2011 februari Zuid-Thailand

Thailand

Eind oktober 2010. Terug uit Curaçao na een fantastische vakantie. Op het programma staat al onze rondreis door Canada/USA met een vertrek op 3 juli 2011. Maar ja, dat duurt natuurlijk nog een eeuwigheid. We wilden (lees Marianne) toch nog iets ondernemen voor onze rondreis door Canada/USA. De vereisten waren: warm weer, mooie natuur, liefst een korte rondreis en natuurlijk moesten we kunnen snorkelen.

Na veel wikken en wegen werd het voor de derde maal Thailand. Een rondreis door het zuiden van dit geweldige land met bezoeken aan nationale parken met veel zon en een glasheldere zee. Op de website van FOX vonden we wat we zochten en toen was het boeken, na het vaststellen van een geschikte datum, een feit. We gingen voor de reis Juwelen van de Andaman met een vertrek op maandag 7 februari 2011.

Maandag 7  februari 2011

Het weekend voor ons vertrek stormde het vreselijk. Met onze terugvlucht uit Zuid-Afrika een aantal jaar geleden nog vers in het geheugen, stonden we niet echt te springen om weer een vliegtuig in te stappen onder deze barre weersomstandigheden. Maar gelukkig op het moment suprême was de storm gaan liggen. Onderweg naar het vliegveld scheen de zon zowaar. Een heerlijk begin van weer een spannende rondreis door Thailand, Zuid-Thailand om precies te zijn.

Op Schiphol vervoegden wij ons bij de incheckbalie van China Airlines waar we absoluut niet de enige waren. We hadden ons eerst gemeld bij de hostess van FOX die onze namen afstreepte van een lijst en ons kofferlabels overhandigde. Hoezo werkverschaffing. Gelukkig ging het inchecken vrij snel. De douane door, nog even een broodje eten en wat shoppen en dan naar gate F5 voor boarding. We vertrokken helaas een half uur later (om 14.30 uur dus) dan gepland, terwijl we al een half uur in het vliegtuig zaten. Balen dus, want we moesten nog zo lang zitten.

De vlucht naar Bangkok duurde uiteindelijk bijna tien uur. We landden om 06.30 uur plaatselijke tijd op het prachtige immense vliegveld van Bangkok. We halen de koffers op en begeven ons dan naar onze gids Arty die al op ons staat te wachten. Onze groep bestaat uit 25 personen waarvan al vier personen een dag eerder waren aangekomen. Chris pint gelijk wat bath voor de eerste dagen. Als de groep compleet is, checken we weer in naar Phuket. Het is inmiddels 07.30 uur en onze volgende vlucht vertrekt pas om 11.45 uur. Het is prachtig weer, onbewolkt en 30 graden, op dit tijdstip al.

We gaan met de hele groep naar een loungeruimte van Bangkokair. Daar kunnen we onbeperkt eten en drinken. Prima verzorgd allemaal. Het vliegveld is immens,  maar dat hadden we al tweemaal eerder ervaren. Op een moment gaan we met de hele groep naar de gate om te kunnen boarden. Maar aan de gate is geen vliegtuig te bekennen. Uiteindelijk arriveert ons vliegtuig toch en om 12.00 uur kunnen we instappen.

Chris en ik zitten op de eerste rij bij het raam. Om 12.15 uur taxiën we naar de startbaan. Ik word om 13.00 uur wakker en dan staan we nog steeds bij de startbaan in een rij achter tig vliegtuigen. Uiteindelijk kiezen we om 13.06 uur het luchtruim en een uur later staan we op het vliegveld van Phuket. Vanuit het vliegtuig hadden we prachtig uitzicht op de kalksteenrotsen die herrijzen uit de Andamanzee. Een prachtig gezicht.

We halen de koffers van de band en we brengen deze met de hele groep naar een wagentje die weer voor onze bus uitrijdt. Om 16.15 uur zijn we in ons prachtige hotel Palm Galleria Resort in Khao Lak. We krijgen een welkomstdrankje en een menulijst uitgedeeld. Om 19.00 uur hebben we ons welkomstdiner. Als we de lijst hebben ingevuld gaan we naar onze kamer. We pakken snel de zwemspullen uit onze koffers, die natuurlijk alweer netjes naar de kamers zijn gebracht, en met de badhanddoek van de kamer gaan we op weg naar het zwembad om een heerlijke duik te nemen. Wat is het water zalig. Al met al zijn we ruim 23 uur onderweg geweest. Wat een ruk was dat. Maar nu gaan we alleen maar genieten.

Om 17.15 uur ga ik de koffers herschikken.  In beide koffers heb ik van ons allebei spullen gepakt. Chris drinkt een bakkie koffie en ja hoor, hier kennen ze ook muggen. Ben al weer twee keer gestoken. Wat een rotbeesten zijn dat toch. Echt balen.

Om 19.00 uur hebben we de barbecue. Van te voren hebben we aan moeten geven wat voor vlees we wilden eten. De bedoeling was dat er één vleessoort op de lijst werd aangekruist. Sommige hadden dit niet begrepen en hadden meerdere soorten vlees opgegeven. Uiteindelijk was het toch nog goed gekomen. Een buffet completeerde het geheel. Verrukkelijk allemaal.

En ja hoor, tijdens het eten kwamen de eerste travestieten opgedraven om verschillende songs ten gehore te brengen. Ze zouden in Nederland nog niet eens aan mogen bellen bij Joop van de Ende. In Thailand zijn deze traves met of zonder tieten niet weg te slaan. We zitten tot 21.00 uur gezellig aan tafel en dan zoeken we onze kamer op. We gaan slapen. We hebben een hele nacht overgeslagen. Tijdens de vluchten hebben we wat hazenslaapjes gedaan. We vallen dan ook meteen in slaap, maar om 02.30 uur worden we wakker van mijn telefoon. Marsha deelt mee dat zij kaartjes voor de musical Mary Poppins heeft voor 24 februari a.s. Helemaal top, alleen verkeerde timing. Gelukkig vallen we direct weer in slaap en om 06.15 uur is de wake-up-call.

Woensdag 9 februari 2011

Om 07.00 uur ontbijten we en al om 07.30 uur vertrekken we naar de Similan-Islands. We zijn maar twee nachten in Khao Lak en de eerste zit er al weer op. Door FOX worden drie verschillende excursies aangeboden tijdens het verblijf in Khao Lak. Snorkelen bij de Similan-Islands en de olifantensafari en bamboo-raften. Nou vind ik alles even leuk maar mijn voorkeur ging uit naar de Similan-Islands. Dat is een prachtig duik- en snorkelgebied en behoort tot een van de tien mooiste duik- en snorkellocaties van de wereld. Gelukkig hoefden we geen keuze te maken en gingen we deze dag naar de Similan-Islands en als we morgen vertrekken naar Khao Sok doen we de andere excursies. Prima geregeld door Arty.

We worden per kleine busjes vervoerd tijdens deze vakantie. Dat vinden wij allemaal niet zo gezellig. Maar daar kunnen we niets aan veranderen. Om 08.00 uur zijn we al bij de pier. Daar zingen we de Belgische Atina toe die alweer 45 jaar is geworden. We stappen op een speedboot die ons naar onze boot brengt. De tocht naar de Similan- Islands duurt tweeënhalf uur. We nemen een pil tegen reisziekte. Je weet maar nooit. Het is prachtig weer en de zee is behoorlijk kalm. Als we op volle snelheid op zee varen, springen de vliegende vissen voor de  boot uit. Als we bijna bij de Similan-Islands zijn zien we een dolfijn. Hij komt een paar keer boven en ineens is hij verdwenen.

Om 11.00 uur legt de boot aan bij het eiland Bangu.  We kunnen drie kwartier snorkelen. Prachtige vissen zijn hier te bewonderen. Helaas is het koraal ook hier niet zo mooi meer. De vissen zijn in ieder geval geweldig. Ik zie (voor mij dan) geen nieuwe vissen. Maar het zwemmen in een aquarium blijft prachtig. Als we weer op de boot zijn drinken we wat en krijgen we watermeloen en ananas uitgedeeld. Verrukkelijk.

We varen nu naar de andere kant van het eilandje. Daar snorkelen we nog een keer. Om 12.45 uur gaan we lunchen aan boord. Af en toe is het bewolkt, maar de temperatuur en ook die van het water is heerlijk. Om 13.45 uur varen we naar het volgende eiland, Donald Duck Bay. Een kleine beschermde baai aan de noordkust van het eiland. We worden met een rubberbootje van boord gehaald en naar het prachtige bountystrand gebracht.

