gevierd worden. Ook halen we voor een belachelijke prijs wat wijn. Om 21.00 uur zijn we weer terug in het hotel, drinken we koffie met taart en gaan dan de site bijwerken. Het plaatsen van de foto’s blijft een ramp. We krijgen het ook hier niet voor elkaar. Later op de avond gaan we klaverjassen met wijn voor de boys. Chris haalt nog wat chips uit de auto en als de dames ook nog winnen, heb ik een geweldige verjaardag gehad.

En hier alle berichtjes die ik vanwege mijn verjaardag op de website ontving:

Nel

4 Jul 2007 22:03 uur

Het ziet er weer indrukwekkend uit.
Wij hebben maar op MAriannes verjaardag een dikke grote appelpunt gegeten. Errug naar . We hebben er wel voor de Balij e.o voor doorgefietst. Inn ieder geval van HARTE Gefeliciteert dus en veel plezier

Adrianne de Jong

4 Jul 2007 22:08 uur

Hoi Marianne

Gefeliciteerd met je verjaardag nog net geen Sarah.Gezellige dag en groetjes aan de anderen.Nog een fijne vakantie maar dat zou wel lukken want ik lees en hoor alleen maar leuke berichten 

Groetjes Adrianne

Astrid

4 Jul 2007 22:33 uur

Marianne, van harte gefeliciteerd.
Ben met een inhaal race bezig voor de veslagen. Het is weer net of je er zelf bij bent als je het leest. Zal jullie blijven volgen, dus kom maar op met de verhalen, de fot's en de filmpjes.

Nog heel veel plezier daar en ik neem een neut op je verjaardag, Marianne

Soheila

4 Jul 2007 22:40 uur

Hoi Carla
Bedakt voor je kaart.
Het ziet er erg luek uit. Wij hebben alleen maar regen ,regen en nog regen.
nog een fijne vakantie.

groetjes Soheila

sybille

5 Jul 2007 08:23 uur

he marianne! van harte gefeliciteerd met je (onze) verjaardag! Wij gaan straks natuurlijk aan het gebak en jullie zullen wel iets lekkers Canadees snoepen/drinken! 
nog een hele fijne vakantie, zo te lezen en te zien lukt dat wel, mooie foto's! 
groetjes en tot 13 augustus!
sybille

Henriette

5 Jul 2007 09:51 uur

He marianne van harte meid !! leuk dat we mee mogen genieten van alles wat je mee maakt. Een gezellige dag en veel plezier de komende tijd.

bert en marian

5 Jul 2007 10:26 uur

Hoi Luitjes
Happy Birthday Marianne en de rest ook gefeliciteerd. Erg leuk al die verhalen indrukwekkend allemaal.De eerste week zit er al weer op. De tijd vliegt Nog veel plezier Gr. Bert en marian

hetty

5 Jul 2007 12:10 uur

Meiden, leuk die filmpjes.
en Marianne alsnog van harte.

gr hetty

Cindy

5 Jul 2007 14:19 uur

gefeliciteerd marianne!!! En natuurlijk de rest ook liefs Cindy en Jeff

Celeste

5 Jul 2007 18:05 uur

Hoi mamsie!!

Ik heb vannacht om 00:00uur (nederlandse tijd) een heel lief berichtje gestuurd om je te felicteren.. Deze is helaas niet aangekomen!! Ook probeerden Mars en ik je net te bellen.. Maar we denken dat je geen bereik hebt of dat je telefoon niet aan staat.. We kunnen nu dus helaas niet voor je zingen !!
Dus via deze site ga ik je maar een hele fijne verjaardag wensen..

Maak er een hele leuke dag van en koop iets leuks voor je zelf, nu je kinderen geen cadeau kunnen geven!!

Groetjes aan het sandalenclubbie!!

Dikke kus Ce

Wies

5 Jul 2007 22:44 uur

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag....

jeannette

6 Jul 2007 12:37 uur

Marian nog van harte met je ...ste verjaardag ik zal het getal maar niet er in zetten maar volgend jaar ben je dus ook sara. De foto´s zien er geweldig uit alleen mis ik nog de beren maar je hebt nog even. Groetjes aan allemaal en veel plezier nog

marja rickelmann

10 Jul 2007 12:48 uur

Leuk hoor al die verslagen. Ik hoef niet meer naar canada, want ik weet nu alles al! Ja ik zie het al, geen luie vakantie, maar zijn jullie al een krokodil tegengekomen? Ik heb nog een slaapzak nodig..........Of heeft Marianne er een tas van gekocht voor d'r verjaardag. Van harte nogmaals!!
Veel plezier nog en pas op voor overstekend wild!!!!

Vrijdag 6 juli 2007

Om 07.15 uur zijn we opgestaan en om 07.50 uur gaan we ontbijten. We pakken de koffers in en om 08.30 uur zijn we op weg naar een benzinestation. We rijden naar de supermarkt voor vers brooden andere versnaperingen. We rijden door Revelstoke het National Park in om onze eerste trail te lopen. Dat is de Skunk Cabbage trail. We lopen over een boardwalk door het moeras. Hier moeten zich prachtige vogels begeven. We horen allerlei verschillende vogels, maar aanschouwen er maar weinig.We lopen een half uur en om 09.55 uur zijn we alweer op weg.

We stoppen tien minuten later bij de Giant Cedars Trail. Dit is een boardwalk trail van vierhonderd meter door een bos met giants trees. Nou dat viel ons behoorlijk tegen. Het bos was prachtig en het pad was schitterend aangelegd. Maar in Yosemite hebben we de bomen wel groter gezien. Om 10.30 uur vertrekken we naar de volgende stop.

Dat is om 11.00 uur voor de Hemlock Grove Trail, een wandeling door het regenwoud. Ook dit is een boardwalk trail, op zich niet zo bij zonder

Om 12.00 uur lopen we de Meeting of the Waters Trail, een van de kortste en makkelijkste trails in dit park. We zien in the Illecillewaet and Asulkan Valley twee prachtige watervallen samenkomen vanaf de gletsjers.We steken een bruggetje over om het spektakel onder ons te aanschouwen. Wat is dit prachtig. Om 13.00 uur zijn we weer bij de auto. Chris vertelt dat hij een prachtige picknickplaats heeft gezien in de schaduw, maar ook deze picknickplaats blijkt een campground te zijn. We stoppen even verderop bij de Rogers Pass om daar een picknicktafel in beslag te nemen. Er komt een prachtige blauwe vogel aan die alle kruimels van alle lege tafels pikt. Als wij later vertrekken, eet hij ook onze tafel leeg.

We rijden weer verder en als we om 13.55 uur aankomen bij een parkeerplaats om een trail te lopen van 5,5, kilometer, blijkt na vijf minuten lopen, dat het alleen maar klimmen is. Dat is ons met dit weer te gortig en we besluiten om door te rijden naar Golden, waar we om 15.45 uur aankomen. We gaan eerst naar McDonalds voor ijs en milkshakes en daarna checken we in. Ons hotel ligt aan de overkant van McDonalds dus da’s lekker makkelijk.Om 16.30 uur zijn we op onze kamer met een prachtig uitzicht op de bergen. Het is nog steeds bloed- en bloedheet. Maar gelukkig bestaat er airco. We zetten koffie voor de koffieleuten en gaan dan naar downtown.

De dorpjes hier zijn drie keer niets. Hier zouden wij niet kunnen wonen met helemaal niets in de buurt. We komen erachter dat het hier een uur later is, het is dan inmiddels al 18.30 uur. We halen bij de buurtsuper cola en water en gaan dan op zoek naar een eettent. We belandden bij de Griek waar de andere drie een enorme burger met patat nemen en ik een boord met heerlijke pasta met kip en met pesto van tomaat.

Om 20.15 uur zijn we weer op de kamer en zetten we koffie. We gaan nog een kaartje leggen en om 23.00 uur houden we het voor gezien.