Wow, een waar paradijs is dit. Spierwit zand, zo licht en zacht als poedersuiker. Een turkooize zee. Chris gaat liggen zonnen en ik ga natuurlijk snorkelen langs de immens hoge rotsen. Ook hier is het koraal weer dor en kleurloos, maar een overvloed aan prachtige vissen. Het water is super helder. Om 15.30 uur worden we helaas alweer opgehaald door een andere boot. Chris en ik zitten achterop. Als de boot optrekt komt deze van voren omhoog en zakt hij aan de achterkant. De boot maakte dus water en wij waren kletsnat, net als onze handdoeken waar we op zaten.  Weer wordt er op de grote boot, waar we weer op zijn overgestapt, fruit en overheerlijke cakejes uitgedeeld. We drinken nog wat en zijn dan al een heel eind op weg naar Khao Lak naar ons hotel. Dit keer wordt er een walvis gesignaleerd. Helaas waren wij hier geen getuigen van.

Om 18.00 uur zijn we weer in de haven. We stappen over op het kleinere bootje die ons weer naar de pier brengt. We hebben een zalige dag achter de rug. We stappen in de gereedstaande busjes en om 18.45 uur zijn we weer in het hotel. We gaan douchen en ik leg onze kleren voor de volgende dag vast klaar, want waarschijnlijk vertrekken we weer heel vroeg.

Om 20.00 uur gaan we met de hele ploeg eten. Dit keer een echte Thaise maaltijd, zalig gewoon. De laatste keer dat Chris en ik Thailand een bezoek brachten was karaoke erg in. Dat deden we dan ook bijna iedere avond. Het werd dan een heel feest met de hele groep. We hebben dat tot dusver nog niet meegemaakt hier. Later zal blijken dat dit fenomeen geen enkele keer is gebeurd.  We hebben weer een heel gezellige groep. We lachen heel erg veel. Om 22.00 uur houden we het voor gezien en zoekt iedereen zijn kamer weer op. We pakken de koffers in en gaan slapen.

Donderdag 10 februari 2011

Om 06.45 uur gaat de wekker en na het ontbijt vertrekken we om 08.30 uur. De koffers zetten we weer buiten de kamer, daar hebben we de hele vakantie geen omkijken naar. Onze eindbestemming voor vandaag is de jungle Khao Sok. Onderweg bezoeken we een olifantenkamp om op een olifant te rijden. Het was een ritje van bijna drie kwartier door de bossen. De tocht een paar jaar geleden in Chiang Mai was mooier. Toen reden we door de bergen en staken we een rivier over.

Na deze tocht bezoeken we een opleidingscentrum voor apen. Hier leren apen om kokosnoten uit bomen te halen. Ik weet niet of ik dit nou wel zo leuk vond. Nadat we van de koffie en ananas hebben genoten, vertrekken we weer.

Onze volgende stop is bij de rivier waar we gaan raften. Niet een echte spectaculaire rafting (gelukkig) maar een gezapige tocht op een bamboovlot. Zo’n tocht hadden wij al eens eerder gedaan in Chiang Mai. Toen ging het heel relaxt en bleven we droog. Dit keer zaten we behalve “de kapitein” met z’n tweeën op de vlot. Zonder verhoging om op te zitten dit keer. Dat beloofde dus niet veel goeds. En inderdaad, toen we gingen zitten zakte de vlot al gedeeltelijk onder water en waren wij kletsnat. Een aantal medereizigers, waaronder Chris, trok hun broek uit en maakte de tocht in hun onderbroek. Hilarisch. Het was niet echt een ontspannen tocht. Wel heel geweldig rivierafwaarts met wat watervalletjes. Na afloop waren we echt zeiknat.

Om 12.00 uur zijn we in het restaurant waar menigeen zijn broek in de zon te drogen hing. Vele ventilatoren waren daar tegen de warmte (tenminste dat denk ik) neergezet. Maar het was ook een ideaal middel om voor te gaan staan en je natte kont te laten drogen. We hebben vreselijk gelachen. Als troost wordt ons weer een fantastische Thaise lunch voorgeschoteld. Om 13.00 uur gaan we weer verder en de meeste broeken zijn dan nog steeds nat. Tijdens de verdere tocht proberen we de namen van onze reisgenoten te onthouden. Dat was echt lachen, gieren en brullen. Vooral om Harry moeten we vreselijk lachen. Hij vertelt dat zijn echt naam niet Harry is. Ik gok dus dat hij vroeger Henriette heette. En zo gaat deze Harry dus de komende twee weken genoemd worden.

De volgende bestemming is het provinciehoofdstadje Takuapa. Hier bezoeken we een typisch Thaise tempel en de bedoeling is een lokaal marktje te bezoeken, ware het niet dat deze markt alleen op zondag wordt gehouden en het vandaag donderdag is. Jammer dus. Het dorpje heeft Chinese invloeden en overal hangen dan ook Chinese lampions. We lopen door de straten en kijken naar binnen in de huizen. Uit een woning komt een Chinees gelopen die ons vertelde, nadat hij had vernomen dat wij uit Nederland kwamen, dat het Nederlands elftal de avond er voor met 3-1 van Oostenrijk heeft gewonnen. Chris natuurlijk weer helemaal blij.

Een andere Chinees opende zijn huis voor ons en in zijn woonkamer (tenminste dat denk ik want er stond een t.v.) stond een auto en in een hoek een baal hooi voor een paard. Dat paard hebben we niet kunnen ontdekken, maar die stond waarschijnlijk in de gang J en een grote imposante Harley Davidson.

Nadat iedereen uitgekeken is rijden we weer verder. Het doel is ons hotel Kuraburi Greenview. Onderweg krijgen we af en toe een klein buitje en soms is het weer droog. Om 16.00 uur komen we aan in ons hotel. We krijgen zoals gebruikelijk een welkomstdrankje en gaan dan op het terras, met uitzicht op het meer en aan de rand van het bos een geweldig zwembad, wachten op de sleutel van de kamers.

Ineens krijg ik een flashback. Dit plekje ken ik. We zijn hier tijdens onze vorige rondreis door Thailand ook geweest. We reden toen van Hua Hin naar Krabi. We hebben hier toen koffie gedronken. Ik weet nog dat ik het toen jammer vond dat we hier niet konden overnachten. Nu was dat gelukkig wel het geval. Twee nachten zelfs.

De koffers worden weer naar de kamers gebracht en terwijl we de koffers openen komt de regen met bakken uit de hemel. Een waar watergordijn valt van het dak langs ons balkon. Een prachtig gezicht. We zitten op ons balkon te genieten en zien voor het bos achter het meer een prachtige regenboog. We relaxen heerlijk. Pas om 19.30 uur gaan we eten.

Om 16.45 uur is het droog en omdat het broeiend warm is gaan we naar het prachtige zwembad. Dat willen meer reisgenoten. Helaas staan er te weinig ligstoelen, maar dat mag de pret niet drukken. Er liggen genoeg badhanddoeken. Het wordt een gezellig samenzijn en we lachen ontzettend veel. Om de paddenstoelen en de daaronder wonende kabouters, om Chris die met een handdoek om zijn schouders, omdat hij het zo koud heeft, het water inspringt en om de twee poppetjes die naast het gebouwtje staan. Tenminste, ik vind dat ze op poppetjes lijken, de rest van de groep deelt deze mening niet. We zwemmen wat en we doen aan watertrappelen.

Om 18.15 uur is het uit met de pret en gaan we douchen en ons klaarmaken voor het diner. We hopen dat we tijdens het douchen stroom hebben, want al meerdere keren is de stroom uitgevallen. De natte zwemkleding hangen we op het balkon over een stoel. Deze stoel zetten we voor de airco. Dat ding blaast echt hele hete lucht en dat is natuurlijk ideaal om je wasgoed droog te krijgen. Na het douchen lopen we naar het restaurant voor een drankje.

In het restaurant gaan we bij Aimé en Atina zitten, onze Belgische reisgenoten. We raken in een geanimeerd gesprek. Ik vermoed dat er toen tussen Atina en Chris een vonk (nee niet in kwade zin), een bepaalde chemie is overgeslagen. Daarover later meer. Om 19.30 uur gaan we allemaal aan tafel. Ook dit keer weer een heerlijke Thaise maaltijd. Iedere keer weet men wat anders op tafel te zetten. Allemaal even heerlijk en kraakvers. Alhoewel het dit keer wel erg spicy was. Het dessert was ook dit keer weer vers fruit. Ook heb ik hier de fruitshakes ontdekt. Deze zijn adembenemend lekker.

Om 22.00 uur rekenen we allemaal onze drankjes af en nog steeds is in geen enkele Thaise organisatie progressie te ontdekken. Het blijft nog steeds een zooitje. Iedere keer is het weer een giller en je vraagt je af waarom het zo moeilijk moet allemaal, terwijl het zo makkelijk kan. Maar uiteindelijk is om 22.30 uur, na een half uur, de klus geklaard en hebben twaalf personen hun rekening betaald. Als we weer in onze kamer zijn gaan we nog wat lezen en dan is het bedtijd.

Vrijdag 11 februari 2011

We hebben bijna de hele nacht niet geslapen. Chris sliep om 04.00 uur nog niet en ik heb het nog 05.00 uur zien worden. De airco moest natuurlijk aan, ten eerste omdat het erg warm op de kamer was en ten tweede omdat de was moest drogen. De airco stond te koud afgesteld en met geen mogelijkheid kregen we dat ding op een hogere temperatuur gezet. Er lag ook maar één deken op bed, maar gelukkig hadden we wel grote badhanddoeken die we over ons heen hebben gelegd.

Om 08.00 uur hadden we de wekker gezet. Deze ochtend stond er geen uitstapje gepland en konden we heerlijk op ons gemak gaan ontbijten. We zijn niet de eerste van onze groep maar zeker ook niet de laatste. Na het ontbijt lopen we om het meer heen en ik maak een aantal foto’s van de prachtige omgeving. We eindigen bij de vlonder bij het meer waar wat onderwater gelopen kano’s door de hevige regenval van de middag daarvoor liggen. Ook hangen er tussen de bomen twee hangmatten. En wat is er nou heerlijker om je tijd te verdoen met heerlijk luieren in het zonnetje in een hangmat. Niets dus. Ik lig een tijdje te dutten, terwijl de wind de hangmat zachtjes heen en weer wiegt.

Na een half uurtje stappen we weer op en gaan we naar de kamer. De zon staat al weer hoog aan de hemel en we besluiten naar het zwembad te gaan. Dat idee hadden meerdere reisgenoten. Ternauwernood stoelen genoeg voor de zwembadbezoekers, maar geen handdoeken meer. Die hadden we de middag daarvoor al gebruikt. Chris besloot naar de receptie te gaan om handdoeken te halen. Best een eindje weg. Hij komt later terug op een fiets, hilarisch, maar zonder handdoeken.

De handdoeken worden door drie kamermeisjes gebracht, wat een service. We lezen en zwemmen wat en kletsen heel gezellig. Om 12.00 uur gaat André naar het restaurant om de menukaart te halen voor de lunch. We bestellen allemaal wat bij de/het jongen/meisje (geen idee wat het was). Maar om 13.00 uur hebben we nog niets. We besluiten met z’n allen naar boven naar het restaurant te gaan en ja hoor, wat we eigenlijk al dachten, de meeste maaltijden stond daar al op ons te wachten. Alleen onze tuna sandwich moest nog gemaakt worden. Precies om 13.45 uur (na even snel schrokken) zijn we klaar.

Snel naar de kamer om ons om te kleden want om 14.00 uur vertrekken we met onze busjes naar het National Park Khao Sok voor een wandeling naar de waterval. En wat voor wandeling. We moesten eerst een behoorlijke berg beklimmen (ik weet nu een beetje wat de beklimmers van de Kilimanjaro doormaken en heb nog meer respect voor ze gekregen). Afzien dus. Wat een hitte en geglij in het tropische regenwoud. Heel steil omhoog en dan weer heel steil naar beneden, wat eigenlijk nog veel enger was. De stemming zit er goed in en we hebben ontzettend veel plezier. Ondanks de hitte zien we toch nog veel paddenstoelen staan. Een typisch verschijnsel.

Na ruim een uur klimmen en klauteren horen we een beekje stromen. Daarin zwemmen honderden karpers tegen de stroom in. We voeren de vissen met het voer dat onze begeleiders mee hebben genomen. Het is een machtig gezicht. De waterval is echter nog in geen velden of wegen te bekennen. Een bordje geeft even later aan dat het nog 500 meter lopen is tot de waterval. Oh nee toch niet weer klimmen hè? Maar dat viel gelukkig mee. Was het gedurende de hele wandeling prachtig weer geweest, ging het nu toch zowaar regenen. En toch had wel iets om in de regen te lopen in het tropisch regenwoud.

Eindelijk zijn we bij de waterval, Een aantal uit onze groep gaat zwemmen in de poel onder de waterval. IJskoud water dus. Daarom lijkt het ons niet aantrekkelijk en zeker niet om tussen al die karpers te zwemmen die daar ook in groten getale op het meegebrachte voer afkwamen. Van een afstandje staan we te kijken hoe iedereen zich vermaakt. De waterval is prachtig. Helaas liet de zon zich niet zien anders was deze nog mooier uitgekomen.

Na een klein uurtje wordt er weer fruit en drinken uitgedeeld. We staan met een groepje van zeven man en Arty vertelt ons dat we al naar de busjes kunnen lopen. Eén busje zal vast naar de winkeltjes rijden, daar kunnen we koffie en thee gaan drinken. Wat een service. Maar helaas als we bij het centrumpje aankomen is alles gesloten. Het is inmiddels al over vijven en om 16.30 uur sluit alles. We gaan op het gras liggen op onze meegebrachte handdoeken. Want vanwege de regen, die trouwens al was opgehouden, was het gras nat.

We liggen nog maar net of een meisje op een brommer komt er aan met de mededeling dat ze de tent opengooit en ons van koffie en thee gaat voorzien. Prima geregeld zo. Inmiddels zijn de andere reisgenoten ook aangekomen en kunnen we allemaal van de warme drank genieten. We gaan om 17.45 uur terug naar het hotel waar we na een klein half uurtje aankomen. Met een aantal drinken we nog wat en dan gaan we douchen.

Om 20.00 uur hebben we weer een diner met de hele groep. Overheerlijk allemaal weer. Om 22.15 uur hebben we ons dessert (fruit) en koffie op en heeft Arty het programma voor de volgende dag aan ons verteld. We moeten weer verkassen, naar Krabi dit keer.

Zaterdag 12 februari 2011

Om 06.40 uur zijn we wakker. We douchen, pakken de koffers in en zetten deze buiten en gaan dan ontbijten. Om 08.30 uur vertrekken we in onze busjes. De koffers gaan met een andere wagen rechtstreeks naar Krabi. We rijden een prachtige route door Pgang Na. Onderweg komen we twee vrachtwagens tegen waarin twee olifanten staan. Hilarisch. We rijden tot 10.10 uur en dan drinken we een bakkie ice-coffee en ice-tea in Pgang Na. We kopen koekjes, flinterdun en licht gezoet staat er op het pakje. Het blijken een soort hele dunne melbatoastjes te zijn. Niet super lekker. We delen ze snel uit aan de groep. Weg ermee.

Om 10.45 uur rijden we weer verder. Was het bij ons vertrek erg bewolkt, nu schijnt gelukkig de zon weer. Dat is natuurlijk geweldig tijdens onze bootreis. In een kwartiertje zijn we in de haven en daar stappen we in een longtailboot voor een boottocht langs de geweldige kalksteenrotsen die uit zee omhoog steken. We varen weer langs James Bond Island waar de film The man with the golden gun is opgenomen. Hier zijn we een paar jaar geleden ook geweest.

Later bezoeken we Moslim Island. Op dit eiland, gebouwd op palen, vestigden zich een paar jaar geleden vier families en inmiddels hebben zeker honderd families hier hun domicilie gevonden. We lunchen hier ook. In no time staat er een lunch voor ons op tafel, echt bizar.  In twintig minuten werken we rijst, groente, een kipgerecht, omelet, kippenpoten, fruit en koffie, weg. Na de voortreffelijke lunch lopen we door het dorpje. Een complete markt is hier ingericht. Te gek om te zien.

We gluren naar binnen de huiskamers in. De mensen vinden dat hier heel gewoon. Over de inrichting kan je maar een ding zeggen. Back to basic of less is more. Maar waarschijnlijk heeft de financiële situatie van deze families er meer mee te maken. Door kinderen worden ansichtkaarten verkocht. En weer laat ik mij verleiden. Als ik betaald heb, komen er tientallen kinderen op mij af om mij nog meer kaarten aan te smeren. Aan een pakje heb ik echt wel genoeg.

Om 14.00 uur varen we weer naar de haven van Krabi in onze longtailboot. We zien de allermooiste rotsformaties uit zee opdoemen en de kleine witte bounty-strandjes doen je denken dat je in het paradijs bent beland. Wat een geweldige omgeving is dit. In de haven halen we ijs, bier en frisdrank en lopen dan naar de busjes. Het is nu echt bloedheet, maar gelukkig hebben we airco in de busjes.