Zaterdag 7 juli 2007

Nadat vannacht de rekening onder de deur is geschoven, ik ben dan al weer twee keer wakker geweest, worden we om 07.30 uur wakker. Snel douchen en ontbijten. Het ontbijt in dit hotel is heel erg uitgebreid en voor onderweg nemen we nog wat bananen en een paar bakjes yoghurt mee. Eerst doen we in het dorp boodschappen, we hebben alleen brood nodig en om 09.00 uur zijn we onderweg naar Invermere.We rijden tot 10.30 uur enstoppen dan in het dorpje Edgewater. Niets bijzonders maar we moeten even de benen strekken. Het weer is minder dan we de laatste dagen gewend zijn. Af en toe zon en een flinke bries. Om 10.45 uur rijden we weer verder naar Radium Hot Springs. We bezoeken daar het Visitors Centre voor wandelroutes.

Onze eerste stop is Olive Lake. Een prachtig klein helder blauw meertje. We worden gewaarschuwd voor loslopende beren. Maar nadat we links- en rechtsom het meertje hebben gewandeld, hebben we er geen kunnen aanschouwen.

Onze volgende stop is Kootenay Valley Viewpoint.

Je hebt daar een prachtig uitzicht over de vallei en prachtige hoge bergen. De zon is inmiddels doorgekomen en het wordt nu echt weer warm. Inmiddels is het al 12.00 uur.

We rijden weer terug naar Radium Hot Springs om een trail te lopen van 2,3 kilometer, de Sinclair Canyon Trail. Het beginpunt is bij the pool of Radium Hot Springs.

We klimmen een heel eind naar boven. Er komt maar geen eind aan. Maar we zetten door. Er zijn verschillende viewpoints over de valley en ook over Sinclair Canyon. Het water stort daar in een smalle canyon naar beneden. Een machtig gezicht. We staan over de vallei uit te kijken en willen weer terug lopen. Rechts van ons zien we vijf big horn sheeps. We willen ze op de foto zetten en ze komen steeds dichterbij. Geweldig. Op een moment lijkt het wel of een mannetje de rest van de groep wil beschermen en met zijn kop naar beneden kijkt hij naar Chris, die op een steenworp afstand staat te fotograferen. Maar het gaat gelukkig allemaal goed. We lopen weer naar beneden en als we weer bij the pool zijn, hebben we ruim twee uur gelopen.

Bij the pool waar het met dit warme weer vreselijk druk is, halen we ijs. Daar waren we wel aan toe. We hadden tijdens de wandeling maar een flesje water bij ons en daar hebben we alle vier uit gedronken.

We rijden verder en stoppen bij het viewpoint Sinclair Canyon. Toen we deze canyon tijdens onze wandeling van boven af zagen, was deze indrukwekkender dan dat je er voor staat. We rijden weer verder richting Invermere en het eerste wat we zien als we het dorp inkomen is ons hotel. We checken om 16.30 uur in en gaan dan weer op pad. Ons doel is de Dutch Creek Hoodoos voorbij Fairmont Hot Springs. We rijden maar een paar minuten of we zien de Dutch Creek al en als we een brug overkomen duiken de hoodoos voor ons op. Wat een imposante gesteente zijn dat toch. Het is een muur van door erosie geslepen rotsen.

We willen met de auto de andere kant, richting hotel weer op. Chris rijdt daarom iets verder om bij een afslag aan de linkerkant van de weg te keren. Hij rijdt een bosweg in en opeens zien we twee prachtige herten. Vanuit de auto willen we ze op de foto zetten, maar ze lopen weg. We stappen uit de auto en lopen langs de bosrand. De herten lopen met ons mee, maar we krijgen ze niet op de foto.

We rijden terug naar Invermere, want we hebben honger gekregen. Het is inmiddels al 18.30 uur. Om 18.50 uur komen we in het dorpje aan en rijden naar downtown. Onderweg zien we nog een hert langs de snelweg lopen. In downtown gaan we op zoek naar een restaurant. Het lijkt een behoorlijk dorpje maar qua restaurants valt het tegen. We komen bij een chinees en hebben daar heerlijk gegeten. Om 20.15 uur zijn we weer in het hotel voor een bakkie en om de site bij te werken en om weer een potje te klaverjassen.

Zondag 8 juli 2007

Om 06.45 uur na een onrustige nacht worden we wakker. Het was veel te warm op de kamer en daarom hebben we maar een raam opengezet, maar met langsrijdende treinen die veel lawaai maken, doe je geen oog dicht. We douchen en ontbijten en om 08.45 uur zijn we op weg. Eerst bezoeken we de supermarkt, we tanken en om 09.00 uur rijden we het Kootenay National Park alweer in.

Het is nog een beetje frisjes buiten en de zon heeft zich ook nog niet laten zien. Op een moment gaan we van het gebaande pad af en gaan de Setters Road in. Een vreselijke, ongeplaveide weg, op zoek naar animals. Helaas, na vijf minuten keren we al om en hebben we geen beest gezien. Logisch want het pad maakt zo’n een herrie dat elk dier zijn hielen licht.

Onze volgende stop is Kootenay River. We hebben hier een prachtig uitzicht op de rivier en de besneeuwde Mountains daarachter. We rijden door naar Dog Lake. We gaan daar een trail van 2,6 kilometer (2x) lopen. We starten om 10.00 uur. We gaan twee hangbruggen over. Het is een flinke klim maar uiteindelijk komen we bij een prachtig meer. We willen ons net installeren om even te gaan zitten of aan de andere kant van het meer komt een hert uit het bos zetten om van het water te drinken. Wat een fantastisch gezicht is dat. We komen even bij, slaan de muggen van ons af en nadat we hebben genoten van de stilte lopen we weer terug naar de auto, waar we precies om 12.00 uur arriveren. we hebben dan 5,6 kilometer gelopen.

We vervolgen onze weg. Op een moment staat er aangegeven dat er een viewpoint is. We lopen het bos in, maar behalve een konijn die voor onze voeten wegschiet zien we helemaal niets. We stappen de auto weer in en vijf minuten later stoppen we op een parkeerplaats om te lunchen. De zon is inmiddels weer te voorschijn gekomen en we genieten van onze heerlijke broodjes. Om 12.45 uur rijden we weer verder. We stoppen bij Kootenays’ Crossing. We lopen hier een kwartiertje maar vinden het alle vier niet veel bijzonders en lopen weer naar de auto terug.

We stoppen boven op een berg. Hier heeft in 2001 een grote brand gewoed en het groot deel van het bos is hier verbrand. Afgrijselijk om te zien. We stoppen bij het Visitors Centre voor een ijsje. Om 14.45 uur rijden we weer verder en stoppen we bij Paint Pots. Hier vind je gekleurde poeltjes door geoxideerde grond. Groen en roestbruin. We lopen er een tijdje rond en verbazen ons over zo’n vreemd natuurverschijnsel. Verderop zien we weer een hert grazen. We lopen weer naar de auto en drinken snel een koel drankje.

Om 16.25 uur zijn we weer vertrokken. Op een moment verlaten we British Columbia en rijden we Alberta in. We rijden nog een stuk verder en stoppen bij een viewpoint met verschillende hoge bergen. Het is hier weer bloedheet. We nemen hier wat foto’s en besluiten naar Canmore te rijden naar onze lodge. Als we daar om 17.45 uur arriveren checken we in, rommelen we wat en drinken koffie. Om 18.30 uur zijn we al weer op pad. We gaan eerst naar het Visitors Centre om te vragen waar we het best beren kunnen spotten. Het meisje geeft ons een route van drie uur en voor de helft ongeplaveid. Ik denk niet dat we deze route zullen rijden. Waarschijnlijk hebben we bij Banff meer kans om beren te spotten.

We eten vanavond bij McDonalds en later rijden we wat in de omgeving rond. We rijden naar downtown en zoeken daar een internetcafé. Onze lodge heeft geen internet- faciliteiten. We werken de site bij en de jongens hebben naast dit café een oude schoolbus gevonden waarin ijs wordt verkocht. We gaan dus voor de tweede keer deze dag voor de bijl. Na deze traktatie rijden we weer naar onze lodge om de route voor de volgende dag uit te stippelen. En mede omdat er geen wijn meer is, maar alleen nog drie blikjes bier, gaan we om 22.30 uur slapen.

Maandag 9 juli 2007

Ondanks dat we weer aan een spoorlijn zitten, als je je hand uit het raam steekt mag je blij zijn dat deze er niet af is gereden, en de trein met wel tachtig wagons een aantal keer per nacht langsrijdt, hebben we toch redelijk geslapen. Om 06.45 uur worden we wakker van de wekker. We hebben een druk programma vandaag, dus willen we snel op pad. Om 07.30 uur ontbijt en om 08.00 uur vertrekken we. De koffers laten we achter want we hebben deze lodge voor drie nachten geboekt.

We rijden naar de Cascade Ponds in het Banff National Park. Het is vrij koud en het regent. Hier is een prachtig meer met verschillende bruggen. We stappen maar heel even de auto uit in dit miezerige weer. Onze tweede stop is Johnson Lake. Hier is de kans aanwezig om wild te spotten. We gaan een stuk wandelen, maar als op een moment de regen met bakken uit de hemel valt rennen we snel weer terug naar de auto. We zijn doorweekt.

We rijden een rondje om Lake Minnewanka , Two Jack Lake, Upper- en Lower Bankhead. Bij deze laatste stappen we uit. Het regent inmiddels niet meer. Bankhead is een oud mijnwerkersstadje. De rails en een oude trein is nog te zien.

We zijn al weer op weg naar de Hoodoos, we rijden te ver en voor we willen keren, aanschouwen we een hele kudde wapiti’s. We maken heel veel foto’s en naderen de wapiti’s steeds meer. Ze blijven onverstoord doorgaan waar ze mee bezig zijn.

We gaan weer verder. Bij de Hoodoos, bizarre natuurlijke pilaren, hebben we een prachtig uitzicht over de Bow Valley. Nadat we een tijdje van het prachtige uitzicht hebben genoten rijden we naar Banff downtown. We halen bij Safeway brood en beleg en rijden dan door naar de Bow Falls.

Op de parkeerplaats bij deze bezienswaardigheid gebruiken we de lunch. Het stikt hier in Canada van de Japanners, Chinezen of Koreanen. En voor elke attractie willen ze op de foto. Je moet dan goed uitkijken dat je niet opzij gezet wordt. We staan een tijdje te kijken bij deze brede maar niet hoge waterval en vervolgen onze weg weer.

We rijden over het Banff golfterrein. Gelukkig is de lucht nu weer helemaal blauw en is de temperatuur weer zalig. We komen bij de Bow River met uitzicht op de hoge bergen. Plotseling loopt er een coyote langs, maar voordat we ons fototoestel hebben kunnen pakken is hij alweer verdwenen.

We rijden door het stadje Banff, hier is de Mainstreet helemaal opengebroken en maar vanaf een kant toegankelijk.Het is daardoor ook verschrikkelijk druk. We gaan naar de Three Vermilion Lakes. We stoppen bij alle drie de meren. De bergen en de bomen op de achtergrond bij de meren is fantastisch. Als we weer terug rijden naar Banff zien we bij het tweede meer twee bald eagles zitten. Prachtige roofvogels.

Onze volgende stop is Cave and Basin Historic Site, een oud niet meer in gebruik zijnd heilzaam zwembad. Een zwembad is leeg en een tweede wordt nog steeds in “leven” gehouden door bronnen. Het stinkt hier vreselijk. We zijn daarom snel weer vertrokken en lopen de Marshall Boardwalk Trail door het moeras. Weer zien we in het moeras een hert. Hij blijft rustig staan als we deze op de foto zetten.

Om 16.30 uur rijden we naar Upper Hot Springs met uitzicht op Sulpher Mountain. We lopen daar een tijdje rond en genieten van het uitzicht. met een kabelbaan kan je je voor heel erg veel dollars naar boven laten vervoeren, tegelijk met die opdringerige spleetogen. Wij passen hiervoor en genieten van het uitzicht vanaf deze berg. Ook hebben we er weer een paar muggenbulten bij. Het is niet te geloven hoe we hier te grazen worden genomen door die beestjes. Het is inmiddels weer bloedheet geworden.

Om 17.30 uur zijn we weer in Banff en lopen we door de stad op zoek naar een restaurant. Er zijn hier zoveel restaurants dat de keuze heel moeilijk is. We komen terecht bij Earls. We eten hier weer zalig en om 18.30 uur hebben we de rekening alweer voldaan. We lopen door Mainstreeten halen daar als dessert een ijsje en al lopend gaan we weer naar de auto.

Nu gaan we op berenjacht. We rijden weer naar Lake Minnewanka, waar het vanochtend zo regende. Helaas zijn we nu niet de enigen in het park, alle picknicktafels, en dat zijn er heel wat, zijn bezet. Het is er berendruk, maar we zien geen beer. We rijden een tijdje rond maar we zijn alle vier doodmoe en verlangen naar onze lodge. Om 20.30 uur komen we daar aan, we drinken nog een bakkie koffie, maar om 21.30 uur houden we het voor gezien. We rotzooien nog wat met de foto’s, lezen nog wat en gaan dan heerlijk slapen.

Dinsdag 10 juli 2007

Als de wekker ons om 06.45 uur wekt is de lucht strakblauw. Dat belooft een prachtige dag te worden. Vandaag gaan we de Bow Valley Parkway helemaal af rijden. Om 07.30 uur ontbijten we en om 08.00 uur is het tijd om te vertrekken. We komen om 09.15 uur bij Johnston Canyon aan en daar gaan we de Lower- en de Upper Lake Trail lopen, die respectievelijk 1,1 en 2,7 kilometer zijn en weer terug natuurlijk. Een geweldige waterval in een canyon, wat een watergeweld. De eerste trail is vrij druk, maar gelukkig haken de meeste toeristen voor het tweede gedeelte van de trail af. Om 11.00 uur zijn we weer terug en bezoeken het restaurant aldaar. Gelukkig is er buiten op het terrasnog net een tafel met vier stoelen vrij, dus neerploffen maar. We bekijken de kaart en hebbenalle vier trek in iets kouds en in iets zoets. Er blijkt bijna niets meer voorradig te zijn, only two bottles cola en two glasses orange juice. Nou daar schieten we dus niets mee op. We zeggen vriendelijk dank je wel en halen ijskoude cola uit onze eigen koelbox met koekjes en bananen.

We rijden verder en stoppen om de Silverton Falls Trail te lopen, deze is maar 0,7 kilometer. Niet echt spectaculair maar toch wel mooi. Om 13.00 uur komen we in Lake Louise aan. We volgen vanaf de Bow Valley Parkway de borden Lake Louise tot we op een moment bij een parkeerplaats zijn waar het een grote chaos is. Logisch, we volgden het bordje naar het meer Lake Louise, maar wij wilden naar het stadje Lake Louise. Als we bij het centrum aankomen blijkt dit dus geheel Lake Louise te zijn, een winkelcentrum en rondom wat hotels. We hadden gedacht dat het bijzonderder zou zijn. We gaan brood halen, er is maar een supermarkt en die is bijzonder prijzig. Dat is natuurlijk logisch zonder concurrentie. Tegenover de supermarkt zit een bakker en daar halen we, nog voor een hoge prijs, brood. We lopen wat rond en bezoeken het Visitors Centre om te vragen waar hier beren gespot kunnen worden. Dat is toch de Bow Valley Parkway, de Icefield Parkway en de weg naar Field.

We eten op de parkeerplaats en besluiten naar Moraine Lake te gaan. Zoiets moois heb je van je leven nog niet gezien. We wisten dat het meer blauw zou zijn, maar zo blauw. Echt onvoorstelbaar. We klimmen eerst een stuk naar boven om vanaf een rots foto’s te maken. Je hebt hier een fantastisch uitzicht. Later lopen we tot halverwege het meer en staan dan precies aan de andere kant van het meer. Om 17.15 uur zijn we weer terug bij de auto en een we wat bananen en bekertjes yoghurt.

Nadat we in Lake Louise weer getankt hebben duiken we de Bow Valley Parkway weer op. We reden al een tijdje op deze weg totdat we een eland zagen in het bos. We stappen alle vier uit en maken een paar foto's. Wat een imposant beest is dat.We rijden weer verder, dutten alle drie een beetje in en hebben eigenlijk een beetje de pest in dat we nog steeds geen beren hebben gezien. Vlak voor het einde van de Bow Valley Parkway staan twee auto’s langs de kant van de weg. En je weet, staan er auto’s stil, dan is er een beest in de buurt. We stoppen onmiddellijk en zetten de auto achter de andere auto’s. De voorste auto rijdt weer weg en we denken alle vier dat we weer te laat zijn. We vragen wat er te zien is en de overgebleven chauffeur vertelt dat er net een beer is gesignaleerd. Hij heeft hem ook niet gezien. We horen wel wat gesnuif en geritsel in de bossen links van ons, dus we blijven wachten. En dan ineens gebeurt het.