Onze volgende stop is een apentempel. Deze tempel is in de rotsen gebouwd en voor de tempel lopen talloze apen. Gadver. Chris en ik gaan als enige de tempel niet in. Ik ben niet zo gek op grotten, al die vieze enge vleermuizen. Bah. De groep blijft een klein half uurtje weg. We rijden weer verder en weer een half uurtje later zijn we in Krabi in ons hotel Anantaburi. Het is een geweldig hotel. We krijgen een kamer op de begane grond. Als de koffers zijn gebracht kleden we ons meteen om. Zwemkleding aan en dan zien we dat we vanaf ons terras via een trappetje zo het zwembad in kunnen. Helemaal top. Bijna alle reisgenoten hebben een kamer op de begane grond. Heel gezellig als je je buurman voorbij ziet zwemmen. Het is inmiddels al 17.15 uur en we genieten met de hele groep van het heerlijke water.

Ingrid krijgt snorkelles. Tijdens onze laatste snorkeltocht is het haar niet gelukt om die mooie onderwaterwereld te bewonderen. We geven allemaal aanwijzingen en op een moment geeft Ingrid aan het snorkelen onder de knie te hebben. We gaan het zien bij de volgende snorkelexcursie. In het zwembad spreken we met een aantal uit de groep af dat we samen gaan eten deze avond. Niet iedereen wil mee. Met een aantal maken we bij de massagesalon een afspraak voor zo’n heerlijke Thaise massage de volgende avond om 18.00 uur.

We gaan douchen en om 20.00 uur gaan we naar het centrum van Krabi op zoek naar een restaurant. Met zeventien man zoeken we een etablissement dat nog zo’n grote groep kan herbergen. We vinden een geweldig buffetrestaurant waar we voor een spotprijs kunnen kiezen uit een zeer overvloedig buffet. We zitten heel gezellig te keuvelen met de hele groep. Om 22.00 uur gaan Chris en ik nog even langs de tientallen winkeltjes. Echt superleuk. Heerlijk is dat slenteren langs de kraampjes en winkeltjes die hun waar voor bijna niets aanbieden. We besluiten in Phuket toe te slaan. Alhoewel, ik wil eigenlijk alleen maar slippers meenemen. Om 22.30 uur zijn we weer op de kamer en duiken we ons bed in.

Zondag 13 februari 2011

Vandaag staat de vier eilandentocht op het programma. We vertrekken met de busjes naar het strand van Krabi. Daar stappen we op een speedboot die ons zal rondvaren door die geweldige Andamanzee. Onze eerste stop is Poda Island. Een geweldig bountystrand. Heel erg mooi. Er wordt gezegd dat je hier tijdens het snorkelen niet veel zal zien. |Ik laat mij toch verleiden en met mijn snorkel stap ik het water in. Maar helaas. Ik moet toegeven dat hier onder water niet veel te zien valt. Dan maar van het mooie strand genieten. We lopen een stuk door het spierwitte poedersuiker.

Na een uurtje stappen we weer op en gaan nu naar een rotspartij zonder strand om te snorkelen. We stappen van de boot af zo de zee in. Het is hier geweldig mooi. Na drie kwartier gaan we weer verder en dan komen we bij een eiland met een lange smalle strook zand waar je aan twee zijden kunt snorkelen. Als de helft van de groep nog niet uit de boot is gestapt, lig ik al met mijn snorkel in het water. Hier zie ik vele groepen zee-egels. Bizar om de zien en ook wel angstaanjagend. Ik heb gelukkig tijdens het snorkelen mijn waterschoenen aan, zodat mocht ik een keer willen gaan staan ik niets zal voelen. Het water is hier kraakhelder en daardoor zie je alles even goed. De vissen zijn ook hier weer prachtig, maar de zee-egels hebben wel mijn meeste aandacht. Die zie je niet zoveel in groten getale.

Als ik de zee aan deze kant heb verkend, loop ik over de smalle strook strand naar de andere kant van het eiland om daar de onderwaterwereld met een bezoek te vereren. Hier is erg veel koraal en ik zie hier ook hele grote zeeanemonen.  Echt heel mooi. Mijn onderwatercamera heeft zijn nut al weer bewezen. Ik heb al ik weet niet hoeveel foto’s onder water gemaakt. Ben benieuwd hoe deze er op de laptop uit zullen zien.

We varen nu naar het vierde eiland. Hier gaan we op het strand lunchen. We krijgen allemaal van alles uitgedeeld. Rijst, kip, groente. Echt heerlijk. Het toetje bestaat dit keer uit koek en chips! Hier is het ook heerlijk om te zwemmen. Aan het eind van het strand is een grot met allemaal penissen die geofferd worden voor vruchtbaarheid. Hier zijn we ook al eens eerder geweest en dit keer laten we de grot letterlijk links liggen. Ik ga ook hier snorkelen, maar helaas niets te zien. Het water is hier heel erg troebel. Hier zijn onder water ook weer die kleine prikbeestjes. Je ziet ze niet maar ze steken wel heel erg irritant.

Om 14.30 uur stappen we weer op en gaan we met de boot terug naar het strand van Krabi. Dat was maar een tochtje van een kwartiertje. Als we op het strand aankomen lopen we direct naar de weg waar de busjes ons hebben afgezet. We verwachten dezelfde busjes nu ook weer. Maar helaas geen busjes te bekennen.

Wel staat er een grote wagen die, naar wij denken, voor vervoer van vee kan worden gebruikt. Aimé maakt nog een opmerking dat dit ons vervoer wel zou zijn. Arty gaat het kantoortje binnen om te vragen waar ons vervoer blijft. En verdomd, de “veewagen” blijkt ons vervoer te zijn. Een open cabine met aan weerszijden banken staat op ons te wachten. Hilarisch. We stappen allemaal goed gemutst in en dan vertrekken we. We hebben het ontzettend naar onze zin. En voor we het weten staan we al weer bij ons hotel. Van Arty krijgen we een briefing over het programma van de volgende dag.

En dan gaan we snel via onze kamers zo het balkon af het zwembad in. We poedelen een klein half uurtje en gaan dan de tassen uitpakken, koffie drinken en wat lezen. Om 18.00 uur treden we aan voor de massage. Deze is echt geweldig. In een uur word je aan alle kanten gekneed en gemangeld. Heerlijk. We maken meteen een afspraak voor de volgende dag.

We gaan douchen en om 20.00 uur gaan we met een aantal uit de groep naar de boulevard om te eten. We lopen maar heel even en komen dan bij een restaurant (er zijn er honderden) die we met een bezoek vereren. We eten garlic bread en springrolls vooraf en sweet and sour chicken met rijst als hoofdgerecht. De bananashakes zijn hier overheerlijk, daar drink ik er zeker wel drie van deze avond (ja, het moet niet gekker worden).

Om 22.00 uur gaan we terug naar het hotel en van Celeste hebben we al vernomen dat Ajax 2-0 voorstond tegen Roda JC. Maar als we later, nadat we een inlogcode voor de pc bij de receptie hebben gekocht, op internet zien dat de eindstand 2-2 was is de stemming (bij Cris althans) behoorlijk bedrukt. Direct hebben we onze mail gelezen. Nu snel naar bed, want de volgende dag moeten we weer vroeg op voor onze kajaktocht.

Maandag 14 februari 2011

We worden voordat de wekker afgaat al wakker. We werken het ritueel af en met alleen onze watertas vertrekken we met de busjes naar het haventje voor de kajaktocht. We zijn al heel snel op plaats van bestemming. We krijgen naast koffie en thee een briefing en een handdoek. Na de koffie gaan we op pad. We stappen allemaal met z’n tweeën in een kajak. Al kajakkend, waar je allebei tegelijk je peddel in het water moet doen (dus je weet dan hoe gezellig het in onze boot was), kiezen we het ruime sop. Over een grote open watervlakte varen we naar de kant waar de mangrove bossen groeien. Het is prachtig weer en bijna windstil. Een ideale dag om te varen dus.

Langs de mangrovebomen varen we een canyon in. Wat een overweldigende natuur is hier. Aan weerszijden steken de kalksteenformaties uit het helder blauwe water omhoog. Mooi begroeid zijn deze rotsen ook en natuurlijk miljoenen jaren oud. We varen achter elkaar en kijken al peddelend links en rechts om ons heen. Op een moment kunnen we, volgens onze gids die is meegegaan, niet verder. De waterstand is te laag en met de kajak is er dan geen doorkomen aan. Omkeren dus. Dit is echt hilarisch. Iedereen wil tegelijk zijn kajak keren. Dat wordt dus een grote chaos. Heerlijk om mee te maken. Als we allemaal weer op het rechte spoor zijn, kajakken we dezelfde weg weer terug. We zien hier behalve een ijsvogeltje, geen beesten. Zagen we tijdens onze vorige reis hier nog apen, nu zien we er geen. Dat is erg jammer. Het is hier onbeschrijfelijk mooi. We kajakken zo’n twee uur. We maken de nodige botsingen tegen elkaars kajak. We lachen, gieren en brullen en hebben pret voor tien.

Op een moment hebben we het helemaal gehad. We hebben allemaal lamme armen van de bewegingen die je normaal gesproken zo niet met je armen maakt. Maar de haven is in zicht. Als we daar aankomen stappen we allemaal onze kajak uit en spoelen boven aan de trap onze voeten af. Als je uit de kajak stapt, stap je in een modderachtig goedje. Bleh, tussen je tenen komt die drab.

We krijgen wat te drinken en natuurlijk ontbreekt ook nu het fruit weer niet. Het is allemaal overheerlijk. Ik kan als ik thuiskom geen ananas en meloen meer zien. Ook kopen we de foto die gemaakt is voor het vertrek met de kajak. Het was een prachtige tocht, daar zijn we het allemaal over eens.

Met de busjes gaan we weer terug naar Krabi voor de lunch. Ook deze was weer voortreffelijk. Dat wordt flink afkicken als we weer in het koude Nederland zijn. Als we rond 14.30 uur weer in ons hotel zijn, kleden we ons snel om en via het terras duiken we met z’n allen het zwembad in. Heerlijk even afkoelen. Je hoort het water als het ware sissen als je er in stapt. We zwemmen en zonnen wat op de bedden aan de rand van het zwembad. Om 16.30 uur gaan we terug naar de kamer. We zetten koffie en pakken alvast de koffer in voor ons vertrek de volgende dag. Ook stoppen we wat kleding in de tas van FOX die we van Arty hebben ontvangen. We gaan naar de Phi Phi Islands met de speedboot. Daarom kunnen er geen koffers mee. Onze bagage gaat met een apart busje direct naar Phuket, waar we de laatste dagen van deze reis zullen doorbrengen.

Chris heeft om 17.00 uur een afspraak bij de pedicure om het eelt van zijn voeten te laten verwijderen. Ik wacht aan de bar met een heerlijke fruitshake tot het 18.00 uur is.  Dan krijgen we weer een heerlijke massage. Een aantal van ons wordt op dit moment al onderhanden genomen. Om 18.00 uur is Chris klaar bij de pedicure en heeft hij weer babyvoetjes. We nemen weer plaats op de bedden bij het zwembad en het ultieme genieten kan beginnen.  Het ging er steviger aan toe dan de massage de dag ervoor, maar het was weer heerlijk.

Om 19.00 uur gaan we pinnen naast ons hotel. We zijn zowat door de voorraad baht heen. Helaas heeft de machine nog maar 2.000 baht in de aanbieding (ongeveer € 50,00). Dat is te weinig en omdat je voor iedere keer dat je pint transactiekosten moet betalen (150 baht), breken we de sessie af en gaan we later op de avond ergens anders een flappentapper (zo wordt de machine door Arty genoemd) zoeken.

Om 20.00 uur na een heerlijke douche gaan we met vijftien personen uit onze groep aan het strand eten. Het is overal heel erg druk en om met vijftien man buiten een goede plaats te krijgen is haast ondoenlijk. Toch lukt het ons bij het allerlaatste restaurant. We zitten aan een lange tafel. Helaas niet direct aan de rand, zodat we niet echt goed zeezicht hebben  Er staat nog een tafel voor. Maar dit mag de pret niet drukken. We bestellen weer de meest heerlijke voor- en hoofdgerechten en voor de allereerste keer neem ik ijs al dessert. Heerlijk ijs met banaan en fudge en slagroom.

We zien vanaf het terras honderden wensballonnen de lucht invliegen. Het is vandaag Valentijnsdag en ik denk dat heel veel meisjes en/of jongens zo’n ballon met een bepaalde wens de lucht in hebben laten vliegen. Na deze overvloedige maaltijd gaan we met z’n allen richting hotel. We lopen langs verschillende winkeltjes en de een wil dit en de andere dat. Bert moet van Astrid een zwembroek passen en met de hele meute staan we om Bert heen. Dat is echt hilarisch. We komen gelukkig ook nog een pinautomaat tegen, we moesten wel pinnen want op ons resort op the Phi Phi Islands, kan niet gepind worden. We halen de nodige briefjes eruit en gaan dan naar het hotel voor een welverdiende nachtrust.

Dinsdag 15 februari 2011

We hebben geen wekker gezet. We doen het deze morgen rustig aan. De koffers moeten om 10.00 uur buiten staan en pas om 10.30 uur vertrekken we per speedboot. We gaan vandaag voor twee nachten naar the Phi Phi Islands. Na het ontbijten pakken we de tassen in die we meenemen naar het paradijs. We gaan dan nog even op ons terras aan het zwembad zitten lezen in de zon. Als het tijd is gaan we naar de receptie om uit te checken.

Precies om 10.30 uur stappen we in onze busjes. Een busje gaat met onze koffers naar ons resort op Phuket. We hebben alles wat we nodig hebben voor een paar dagen naar Het Hof van Eden. We varen met de speedboot in drie kwartier naar ons verblijf. Er staat behoorlijk wat wind en er zijn hoge golven. Maar lang leve de reistabletten.

Als we bij ons resort P.P. Erawan Palms Resort aankomen worden we verwelkomd door mooi aangeklede dames (of heren, ach wat maakt het ook allemaal uit) met een welkomstdrankje en een doekje. We krijgen de sleutel uitgereikt en dan gaan we naar onze kamers. We pakken snel wat spullen uit de tas en trekken badkleding aan. Beach, here we come.

Het is drukker op het strand dan de vorige keer toen wij in het Phi Phi Natural Resort zaten. Het is een komen en gaan van speed- en longtailboten. Veel dagjesmensen die komen lunchen in een van de resorts, zich vermaken op het strand en dan de boel de boel laten en weer terug gaan naar waar zij vandaan zijn gekomen.

Het begint eb te worden en de zee gaat zich langzaamaan terugtrekken. Onbewust denk ik dan toch weer aan die gedenkwaardige dag 25 december 2004, toen die vreselijke tsunami ook op dit paradijs behoorlijk heeft huisgehouden. Maar gelukkig, behalve het vreselijke verdriet van de mensen die hier wonen en die dierbaren hebben verloren, is er niet veel meer van te merken. Maar vergeten zullen we het nooit. Door dit getijde moet je behoorlijk ver de zee in lopen wil je het water tot boven je knie krijgen. Het water is echter heerlijk. Ik loop direct met mijn snorkel naar het donkere gedeelte in zee met de verwachting daar koraal en natuurlijk mooie vissen aan te treffen. Maar helaas, niets bijzonder te vinden hier.

We hangen samen met Carina en Harry in zitzakken op het strand. Deze zitzakken horen bij een ander hotel. Alle strandstoelen bij ons hotel op het strand en bij het zwembad zijn al bezet. We zitten hier echt heerlijk. We lunchen ook in deze zitzakken. Alles wordt na onze bestelling keurig gebracht. Wel wordt ons te verstaan gegeven dat wij hier niet mogen zitten. We worden vriendelijk verzocht te vertrekken. Maar we zijn niet voor één gat te vangen en blijven rustig relaxen op onze zitzakken in dit paradijs. Gijs en Ingrid die een paar stoelen verderop zitten vertrekken wel na het verzoek.

Inmiddels is het al bijna 15.00 uur. We hebben dan al meerdere keren een duik in de zee genomen, of we worden voor de tweede maal verzocht te vertrekken. We geven nu wel gehoor aan dit verzoek en gelukkig zijn er bij het zwembad weer een aantal ligstoelen vrijgekomen. De meeste uit onze groep zijn hier ook te vinden. We zijn op een moment met een behoorlijke ploeg in het water en met mijn onderwatercamera en de zelfontspanner maak ik een aantal groepsfoto’s. Lachen, gieren, brullen natuurlijk.

Om 17.00 uur is het Happy Hour en de cocktails worden dan met een korting van 50% verkocht. De cocktails zijn aan mij niet besteed. Chris neemt een bacardi/cola en ik een bananashake. Deze zijn ook hier echt verrukkelijk. We hangen nog een tijdje bij het zwembad en gaan dan naar de kamer.