Er komen uit de bossen rechts van ons twee schattige kleine beertjes. Ze lopen wat te dartelen over de weg en weten eigenlijk niet welke kant ze op moeten. Ik film alles en zet de beertjes op de foto. Net zo onverwacht als ze zijn gekomen zijn ze ook weer het bos ingedoken, waarschijnlijk hun moeder achterna. Jippie, onze dag kon niet meer stuk.

Om 19.15 uur zijn we weer bij onze lodge. We moeten nog boodschappen doen, want onze voorraad is behoorlijk geslonken.Eerst drinken we nog een bakkie op onze kamer en gaan dan naar Safeway. Jon blijft thuis vanwege hoofdpijn. We doen boodschappen, bezoeken de liquorstore en gaan dan met z’n drieën naar McDonalds om snel wat te eten.

Om 21.00 uur zijn we weer terug in de lodge en is Jon ook weer een beetje bijgekomen. Hij eet wat yoghurt. We zetten nog koffie en thee en gaan dan naar het internetcafé om de site bij te werken. Als we weer terug zijn is het al 22.30 uur en duiken we meteen ons bed.

Woensdag 11 juli 2007

We hebben de wekker op 05.30 uur gezet. We gaan beren spotten op de Bow Valley Parkway. We pakken alles weer in en checken uit. We rijden net bij ons hotel weg of Chris komt erachter dat hij z’n medaille kwijt is (e.o.a. filter voor de witbalans van zijn fototoestel dat de hele vakantie om z’n nek hangt). We rijden terug naar de lodge , doorzoeken de hele kamer maar vinden niets. In de auto blijkt deze ergens onder een tas te liggen. We vervolgen na deze korte onderbreking onze weg. De lucht is prachtig blauw, alhoewel het nog maar 8º is.

We rijden op dit vroege tijdstip op de Bow Valley Parkway, maar behalve een hert, zien we verder geen beesten. Halverwege de weg gaan we op dit vroege tijdstip op een zonnige parkeerplaats ontbijten, want dat hebben we nog niet gedaan. Na een klein half uur rijden we weer verder. We komen in Lake Louise en omdat we het koud hebben drinken we bij de bakker koffie en warme chocolademelk met slagroom. We nemen brood mee, tanken en pinnen en om 09.00 uur zijn we op weg naar Field.

We stoppen op de parkeerplaats bij Lake O’Hara. we willen daar een trail lopen, maar deze is 13,8 kilometer. Dat is ons te gortig, vooral ook omdat er flink geklommen moet worden.

We rijden verder en stoppen bij de Spiral Tunnels, een viewpoint. In de bergen bij dit viewpoint zijn met dynamiet gaten in de bergen geslagen om de treinen er door te kunnen laten rijden en ze zo niet een te steile helling op zouden moeten. Helaas is er ten tijde van ons bezoek geen trein voorbij gekomen. Het is nu prachtig weer de zon schijnt uitbundig.

We rijden verder om het Visitors Centre te bezoeken en om een kaart te halen, maar vinden niets iets wat we nog niet hebben. We rijden naar het plaatsje Field. Maar dit stelt niet veel voor. Je bent er binnen vijf minuten doorheen gereden. We rijden verder en komen bij de Natural Bridge in de Kicking Horse River. Dit is een natuurlijk brug uitgeslepen in miljoenen jaren door het water dat daar met een enorme kracht door heen stroomt. We lopen daar rond en rijden weer verder.

We arriveren bij Emerald Lake en gaan daar een trail van 4,2 kilometer lopen.. Deze trail gaat tot halverwege het meer en dan weer terug.We starten om 11.00 uur. Het is een prachtige wandeling precies langs het windstille meer. We maken de meest prachtigste foto’s met de strakblauwe hemel. Er zijn nog maar heel weinig mensen te bekennen. Dat is wel wat anders als we om 12.45 uur weer bij de auto zijn. Het is nu verschrikkelijk warm en het moet zeker wel over de 30º zijn.

We rijden van de parkeerplaats af en zoeken een schaduwrijk plekje om te lunchen. Uiteindelijk komen we weer bij de Natural Bridge terecht. We vinden daar een heerlijke plek in de schaduw om te eten. Om 13.45 uur vertrekken we weer en gaan we naar de Hoodoos en de Wapta Fall. De weg naar de Hoodoos is met de auto niet te bereiken en ook niet lopend. Het gevaar voor omvallende bomen is aanwezig en daarom kunnen we de Hoodoos niet bezoeken.

Dan maar door naar Wapta Falls. We missen een afslag en voor we het weten zitten we op de weg naar Golden. Er wordt hier aan de weg gewerkt en er is nergens een mogelijkheid om te keren. Op een moment steekt Chris de snelweg over naar links en keert de auto. Iets wat absoluut niet mag op de snelweg. Om 15.00 uur zijn we bij de Wapta Falls. Het blijkt dat we zeker dertig kilometer teveel hebben gereden. Het blijkt dat je de afslag naar de Wapta Falls van de kant die wij hebben gereden niet in mag gaan. Absurd natuurlijk. Vanaf deze kant wordt duidelijk aangegeven dat hier de Wapta Falls zijn.

We lopen 2,4 kilometer heen en ook weer 2,4 kilometer terug naar de watervallen. Het is erg warm maar de wandeling is zeker de moeite waard. Vanaf een behoorlijke hoogte heb je mooi uitzicht op de waterval. Maar het was de jongens niet mooi genoeg. Met z’n tweeën zijn ze nog verder naar beneden gelopen. Heel steil, maar je moet ook weer terug en daarom bleven Carla en ik maar achter.

Om 16.35 uur zijn we weer terug bij de auto. We waren erg moe maar zeker voldaan. We reden nu rechtstreeks naar Lake Louise naar ons hotel. Daar arriveerden we om 17.30 uur. We checkten in en met de bagage begaven we ons naar de derde etage. Er was geen lift dus het was flink zwoegen voor de boys met de zware koffers. In onze kamer was maar een smal bed, terwijl ik toch echt twee bedden had geboekt en ook al had betaald. De jongens zijn naar de receptie gegaan en het bleek dat er een bed in de kast zat. Hilariteit alom natuurlijk. We rotzooien nog wat in de kamer, drinken wat en gaan dan een restaurant zoeken.

In het kleine winkelcentrum, dat heel Lake Louise moet voorstellen met nog een paar hotels, zitten maar weinig restaurants. We kiezen een zgn. family-restaurant. Je kan daar van alles eten. Chinees, burgers, vis, teveel om op te noemen. We komen om 19.00 uur aan en moeten in een gangetje op een bankje naast elkaar plaats nemen om te wachten tot er een tafel vrij is. Telkens als er mensen uit de rij verdwijnen moeten we een plaats opschuiven. Dit was echt vreselijk lachen. We hadden alle vier het idee dat we in de wachtkamer bij de tandarts zaten. De maaltijden waren niet echt smakelijk maar we hadden in ieder geval iets binnen. Na het eten drinken we nog wat op de galerij van ons hotel en gaan later de site bijwerken in het hoofdgebouw. Om 22.30 uur houden we het voor gezien.

Donderdag 12 juli 2007

Om 07.30 uur ging de wekker. ’s Nachts ben ik om 05.00 uur wakker geworden van de hoofdpijn. Ik heb een hoofdpijnpoeder genomen en ben een kwartiertje rechtop blijven zitten. Toen zakte de hoofdpijn gelukkig. Het is prachtig weer als de jongens om 08.00 uur brood gaan halen bij de bakker. We ontbijten op de kamer en om 09.15 uur vertrekken we naar het winkelcentrumpje voor een nieuwe zonnebril voor Chris. Op onverklaarbare wijze is hij zijn andere kwijtgeraakt. We hebben ons overal rotgezocht, bij de computer, in het restaurant, maar niets gevonden..