Als Chris op de kamer koffie heeft gedronken, lopen we nog even naar de andere kant van het eiland om naar de prachtige zonsondergang te kijken. Het gedeelte waar ons hotel staat is erg smal en is omgeven door twee kanten water. Dan is het tijd om te douchen. Om 19.00 uur hebben we met de meeste uit onze groep afgesproken om naar Phi Phi town te gaan. Voor zover je over town kan spreken. Met drie longtailboten gaan we op weg. We moeten om de noordpunt van het eiland heen varen. Het is nog niet helemaal donker en de zee is niet al te wild. Na een klein half uur zien we het rijk verlichte stadje voor ons opdoemen. Vrolijke kleuren en veel lawaai uit alle tenten en restaurants.

Phi Phi Islands is het domein van de vele backpackers die van over de hele wereld hier een aantal dagen komen relaxen. Als we op het strand zijn uitgestapt gaan we via vele straatjes op zoek naar een restaurant. De longtailbootjes met bemanning blijft in het haventje op ons wachten. We zijn met een grote groep dus niet overal is plaats voor ons. Je wordt in bijna ieder straatje voor je voeten gereden door een fietser. Met een bloedgang laveren zij tussen de menigte door. Ook handkarren zie je hier in overvloed en menigeen wil door je heen met zo’n kar. Het is geweldig. We genieten volop van deze bedrijvigheid.

We lopen een kwartiertje door die geweldige straatjes met talloze winkeltjes. Heel gezellig. We vinden een geweldig Italiaans restaurant. We bezetten met de hele groep een grote tafel. Tenminste die tafel wordt à la minute gecreëerd door alle kleine tafeltjes naast elkaar te zetten. Met onze voeten zitten we in het zand in de achtertuin van het restaurant. Na alle overvloedige, verrukkelijke Thaise maaltijden van de afgelopen dagen, neemt nu bijna iedereen een pizza.

Na veel gedoe met het afrekenen, hoe kan het ook anders, lopen we via het strand weer terug naar de longtailboten. Er was voor deze avond veel wind voorspeld en ik zag de terugtocht over een ruwe zee met angst en beven tegemoet. Maar ook de voorspelling van de Thaise weermannen en/of  -vrouwen komt niet uit. Het is volle maan en een wolkenloze hemel. We zien dan ook ik weet niet hoeveel sterren aan de hemel schitteren. Het is echt sprookjesachtig. We stappen in de bootjes en varen huiswaarts. Wat een geweldige avond hebben we weer achter de rug. We gaan bij aankomst direct naar onze kamers en vallen dan ook meteen in slaap.

Woensdag 16 februari 2011

Vandaag gaan we weer een snorkeltocht doen. Jippie! Dat is een van de redenen dat we Thailand als vakantieland hebben uitgezocht. Na het ontbijt stappen we op het strand om 10.00 uur in de speedboot. Het weer is uitstekend. Aan deze kant van Phi Phi Don is veel golfslag. Maar als we de noordpunt zijn gepasseerd en via de westkant naar beneden afzakken is de zee heel erg kalm. Na tien minuten varen zijn we al op monkey-island. Hier kunnen we heerlijk snorkelen. Ook hier weer prachtige vissen en teveel afgebroken koraal. Op het eiland zelf zijn nog maar een paar apen, in ieder geval veel minder dan een aantal jaren geleden. En net als de vorige vakantie drinkt ook nu weer een aap een aangeboden flesje Pepsi-cola leeg. Bizar om te zien.

Onze volgende stop is Maya-beach. Hier is de film met Leonardo di Caprio opgenomen “The Beach”. Het is hier heel erg toeristisch. Het strand en de omgeving is prachtig. Een spierwit zandstrand tussen twee immens hoge bergen. Maar ook honderden toeristen. Gadver wat zonde. Links van de boot is ook een prachtig piepklein strandje en we denken dat we bij deze rotsen ook prima kunnen snorkelen. Op ons verzoek legt de kapitein hier aan en voordat we stilliggen, lig ik al met mijn snorkel in het helder blauwe water. We snorkelen langs de rotsen en komen op een moment in een school van wel duizenden vissen terecht. Machtig gewoon. Natuurlijk ben ik hier ook weer niet uit het water te slaan. En na een goed half uur licht de kapitein het anker en vertrekt. Zonder mij.

Ik word verzocht naar het midden van de baai te zwemmen en daar aan boord te gaan. Wat een pokkeneind zwemmen is dat zeg. Niet te geloven. Maar met een duikbril op je hoofd onderwater is ook deze zwempartij prachtig. Wat een geweldige vissen zie ik ook hier weer. Ik kan geen genoeg krijgen van de onderwaterwereld.

Dan varen we naar Blue Lagun. Een prachtige baai met glashelder water en een piepklein strandje. Op dit standje staat een boom met daar aan een touw met een lus aan het uiteinde.

André gebruikt het touw om aan te zwieren en zich dan in zee te laten plonsen. Mannen, het blijven kinderen. Chris hangt op een moment zijn hoofd in de lus en gaat op zijn knieën zitten. Bah, wat een akelig gezicht. We zwemmen heerlijk in deze prachtige baai. Dan hebben we even genoeg in het water gelegen en zetten we koers naar Phi Phi town voor de lunch. Wow, ook hier worden in no time de meest heerlijke gerechten op tafel gezet. Alleen het drinken duurt wel wat langer. En met dit spicy meal heb je echt wel wat te drinken nodig. Gelukkig worden al snel kannen met ijskoud water op tafel gezet en niet lang daarna onze bestelde drankjes.

Na deze overvloedige lunch lopen we nog wat door het kleine geweldige stadje. De boot ligt vlakbij het ziekenhuis, ons herkenningspunt. We stappen weer in en varen richting een klein eilandje. Ver voor het eiland stopt de boot en kunnen we weer via het trappetje de zee in om te snorkelen. Hier is het onder water nog ongerept. Zelfs het koraal is op sommige plaatsen nog intact en heeft af en toe een mooie kleur. De tsunami van december 2004 heeft hier niet echt heel veel schade aangericht.

We zijn heerlijk aan het snorkelen en genieten van al het moois onder water. Plotseling is er commotie. Bert roept dat er een haai op de bodem ligt. Atina is in de buurt en die begint te gillen. Direct wordt er vanaf de boot actie ondernomen. Ik wil deze kans om een haai in het wild te zien natuurlijk niet voorbij laten gaan en ondanks alle commotie zoek ik de haai op.

Die ligt op de bodem zo’n metertje of drie onder ons in het witte zand, zodat je hem prachtig kan zien. Het is een luipaardhaai. Natuurlijk neem ik verschillende foto’s. Chris is ook komen kijken en op een moment begint hij te roepen. Het blijkt dat hij zijn voet heeft gestoten aan koraal. En ja, als je geen waterschoenen aan hebt kan dat behoorlijk pijn doen. Ik denk dat er nog een haai is en dat Chris half verslonden is. Ik kijk dus om naar mijn lief in nood. Ondertussen is de luipaardhaai van de bodem vertrokken en heb ik een kans om de zwemmende haai te filmen voorbij laten gaan. Balen dus. Maar we hebben wel hele mooie foto’s.

Na dit geweldige avontuur kan mijn dag niet meer stuk en als ik, dit keer wel op tijd, naar de boot zwem, zie ik ook nog vier zwarte drieband anemoonvissen, twee grote en twee kleine, langs het koraal zwemmen. Echt heel gaaf. Wat was dit een top snorkel uitstapje.

We varen weer verder. Ons volgende doel is Bamboo Island. Maar het merendeel van de groep wil niet meer naar het drukke strandje dat voor ons opdoemt. Er wordt democratisch gestemd wie terug wil naar het hotel en wie nog wel van de boot af wil. Ik was de enige die wilde zwemmen en snorkelen. Ik ben natuurlijk niet voor Jan met de korte achternaam naar de andere kant van de wereld gevlogen. Maar zoals dat gaat bij democratie, de meeste stemmen gelden. Dus op naar het hotel.

Was het de dag ervoor erg druk bij the pool en geen stoel te vinden, nu is er geen sterveling te bekennen en zijn er stoelen in overvloed. En bij het zwembad en op het strand. We gaan heerlijk ruim twee uur op het strand hangen. Met af en toe een duik in het zwembad. Als het Happy Hour is haal Chris een bananashake en een Bacardi Cola. Wat een leventje.

Atina en Aimé zijn de zee ingelopen. Om te zwemmen moet je echt een pokkeneind lopen. Dat hadden zij dus al gedaan. Chris is naar de waterlijn gelopen en riep die twee naar de kant. De twee goedgelovige Belgen vermoedden dat Chris een belangrijke boodschap te melden had en het tweetal spoedde zich naar de vloedlijn. Daar aangekomen vroeg Chris aan die twee of het daar diep was. En de onschuldige Atina antwoordde dat dat niet het geval was. Met de boodschap: “Ga dan maar weer terug”, liet hij de twee zuiderburen verbouwereerd achter in de zee. Om 18.15 uur gaan we douchen. Maar eerst maak ik nog wat (echt veel te veel) foto’s van de ondergaande zon.

Na het douchen gaan we naar het restaurant. We dineren vanavond op het strand. We houden ons afscheidsdiner. Morgen vertrekken we naar Phuket en dan nemen we afscheid van onze reisleider Arty. Het is verwonderlijk dat het windstil is op het strand. Van zand is er een groot hart gemaakt met daarlangs allemaal waxinelichtjes. Happy Valentines Day staat erop vermeld. In het midden staat de naam FOX. Echt heel mooi. We bestellen onze drankjes en dan kan het lange wachten op wat vocht beginnen. Is er dan helemaal niemand in Thailand die een beetje structuur in het geheel kan brengen? Alles gaat op z’n elfendertigst.

Als iedereen dan eindelijk voorzien is van een drankje kondigt  Floortje speciaal voor Arty een VIP gast aan. Onze Belgische reisgenoot Aimé heeft zich (godzijdank tijdelijk) omgebouwd tot een girl-boy. Het ziet er afschrikwekkend uit. Zelfs zijn, al jaren opgespaarde, baard moest eraan geloven. Met een denderende speech overhandigde Aimé de door ons gevulde envelop aan Arty. Hilariteit alom. Arty eindigde zijn bedankje met “lekker kontje”. Dat waren volgens mij de enige twee Nederlands woorden die hij machtig was.

Maar nu is het tijd om te eten. Een overheerlijk buffet stond weer op ons te wachten. We laten alles ons goed smaken. Als we ook van het dessert hebben genoten komt Arty aanzetten met drie wensballonnen. Op deze ballonnen zetten we allemaal onze naam. Inmiddels is er een behoorlijk flinke bries opgestoken en als we de eerste ballon aansteken, komt de eigenaar van het restaurant aangelopen. Hij beveelt ons de ballonnen niet de lucht in te sturen. Door de harde wind kunnen de ballonnen op het restaurant terecht komen en kan zijn tent in de brand vliegen. Daar willen wij niet verantwoordelijk voor zijn en met wat zand wordt de vlam in de ballon gedoofd. Jammer. Maar na de catastrofe door de tsunami begrijpen we hem volkomen. Het is altijd een prachtig gezicht zo’n ballon aan een wolkenloze hemel te zien opstijgen.

We tafelen nog gezellig wat na en om 22.00 uur taaien we af en zoeken we ons bed op. Morgen vertrekken we naar Phuket. Dus vroeg op, om 05.30 uur huh, hoezo vakantie!

Donderdag 17 februari 2011

Als de wekker is gegaan is het snel douchen, tassen pakken en ontbijten. De zon komt langzaam vanuit de zee omhoog. Wat een prachtig gezicht. Ook hier maak ik weer teveel foto’s. Om 07.10 uur komt de ferry om de noordpunt van het eiland heen. Deze heeft teveel diepgang om dichtbij het strand te komen, We worden dus met longtailboten naar de ferry gevaren. In totaal zijn er drie longtailboten waar we een voor een instappen. Arty is met de eerste boot vertrokken met al onze bagage. We zijn de eersten op de ferry. We nemen dan ook plaats in de boot op de nu nog vrije banken. Arty heeft ons op ons hart gedrukt onze bagage bij ons te houden. Deze ferry wordt ook door vele backpackers gebruikt en die zetten in een bepaalde hoek al hun bagage neer. Dat wordt dus stapelen tot het plafond. En voor je dan van de boot af bent als je tas helemaal onderop staat!

Als alles en iedereen aan boord is vertrekt de ferry richting de pier van Phi Phi town. We komen daar om 08.10 uur aan. Tot 09.00 uur hebben we de tijd om door het stadje te wandelen. Het is nog erg rustig hier. Alle backpackers liggen nog op een oor. We lopen vanaf de pier rechtdoor naar de andere kant van het eiland. Het is maar een smal stukje land. Bij het water staat de grote boom die een aantal jaar geleden als monument voor alle slachtoffers van de tsunami stond te pronken. Nu hangen er alleen nog maar gekleurde linten om. Er staat wel een altaar voor. Maar niets te bekennen van een monument. Maar misschien hebben de gekleurde linten ook een betekenis.

We lopen weer door hetzelfde straatje terug en om 08.40 uur zitten we weer op de boot. Deze vertrekt om 09.10 uur pas weer. Als we net een paar honderd meter hebben gevaren blijft de boot stil liggen in de baai. Er komt een andere ferry aan en tig mensen met evenzoveel  bagage stappen over op onze ferry. Er komt geen eind aan de stroom mensen. Om 09.30 uur kiezen we pas het ruime sop. Gelukkig is de zee kalm, maar het dobberen tijdens het overladen was nogal onstuimig. Gelukkig hebben we een reistabletje genomen.

Om 11.00 uur zijn we in de haven van Phuket. De tip van Arty om onze bagage bij ons te houden was echt voortreffelijk. Als eerste waren we met onze bagage van de boot af. Bij de hoek met alle andere bagage was het een chaos. Iedere reiziger wilde zo snel mogelijk van de boot af, maar als je tas onder aan de huizenhoge stapel lag, had je echt een probleem. Het is ons wel een raadsel waarom Arty heel lang op de boot is gebleven en wij een tijd op hem hebben staan wachten.

Er staan alweer busjes op ons te wachten en als we ingestapt zijn vertrekken we alweer naar ons laatste hotel in Phuket. Net als de laatste keer dat we in Thailand waren gaan we ook nu weer naar Kata Beach. Het is daar heel gezellig. Veel winkeltjes en restaurantjes en de zee is daar prachtig. Hel blauw water en de bodem bestaat alleen maar uit spierwit zacht zand. Oh het is daar echt goed vertoeven. Terwijl ik dit schrijf waan ik mij weer op dat prachtige strand.

Om 13.00 uur zijn we in ons hotel Kata Palm Beach. De kamers zijn nog niet klaar en in de hal wachten we allemaal op onze sleutels. We nemen afscheid van Arty. Hij gaat met het vliegtuig weer terug naar Bangkok, wachten op zijn volgende trip. Uiteindelijk krijgen we toch nog snel onze sleutel. We worden ook weer herenigd met onze koffers die alweer keurig op onze kamer staan. We kleden ons om en gaan dan bij het prachtige zwembad lunchen. De hele middag relaxen we heerlijk bij het zwembad. Af en toe even dobberen. Wow, wat een leven.

Ook hier kennen ze happy hour en om 17.00 uur gaan we met een aantal uit de groep aan de bar zitten. Ik besluit een sorbet te nemen. Overheerlijk. Na deze heerlijke middag gaan we douchen en met een aantal gaan we ’s avonds op zoek naar Buffolo Steakhouse. Overal hangen hier aanplakbiljetten van. En Harry en Carina hebben goede ervaringen met dit restaurant. We lopen allemaal achter het tweetal aan. Maar zij moeten ons bekennen dat ze zo een, twee, drie niet meer precies weten waar dit restaurant gevestigd is. We besluiten het te vragen en dan wordt ons verteld dat het restaurant is opgeheven. Erg jammer, maar restaurantjes in overvloed.

We vinden een ander restaurant en gelukkig is hier nog plaats voor tien personen. Chris neemt een garnalencocktail als voorgerecht en ik carpaccio. Als hoofdgerecht neemt Chris een peppersteak en ik tournedos. En dan is er nog net een plekkie voor een nagerecht. Irish coffee en een bananasplit. Later winkelen we nog wat met de groep. Bert moet van Astrid twee broeken passen. Midden in de winkel natuurlijk want paskamers kennen ze hier niet, Hilarisch. We dingen met de hele groep af en voor 1.000 bath (ongeveer € 23,00) is Bert twee prachtige broeken rijker.  We gaan naar het hotel en direct naar onze kamer. Het is al 23.00 uur geweest. Het was een lange dag vanaf 05.30 uur.

Vrijdag 18 februari 2011

Om 06.30 uur word ik wakker. Snel douchen en dan aan de receptie doorgeven dat het toilet niet doorspoelt. Ik ga beneden internetten en in die tussentijd is de toilet alweer gemaakt. Goeie service. We ontbijten en reserveren direct het wekelijks buffet in ons hotel. Met de hele groep krijgen we een grote tafel vlakbij het podium waar verschillende “artiesten” optreden.