Na het aanschaffen van een nieuwe bril gaan we naar het meer Lake Louise. Daar aangekomen konden we, vanwege het vroege tijdstip, de auto makkelijk kwijt. De eerste keer dat wij hier per ongeluk belandden was het hier een chaos met auto’s. Ook bij het meer was het nog vrij stil. Het meer ligt er prachtig bij met uitzicht op Mount Victoria. We lopen tot het einde van het meer en hebben vanaf deze kant uitzicht op Chateau Lake Louise. Dit is een prachtig hotel, later als we weer terug zijn bij de voorkant van het meer gaan Carla, Jon en ik even de toiletruimte bezoeken in dit luxueuze hotel. Heel mooi al die pracht en praal. Hethotel doet ons denken aan Las Vegas met al die winkeltjes in het hotel. Het is absoluut een prachtig meer, maar tot dusver vonden wij Moraine Lake het mooiste meer.

Om 12.00 uur vertrekken we naar de Takakkaw Falls. Op de snelweg staan ineens veel auto’s stil op de vluchtstrook. Er moet dus iets te beleven zijn. We hopen dat het een beer is, maar uiteindelijk is het een elk, ook een prachtig exemplaar met een gewei waar je geen knal mee moet krijgen. Op de weg ontstaat een complete verkeerschaos, maar dat is het ook wel allemaal waard.

Op weg naar de Falls stoppen we om te lunchen. Het is inmiddels 13.00 uur. We eten heerlijk in de schaduw en nemen een kijkje bij de Kicking Horse River en de Yoho River die hier tezamen komen en allebei een andere kleur hebben. Bizar om te zien. Om 13.30 uur gaan we weer verder. We komen bij de Takakkaw Falls. Op de parkeerplaatszien we de machtige waterval al van verre. Deze 254 meter hoge waterval is echt imposant. Van de gletsjer smelt het water en met een enorm geraas dondert het water naar beneden. We zijn tot vlakbij de waterval gelopen, maar het was daar ijskoud en je werd kleddernat.

Om 15.15 uur vervolgen wij onze weg. We rijden een stuk de Ice Field Parkway op. Onze eerste stop is bij Herbert Lake. Een klein meertje langs de snelweg. Op deze weg mag maar 70 km per uur worden gereden, omdat hier veel overstekend wild zou zijn. We houden onze ogen dus goed open. We stoppen bij Crowfoot Glacier, een prachtig blauw meer met daarboven een machtige gletsjer, die net als alle andere gletsjers door de opwarmende aarde aan het smelten is.

We keren terug naar de auto en rijden naar ons hotel, waar we om 17.00 uur arriveren. We drinken heerlijk wat op onze galerij en rotzooien wat met al de vandaag genomen foto’s. Om 18.15 uur bezoeken we de pizzeria in ons hotel. Carla en ik nemen allebei pasta en de boys nemen een pizza. Ook nemen we dit keer alle vier een dessert. Alle vier kiezen we wat anders uit en van alle toetjes proeven we ook. IJs, tiramisu, cheesecake en chocolade brownie. Verrukkelijk allemaal.

Daarna gaan we een uur internetten en als we de site hebben bijgewerkt gaan we op de galerij koffie drinken en later komt daar dus de nodige alcohol bij. Opeens komt Chris de kamer uit en trekt de deur achter zich dicht en terwijl de beide sleutels binnen liggen. Dus op naar de receptie voor nieuwe sleutels. Later probeert Jon ook nog een keer hetzelfde geintje uit te halen, met de sleutel in zijn zak. Maar daar tuinen we niet in. Om 23.00 uur gaan we slapen.

Vrijdag 13 juli 2007

Om 07.00 uur ging de wekker. Het is weer verkassen vandaag. Eerst tanken, want we hebben een lange weg voor de boeg. Na het uitchecken halen we eerst brood bij de bakker en om 08.15 uur is ons volgende avontuur alweer begonnen. Het is zoals we inmiddels gewend zijn ook nu weer prachtig weer. We rijden vandaag de Icefield Parkway.

Onze eerste stop is bij Bow Lake. Een prachtig meer met helder blauw water en omgeven door huizenhoge bergen. Deze bergen geven prachtige schaduwen in het rimpelloze water, tel daar een prachtige helder blauwe lucht bij op en je hebt dit resultaat.

We ontbijten hier ook en om 09.10 uur vertrekken we, nadat er twee bussen vol toeristen uitstappen, snel. Onze volgende stop is aan de zijkant van Bow Lake. Hier zie je de gletsjer Bow Glacier weer van de andere kant.

We stoppen bij Bow Summit & Peyto Lake. Het is een flinke klim naar het meer. We bereiken deze na tien minuten stevig klimmen. Het is hier ook zo vreselijk warm. Maar het uitzicht is magnifiek.

Om 10.30 uur rijden we weer verder en stoppen we bij Waterfowl Lake. We lopen tot de rivier en willen naar Lake Helen gaan, maar de trail is maar liefst 3,5 kilometer en ook weer terug. Daar kiezen wij nu niet voor. We lopen wat rond langs de rivier, er zouden hier beren moeten zitten. We worden d.m.v. een bord gewaarschuwd, maar we zien er geen een. Jammer.

Onze volgende stop is Mistaya Canyon. We lopen tien minuten naar beneden, heel steil. Dus we moeten ook weer tien minuten klimmen met deze warmte. Maar het is het waard geweest. In de rivier zijn potholes uitgeslepen door de kracht van het water. Wat geweldig om te zien. Het water is zo helder dat je er bij wijze van spreken zo uit zou gaan drinken.

Om 12.45 uur rijden we weer verder. Na een kwartiertje rijden stoppen we een half uurtje om te lunchen op een picknickplaats langs het water. We zijn bijna door ons rantsoen heen en hopen in Jasper een supermarkt te treffen. We komen bij de Columbia Icefields en lopen naar boven naar de gletsjer. Carla en ik nemen een trui mee, want we verwachtten dat het boven flink koud was. Ook hier moeten we weer flink klimmen en boven is het inderdaad flink koud. Er staat hier een gure wind. Daar staan we dan drie man met sandalen en een man met dicht schoenen. We nemen een flink aantal foto’s. Het gebied waar wij ons mogen begeven is met een lint afgebakend. Daar buiten zien we dat de gletsjer behoorlijk aan het smelten is. Flinke spleten in het ijs zijn goed te zien.

Om 15.30 uur zijn we weer bij de auto. Het blijft een leuke ervaring om in hoogzomer in de sneeuw te staan.

Al gaande weg wordt de natuur ruiger en groeit er steeds minder. Als we wat langer aan het rijden zijn wordt het toch weer wat groener. Wij zijn in Jasper National Park aangekomen en stoppen bij Bubbling Creek, een heel klein kreekje waar bubbels vanuit de bodem omhoog komen. We blijven hier een kwartiertje hangen en rijden dan weer verder.

Alswe bij de Sunwapta Falls komen stelt Chris voor eerst een ijsje te eten voor we naar de waterval gaan. We parkeren de auto en lopen naar de shop. Ik zie buiten een bord met Sunwapta Falls Resort erop genoemd staan. Dat is ook toevallig, ons resort in Jasper heeft dezelfde naam. Maar we zijn nog 55 kilometer verwijderd van Jasper.We gaan toch maar even bij de receptie vragen of dit de lodge is die wij hebben geboekt. En dat blijkt dus het geval te zijn. Niet geheel onze bedoeling, zover van de bewoonde wereld af te zitten. Ook omdat onze proviand op is en hier in de verre omtrek geen buurtsuper te bekennen is. Gelukkig is hier wel een restaurant voor het diner en voor het ontbijt moeten we ons maar behelpen met de spullen die we nog hebben.

Inmiddels is het 17.00 uur. We brengen de koffers naar onze lodges, die naast elkaar liggen. Het ziet er heel gezellig uit met een geweldig terras. We besluiten om de Sunwapta Falls een bezoek te brengen. Het is volgens de receptionist maar tien minuten lopen naar de waterval, maar wij zijn het lopen zo zat de we besluiten de auto te pakken.

Het is een aardige waterval maar deze valt in het niets vergeleken met de watervallen die we inmiddels allemaal al gezien hebben.

Om 18.00 uur zijn we weer terug bij de kamers en drinken een bakkie op ons terras, voordat we om 18.30 uur gaan eten in het restaurant. En wat voor restaurant. Als je hier aan komt rijden en je ziet het gehele complex geef je er nog geen stuiver voor. Maar deze maaltijd was echt haute cuisine. De prijs was er dan ook naar. Maar we hebben verrukkelijk gegeten. Om 19.30 uur zijn we weer in de lodge. We bekijken onze foto’s en drinken koffie. Daarna gaan we op internet de site bijwerken. Deze computer is zo langzaam dat ik een uur bezig ben met het stukje en het plaatsen van de foto’s. De foto’s van deze dag krijg ik nog wel geplaatst maar de filmpjes van een paar dagen eerder duren te lang.

Op ons terras zitten we ’s avonds heerlijk aan de koffie en thee en later aan de alcohol. Later gaan we nog een stuk lopen, maar omdat een voetpad ontbreekt en we over de snelweg moeten lopen die onverlicht is, keren we maar weer om en om 22.30 uur gaan we slapen.

Zaterdag 14 juli 2007

De hele nacht heb ik zowat niet geslapen. Het was hier zo warm op de kamer en Chris wilde niet dat de ventilator aanging. Dus flink balen. We ontbeten op ons terras om 08.00 uur, nog even opruimen, afwassen en uitchecken. Om 08.45 uur waren we alweer vertrokken.

Na vijf minuten stopten we alweer bij Buck Lake. Hier stikte het zo erg van de muggen dat we heel snel weer weg waren. Ook nu was het weer prachtig weer. We rijden verder en tien minuten later gebeurde het waar we allemaal al zo lang naar hadden uitgekeken. Er loopt een zwarte beer langs de weg. Chris reed direct met de auto de vluchtstrook op en wel tien minuten lang zijn we naast de beer blijven rijden. Af en toe stopte deze om te snuffelen in het gras. Chris stopte dan de auto ook zodat we een paar mooie foto’s en filmpjes hebben kunnen maken. Op een moment komt de beer zo dichtbij en keek Carla en mij zo eng aan door de open deur van de auto, dat ik deze met een knal dicht gooide. Chris had de beer net mooi voor de lens, maar deze schrok zo erg van die knal dat hij direct verder liep. Op een moment steekt de beer de snelweg over en verdwijnt in het bos. Onze dag kan niet meer stuk. Wat een geweldige ervaring was dat.

We rijden weer verder en stoppen bij de Athabasca Falls, het is een 23 meter hoge waterval en de meest krachtige van de Nationale Parken.Maar eigenlijk kon niets ons vandaag meer bekoren na het avontuur met de beer. We rijden door naar de stad Jasper. Daar slaan we bij de supermarkt weer heel veel proviand in. Het is ook hier in dit toeristische stadje bloedheet en ook ontzettend druk. Het stelt ook veel meer voor dan Lake Louise.

We rijden naar de Maligne Roadway. Het is de bedoeling om naar Maligne Canyon en Maligne Lake te rijden. De canyon is 8 kilometer van ons verwijderd en the lake maar liefst 44 kilometer. Dat is ons teveel, ten eerste omdat we al zoveel meren hebben gezien en ten tweede omdat we nog een ritje van 120 kilometer voor de boeg hebben naar Valemount. We rijden dus door naar Maligne Canyon. Als we daar aankomen is het ontzettend druk. We lopen de upper en de lower trail.Het is weer een geklim en geklauter, maar absoluut de moeite waard. We lopen over verschillende bruggen die over de canyon hangen. Deze canyon schijnt de grootste en hoogste van Canada te zijn.

Om 12.45 uur zijn we weer op de parkeerplaats en rijden we weer verder. We rijden langs de Athabasca River en in deze rivier liggen verschillende kleine eilandjes. Op een van die eilandjes loopt een caribou. We vragen ons af hoe dat beest daar gekomen moet zijn. Het kan niet anders of hij heeft door het water moeten banjeren.

We rijden Jasper National Park weer uit en komen direct bij de ingang van Mount Robson Park. Bij de Yellowhead Pass gaan we picknicken aan het Portal Lake en klein meertje aan de ingang van het park. Je zou er omheen kunnen lopen, maar de muggen en de hitte is ondraaglijk. We passeren nu ook weer de tijdzone en moeten onze horloges weer een uur terug zetten. Om 13.00 uur, nieuwe tijd, rijden we verder.

Om 13.30 uur stoppen we bij Moose Lake, een groot meer langs de snelweg. Wij vinden dit meer erg tegenvallen en rijden door naar het Visitors Centre. Daar halen we een heerlijk ijsje. We rijden weer verder en stoppen een aantal maal bij verschillende viewpoints.

Al snel zijn we in Valemount, onze slaapplaats voor deze nacht hebben we snel gevonden. Het is inmiddels 15.15 uur en we willen gaan inchecken. Er staat een vent achter de balie die ons een beetje quasi nonchalant te woord staat. Hij vraagt of we één kamer voor z’n vieren willen, maar dat willen wij niet. Wij hebben twee kamers geboekt. Hij geeft ons twee sleutels om de kamers te bekijken. Het zijn mooie ruime kamers waarvan een met een keuken. Geweldig toch. We gaan terug naar de receptie en vertellen dat de kamers prima zijn. We moeten allerlei formulieren invullen en ik vertel dat wij al via internet gereserveerd hebben. Het blijkt dus een misverstand te zijn. We leveren de sleutels van de mooie kamers weer in en krijgen nieuwe sleutels van andere kamers. Ook deze zijn groot en schoon.

We brengen de bagage van de auto naar de kamers, drinken wat en gaan dan naar het Visitors Centre aan de overkant van ons hotel. Om 17.00 uur zijn we weer terug op de kamer en drinken daar iets kouds. Het is buiten zo bloedheet, dat het afschuwelijk is om buiten te blijven. Om 17.15 uur eten we brood op de kamer. Na het eten gaan we wandelen, maar de lucht wordt wel heel erg donker en het stormt ontzettend. Daar komt bij dat het vreselijk heet is. In de plaatsen om Valemount schijnt het vreselijk te onweren en men verwacht deze nacht ook hier onweer.

Om 18.30 uur gaan we internetten en als we daar mee klaar zijn, klaart het weer op en is het niet meer zo warm. We besluiten toch te gaan lopen en gaan naar de overkant van de weg naar het George Hicks Regional Park. Daar schijnen van einde juli tot eind augustus zalmen tegen de stroom in te zwemmen. Het is duidelijk nog te vroeg, we zien geen enkele zalm alleen maar muggen. Later lopen we nog even het stadje in. Dit stelt ook weer niet al te veel voor. Om 20.45 uur zijn we weer op de kamer en onder het genot van een glaasje gaan we een kaartje leggen. Om 22.30 uur is het bedtijd.

Zondag 15 juli 2007

Deze ochtend werden we reeds om 06.00 uur wakker van een bus die reeds zijn airco liet draaien. De wekker hadden we om 07.30 uur gezet, maar we waren dus al eerder wakker. Van het slechte weer dat voor deze nacht was voorspeld kwam niets terecht. Gelukkig maar. Het had wel een beetje geregend maar het onweer bleef uit. De zon scheen alweer en bij de receptie wisten ze ons te vertellen dat het weer een hete dag zou worden. We ontbijten op de kamer en om 08.45 uur zijn we op pad.

Eerst tanken we aan de overkant van ons hotel. Na een klein uurtje stoppen we bij een rest area aan een riviertje. Het sterft daar van de ground squirels. We voeren ze koekjes en leren ze salto’s maken. Maar de muggen hebben zoals gewoonlijk de overhand en we kiezen snel het hazenpad.

Om 10.10 uur komen we bij Blue River aan. Hier kunnen we het Wells Gray National Park in rijden. Om bij Murtle Lake te komen moeten we een grindpad van 28 kilometer afrijden en ook weer terug. We realiseren ons dat dat niet te doen is. De banden gaan er van stuk en al het wildlife gaat op de vlucht door de herrie. We besluiten door te rijden naar Clearwater en van daar uit het park in te rijden om de verschillende bezienswaardigheden te bezoeken.

We stoppen om 10.45 uur bij een riviertje, de North Thompson River, we eten een banaan en vervolgen onze weg. Hier is het goed bewolkt, maar de richting welke wij uitrijden ziet er mooier uit. We rijden in een keer door naar Clearwater. Daar deden we dan wel drie uur over. We stoppen bij het Visitors Centre voor wat kaarten en vragen waar de buursuper is. We moeten nog twee kilometer rijden en vinden dan de supermarkt. We slaan weer behoorlijk in. Ook halen we Apple turnovers, twee zakken snoep, met snoep wat niet te eten is, mierzoet en chocolate donuts filled with cream. Heerlijk allemaal. Ook koopt Chris hier eindelijk een koordje voor z’n bril en we hopen dat we de verdere reis geen oponthoud meer hebben omdat hij z’n bril kwijt is.

Op de parkeerplaats eten we de taartjes. We tanken nog wat en rijden met voldoende proviand het Wells Gray National park in. Het is inmiddels al 12.35 uur. Onze eerste stop is bij de SpahatsFalls. Een smalle maar zeer hoge fall, die via een spelonk ruim 70 meter naar beneden klatert. Een ongelofelijke mooie waterval. Het is ondanks de bewolkte lucht, ontzettend warm. En zijn er geen muggen dan wel vliegen die ook vreselijk steken.

We rijden door naar het viewpoint The Shaden. We stappen ook uit bij Mail Fields om een trail te lopen. Nergens staat aangegeven hoelang deze trail is. Toevallig komen er net twee wandelaars uit het bos. Zij vertellen ons dat de wandeling twee maal vier kilometer is. Dit doen we maar niet. We hebben eigenlijk een beetje genoeg van al die lange wandelingen.

We lunchen hier en ook hier sterft het van de vliegen. Om 14.15 uur rijden we door en komen bij een schattig kreekje. Daar gaan we een half uurtje bij het water zitten. Het water is hier heerlijk van temperatuur. Verderop is een aantal mensen aan het zwemmen. We rijden langs het golfterrein en komen bij The Green Mountain Viewing Tower uit. Vanaf deze toren heb je een prachtig uitzicht over bijna het hele Wells Gray National Park. Helaas valt er geen wildlife te bespeuren, het enige wat we zien is bossen.

Onze volgende stop is bij een prachtig uitkijkpunt bij de Murtle River. We vervolgen onze weg naar Dawson Falls. Een hele brede waterval die in een keer loodrecht naar beneden stort de Murtle River in. Gelukkig hoeven we maar een klein eindje te lopen, want we zijn alle vier kapot. Onze laatste stop in dit park is de Helmcken Falls. Een prachtige waterval die 140 meter naar beneden in een canyon stort. Omdat de zon op de fall scheen, zag je hier een prachtige regenboog.

Weer op de parkeerplaats eten we een Apple turnover en om 17.30 uur rijden we naar Clearwater naar onze lodge. We komen op een moment bij de Clearwater Valley Lodge. Het ziet er hier prachtig uit. We komen bij de balie en vertellen dat we twee kamers hebben gereserveerd. Normaal gesproken is na het noemen van onze namen e.e.a. zo gepiept. Nu dus niet. De man achter de balie wilde ons reserveringsbewijs zien, wat ik hem direct overhandigde. Het was een prachtig hotel en wij verbaasden ons al over zoveel luxe voor zo weinig geld. Toe de man onze reserveringen aandachtig had bekeken kwam de aap uit de mouw. Wij bleken bij het verkeerde hotel te staan. We stonden niet bij Clearwater Valley Lodge, maar bij Clearwater Valley Hotel. Dat hadden wij in de gauwigheid niet gezien. Verkassen dus maar weer. Gelukkig bleek onze lodge achter dit hotel te liggen. Dat was lachen natuurlijk.

Vlug de auto in en iets verder rijden. Dit was eigen een grote camping voor motorhomes en een aantal geweldige huisjes.Eerst natuurlijk inchecken en nadat we onze namen hadden genoemd, wilde ik net tegen Carla zeggen dat de man zijn kapper waarschijnlijk dood was of hij vertelde dat we normaal Nederlands konden praten, want hij kwam ook uit Nederland. Oef, dat was even schrikken. We kregen twee huisjes naast elkaar aan de vijver toegewezen. Het was schitterend.

’s Avonds aten we in het restaurant bij het hotel waar we die middag verkeerd zaten. We hebben heerlijk buiten gegeten. Daarna gingen we nog even de site bijwerken en met een wijntje voor ons huisje zitten. Om 22.30 uur houden we het voor gezien en duiken we ons bed in.

Maandag 16 juli 2007

We hebben deze nacht heerlijk geslapen. Het is hier zo rustig. Je hoort alleen de fontein in de vijver zachtjes kletteren. De zon schijnt alweer en we realiseren ons dat we heel erg boffen met het prachtige weer. De weken voor onze komst naar Canada heeft het alleen maar flink geregend. Om 09.00 uur gaan we heerlijk ontbijten bij de buurtsuper in het dorp. We tanken nog wat en zoals elke dag maakt Jon de ramen weer brandschoon.

Om 09.15 uur vervolgen wij onze weg en hebben we reeds besloten dat we van de voorgenomen route gaan afwijken. I.p.v. de kleine plaatsjes Little Fort, 100 Mile House en Clinton te rijden gaan we nu via Kamloops. Een wat grotere plaats. We rijden via de Higway 5 naar Kamloops en nemen daar de afslag Cache Creek. De voorgenomen route bevat niet zoveel bezienswaardigheden en we hebben alle vier wel zin om een wat grote plaats te bezoeken.

Opeens zag ik twee beren in het bos, maar helaas konden we niet stoppen omdat er een vrachtwagen op drie meter afstand van ons reed.. Chris reed verder en even later kon hij de auto keren bij een afslag. We reden hetzelfde stuk terug en dachten dat we ze weer zagen. Ook nu konden we niet stoppen. Verderop zijn we weer gekeerd, maar aangekomen op de plaats van bestemming was er niets meer te zien.

Om 10.15 uur stoppen we tien minuten voorbij het plaatsje Barriere. Hier heeft een aantal jaar geleden een hevige brand gewoed en een groot deel van het bosverwoest.

Er lijkt maar geen einde te komen aan de afgebrande hoogvlakten. Wat een catastrofe moet dit geweest zijn.

Het weer is vandaag minder dan we gewend zijn, toch nog wel zo’n graad of 22 maar de zon laat zich niet zien.

Om 11.15 uur zijn we in Kamloops en gaan we anderhalf uur heerlijk shoppen. Onze eerste stop is McDonalds om te plassen en voor koffie en warme chocolademelk. We winkelen wat en bij een grote store scoren we Engelse Drop, Marsen en Toblerone alsof we deze lekkernijen jaren niet hebben gegeten, zo blij zijn we hier mee. Om 12.45 uur vertrekken we weer uit deze grote stad.

Om 13.15 uur stoppen we boven op een berg bij Lake Kamloops om te lunchen. Gelukkig is er geen zon te bekennen, want er zijn geen picknicktafels in de schaduw.. De temperatuur is heerlijk. We vertrekken na een klein uurtje om 14.10 uur weer verder. We rijden direct door naar Cache Creek naar ons hotel. Daar arriveren we om 15.00 uur. We checken in en gooien de spullen op de kamers. We drinken snel een bakkie en gaan dan weer op pad. We zijn op zoek naar het Visitors Centre om te kijken wat we nog kunnen bezoeken. Inmiddels is het al 16.00 uur en eigenlijk hebben we niet heel veel zin om nog zo’n stuk te rijden.

We rijden naar een parkje in Cache Creek, lopen daar een kwartiertje en dan hebben we het wel gehad. We gaan terug naar het hotel en van daar uit lopen we naar de liquorshop naast ons hotel. Onderweg komen we een naaimachinewinkel !! tegen waar ze ijs verkopen. Deze kans laten we natuurlijk niet voorbijgaan. Na het ijs eten gaan we terug naar het hotel om heerlijk buiten te relaxen. Onze kamer is op de begane grond dus kunnen we heerlijk voor onze kamer zitten.

Om 18.30 uur gaan we naar de Chinees, ook naast ons hotel. Ook daar hebben we weer heerlijk gegeten. Om 19.45 uur zijn we weer terug in de kamer en gaan we na het koffiedrinken een kaartje leggen.

Dinsdag 17 juli 2007

Om 03.00 uur ging de telefoon van Chris, we waren allebei klaar wakker. Omdat er op het parkeerterrein voor ons hotel een vrachtwagen z’n motor liet draaien, konden we niet meer in slaap komen. Het was vreselijk warm in de kamer. Uiteindelijk zijn we toch nog even en gedommeld.

Om 07.45 uur ging de wekker.Chris was toen zijn bed al uit. Douchen, opruimen en om 08.30 uur reden we alweer weg. We hadden nog niet ontbeten en we hoopten snel een supermarkt tegen te komen, want we hadden geen proviand meer. Het was zwaar bewolkt en het regende. Na drie kwartier hield het op met regenen. Het was een prachtige rit door onherbergzaam gebied met af en toe een huis. Het leek wel of je hier ieder moment een cowboy of een indiaan kon verwachten.

We stoppen om 09.45 uur in Lillooet en halen daar bij de bakker ons ontbijt, apple turnovers en slagroomdonuts. Deze zijn helaas niet zo lekker als die we de laatste keer hebben gegeten. We eten ze dan ook niet op. Ook halen we broodjes voor tussen de middag en lopen een beetje door het stadje.

Om 10.30 uur vertrekken we weer richting Pemberton. De route is ontzettend mooi met prachtige vergezichten, steile afgronden en mooie watervallen. De auto moet er flink aan trekken zo door de bergen. Om 11.45 uur zijn we bij het Duffy Lake Provincial Park. Het gebied was al heel mooi, maar het wordt steeds mooier. We stoppen aan het begin van het meer.

Het is hier behoorlijk fris en we hebben al zoveel dagen niet zo’n lage temperatuur meegemaakt. We maken een paar foto’s en gaan dan weer verder.

We stoppen bij een parkeerplaats aan het meer om foto’s van de besneeuwde bergen te maken die zo mooi weerkaatsen in het gladde meer. Ondanks dat de zon niet scheen was het een prachtig mooi gezicht.

Plotseling zien we aan de over kant van het meer op de berg een beer lopen. Met de verrekijker kijken we en zien twee grote beren en een kleintje lopen. Ik denk dat we inclusief de lunch zeker wel 1½ uur hebben staan kijken. Meerdere mensen stopten om te vragen waar wij naar keken. Het was echt geweldig. Om 13.15 uur vertrekken we weer.

Bij het Joffres Lake Provincial Park stoppen we voor een trail van 0,5 kilometer. We komen aan bij een schitterend helderblauw meer. Het stikt hier van de muggen. We hebben prachtig uitzicht over de gletsjers voor ons. Wat is het hier mooi . Om 13.55 uur rijden we weer verder.

We zijn twintig kilomeer van Pemberton verwijder en rijden nu door een indianengebied. Zij wonen niet in wigwams maar in armoedige houten hutten met alleen maar troep, rotzooi en oude auto’s voor die hutten.

Om 14.45 uur komen we in onze lodge aan, nadat we eerst het Visitors Centre hebben bezocht We hebben een kaart van de omgeving gekregen. We checken in, maar de kamer van Jon en Carla was pas om drie uur klaar. Alle spullen sloegen we op in onze kamer en we drinken en eten wat. Ondertussen was hun kamer ook gereed. Snel de spullen weer overhevelen. Deze kamers waren de mooiste kamers die we tot nu toe hadden gehad. Splinternieuw met een compleet ingerichte keuken. Helaas was dit hotel ook ons laatste hotel.

Om 15.30 uur vertrekken we naar Nairn Falls Provincial Park. We lopen daar een trail naar de waterval van 1½ kilometer.Ook deze was weer prachtig om te zien. Ook de wandeling was heerlijk. Niet te warm en heel eventjes regende het lichtjes. Om 16.30 uur zijn we weer bij de auto om te vertrekken naar ons prachtige onderkomen. We drinken nog wat op de kamer en gaan dan voor de laatste keer op zoek naar een restaurant voor ons diner.

We gaan naar Yukon & Joe’s, zes kilometer bij onshotel vandaan. In een folder in ons hotel hadde we een grote advertentie van dit restaurant gezien met allerlei heerlijklheden op het menu. We rijden er naar toe, maar van buiten ziet het restaurant er erg duister uit. En het publiek wat eruit komt is ook niet het publiek wat wij verwachten in een restaurant. We besluiten om terug te rijden naar Pemberton en een bezoek te brengen aan Wildwood, een bistro. Ook hier hebben we weer overheerlijk gegeten en ook het dessert was geweldig.

Om 19.45 uur zijn we weer terug in het hotel. We hebben de auto nu helemaal leeggehaald en opgeruimd. We drinken een bakkie en gaan de site weer bijwerken. We kaarten nog wat op de kamer en gaan dan om 23.00 uur voor de laatste keer in Canada slapen.

Woensdag 18 juli 2007

De wekker ging om 07.00 uur, snel douchen en de koffers inpakken. We bellen naar Martinair om te vragen of onze vlucht gewijzigd is, maar dat is niet het geval. We checken om 08.30 uit en gaan naar de buurtsuper voor ontbijt en om nog wat geld te pinnen. Helaas was er nog geen vers brood bij de supermarkt, dus moesten we helaas weer ontbijten met donuts gevuld met slagroom en apple-turnovers. Om 08.50 uur vertrekken we naar onze eindbestemming Vancouver Airport.

Het begint nu aardig te regenen. Om 09.30 uur zijn we in Whistler en halen brood in de supermarkt in het Olympisch dorp. In deze plaats worden de Olympische Winterspelen van 2010 gehouden.Het is een stad op zich, wat een entourage. Alles ziet er prachtig uit.

We willen in het Garibaldi Park de Brandy Wine Falls bezoeken, maar de afslag is afgesloten. Vanwege de Olympische Spelen wordt de snelweg tot aan Vancouver verbreed. Er wordt hier onophoudelijk aan de weg gewerkt, wat heel veel oponthoud geeft. Flink balen dus. Toch zijn er geen files. De regen blijft ons maar achtervolgen. Heel vervelend want ook hier is de natuur overweldigend. We willen graag een stuk wandelen.

We hebben prachtig uitzicht op de nog met veel sneeuw bedekte bergen. Op een moment zijn er zowel links als rechts van ons wolken. We zouden ze zou aan kunnen raken. Bizar om te zien. We stoppen bij een kleine mall om te plassen. We zien geen toiletten en duiken dan maar een hotel in. We komen bij het Shannon Falls Provincial Park en bezoeken daar de waterval. Het is hier, zeker vanwege de regen, niet zo heel erg druk. Op de parkeerplaats, waar we voor de allereerste keer in Canada een kaartje moesten kopen, gaan we lunchen en om 11.50 uur zijn we alweer op weg.

Om 12.30 uur komen we toch in een file terecht en staan dan heel lang stil. Chris zet de motor uit. We worden er alle vier erg onrustig van. Het blijft maar regenen en dat maakt de boel er niet vrolijker van. Uiteindelijk mogen we toch weer doorrijden en we besluiten om maar direct door te rijden naar Vancouver en daar te zien wat we nog willen bezoeken.

Daar komen we om 13.15 uur aan en via de Lions Gate Brodge reden we Stanley Park weer in. Uiteindelijk verdwaalden we toch nog een beetje en voor we bij het vliegveld waren duurde toch nog een tijdje. Het was ontzettend druk in de stad en op zowat iedere brede weg staan stoplichten. Om 14.30 uur komen we op het vliegveld aan en brengen de auto naar de carrentals. We leveren de auto in en met weemoed nemen we afscheid van het voertuig dat ons zonder problemen 4143 kilometer door British Columbia en Alberta heeft geloodst. Uit de koelbox halen we nog wat flesjes water en laten deze dan bij een kantoortje achter.

Gelukkig was de incheckbalie al open en ondanks de lange rij waren we snel aan de eburt. We checken in en lopen nog wat rond. We hangen wat en gaan dan nog even wat eten voor we in moeten stappen. De jongens gaan naar Burger King en Carla en ik halen we bij de chinees. Na het eten lopen we door naar de douane. We zien dan dat we een half uur vertraging hebben, balen dus. Uiteindelijk vertrekken we niet om 18.30 uur maar om 19.10 uur. Direct al na het opstijgen hebben we behoorlijke turbulentie. We dutten af en toe wat in en lezen wat. We vliegen ook nu weer de hele vlucht in het licht, maar omdat het voor ons eigenlijk nacht is worden we verzocht de luikjes van het vliegtuig te sluiten.

Al met al viel de vlucht reuze mee. Om 13.15 uur landden we weer op Schiphol en konden we onze koffers weer van de band halen. Snel Celeste gebeld en om 14.00 uur reden we al weer over de A4 alsof we niet weggeweest waren.