En wat heel erg leuk is, is dat ons hotel, alhoewel deze niet aan het strand ligt, een eigen stukje strand heeft met gratis ligbedden voor de hotelgasten. Ideaal zou je denken. Maar er zijn maar dertig bedjes. En als het hotel ik weet niet hoeveel kamers heeft, begrijp je dat het verkrijgen van kaartjes (twee per kamer) niet zonder slag of stoot gaat. Vanaf 08.30 uur worden deze kaartjes uitgegeven. Wij staan er al om 08.15 uur. We hebben nog maar vier mensen voor ons. Maal twee is dus acht kaarten. Bedden genoeg dus. Ik haal twee kaarten voor ons en Chris gaat in de rij voor twee kaarten voor Bert en Astrid. Carina en Harry staan ook in de rij. Carina haalt twee kaarten voor hen en Harry haalt twee kaarten voor Floortje en André en hetzelfde doen Gijs en Ingrid voor Aimé en Atina. Hilarisch gewoon. Als onze groep de kaarten binnen heeft, zijn de strandbedden bijna op. De rij is nog mijlenlang, niet slim natuurlijk. Want als je meer dan vijftien man voor je hebt kan je beter je hielen lichten.

We pakken de strandtas en gaan dan een wandelingetje maken richting strand. Daar zijn we zo. Maar het strand is oneindig lang, en de parasols hebben allemaal dezelfde keur. Dus welke strandstoelen en parasols horen bij ons hotel? We vragen het zeker zes maal en uiteindelijk hebben we onze strandstoelen gevonden. Halverwege het prachtige spierwitte strand. De meeste verhuurders van de ligbedden hebben een kraampje waar je heerlijke koele drankjes en wat te eten kan kopen. Dat eten wordt dan elders in het stadje besteld en nadat je geduld op de proef is gesteld komt er een scooter met je bestelde lunch. Echt goed geregeld.

Op meerdere bedjes liggen luchtbedden, gereserveerd dus. Maar dat is onmogelijk, wij zijn vroeg opgestaan om in de rij te gaan staan voor de gratis kaarten. Wij nemen twee vrije bedden en leveren onze kaartjes in. Als de rest van onze groep arriveert, worden de luchtbedden verwijderd van de “gereserveerde” bedden. Het grote genieten kan beginnen. Maar dan breekt de pleuris uit.

Een of andere troela (zij blijkt de verhuurder van de strandbedden) komt daar als een overspannen furie aangerend en slaat met een rotklap met een bezem op een van onze parasols. Wat ze allemaal uitkraamt verstaan we niet en ik denk dat dit maar beter is. En dan is het nog niet afgelopen. Weer een andere “mevrouw” komt ons ook uitmaken voor alles wat los en vast zit. We laten haar haar gal spuwen en doen net of ze het niet tegen ons heeft. Dat maakt haar nog furieuzer. De troela vertelt dat zij de avond ervoor al een aantal stoelen heeft gereserveerd voor verschillende gasten. Tegen betaling natuurlijk, op zich heel slim, maar wel tegen de regels. Een ware veldslag is ontstaan op dit prachtige strand.

We leggen haar heel rustig in het Engels uit dat wij al de eersten in de rij in het hotel waren deze morgen en kaartjes voor de bedden hebben gekregen. Die overigens door het hotel al aan haar betaald zijn. De vlieger dat ze deze stoelen nog een keer kan verhuren gaat dus vandaag niet op. En als ze de rest van de kaartjes (die de rest van onze groep pas geeft als ze uitgeraasd is) in ontvangst heeft genomen, realiseert zij zich dat ook en daarom is ze zo kwaad. Maar ze heeft geen poot om op te staan. Wij staan in onze recht. Later komt ze haar excuses aanbieden. Maar het leed is geleden en van klandizie van onze zijde, v.w.b. drankjes en hapjes hoeft zij vandaag niet op ons te rekenen.

Als de rust is weergekeerd gaan we eindelijk genieten. De zee is echt heel kalm en heel rustig kabbelen de golfjes het strand op. Het water is heerlijk van temperatuur en glashelder. Als je tot je nek in het water staat, kan je nog je voeten zien. We halen af en toe wat te drinken bij het buurkraampje en tussen de middag bestellen we daar heerlijke broodjes en pizza’s. We houden het uit tot 17.15 uur en gaan dan op ons gemakkie terug naar het hotel. Wat een heerlijke dag was dit.

Als we in ons hotel komen gaan we douchen en ons klaarmaken voor het buffet dat in ons hotel gehouden wordt. Iedereen van onze groep heeft zich hiervoor opgegeven. We zitten dan ook aan een hele lange tafel vlakbij het podium waar van alles staat te gebeuren. Het buffet is overweldigend. Wat een heerlijkheden allemaal.

Een zanger en een zangeres (eigenlijk mag je ze zo niet noemen, want er kwam amper geluid uit) treden op. Echt vreselijk, niet om aan te horen. Een aantal dansers en danseressen voeren traditionele dansen op. Dat was echt prachtig om te zien, ook de kostuums waren geweldig. We snapten van wat zij uitbeeldden niet veel, maar het was een genot om naar te kijken. Als de dansgroep het veld ruimt komen die twee die trachtten te zingen weer het podium op. André stapt het toneel op met een verzoeknummer, Alice.

Maar helaas, dit nummer heeft het duo niet op het repertoire staan. Da’s jammer. Echter als het duo het podium heeft verlaten (godzijdank), wordt muziek vanaf een computer gedraaid en daar kan de zangeres het nummer ”Alice” wel vandaan toveren. We zingen met de hele groep met de computer mee. En natuurlijk “Who the fuck is Alice” wordt door ons luidkeels vertolkt. De andere gasten op het terras hebben dit nog nooit mee gemaakt. We hebben de grootste lol om dit lied. Het was hilarisch geweest als de zangeres op het verzoek van André had geantwoord : “Who the fuck is Alice”, dat was pas hilarische geweest. Het is ontzettend warm, bij iedereen gutst het zweet van zijn of haar lichaam. Maar we blijven de hitte trotseren.

Als iedereen genoten heeft van weer een overvloedig maal, gaan we met een aantal nog even langs de winkeltjes lopen. Naast ons hotel treedt in een bar, Elvis op. We staan daar nog even naar te kijken. Echt heel gezellig is dat. We maken nog een korte wandeling en na een klein kwartier houden we het voor gezien en gaan we naar de kamers.

Zaterdag 19 februari 2011

De wekker is om 08.00 uur gezet, snel douchen en dan in de rij voor de strandbedden. Ik zit als allereerste op de stoel bij de receptie en al snel komt ook Carina. Als we de kaartjes in ontvangst hebben genomen gaan we ontbijten We pakken de tassen en gaan heerlijk naar het strand. Als we daar aankomen, blijkt geen een bed te zijn gereserveerd. Zou die troela haar lesje hebben geleerd?

We liggen heerlijk op de bedjes en af en toe nemen we een duik in die verrukkelijke zee. We relaxen heerlijk en tussen de middag bestellen we een zalige pizza. Gelukkig zijn deze niet zo groot. Om 16.00 uur houden we het voor gezien en gaan dan heerlijk nog een uurtje bij het zwembad hangen. Wow, wat een heerlijkheid zo’n vakantie.

Na het douchen besluiten Chris en ik naar het hotel van onze vorige rondreis door Thailand te lopen, Serene Resort. Het is vlakbij en we zijn er daarom ook zo. Het resort, en dan met name de ingang en het restaurant zijn helemaal verbouwd. In deze straat zit een restaurant waar we de vorige rondreis ons afscheidsdiner hebben gehouden. En we hebben daar hele goede herinneringen aan.

We lopen richting het strand en al snel komen we het restaurant  “The Two Chefs” tegen. We wisten de naam van het restaurant niet meer. Vooraf neem ik tzatziki en Chris zalm. Ik neem een chateaubriand en Chris neemt de peppersteak. Oh wat is dit geweldig allemaal. Chris neemt Irish coffee na en ik ijs met amandelkoek, chocoladesaus en slagroom.

Nadat we hebben afgerekend gaan we shoppen. We scoren slippers, tigerbalsem en Vicks-inhalers voor bijna nop. We lopen richting ons hotel en in een kleine tent drinken we nog wat. Het is een Engelse pub en hier wordt door de Engelsen “Vier op een rij” gespeeld. Een knulletje die rozen verkoopt staat bij een tafel te kijken. De spelers willen geen rozen van hem afnemen, maar het jongetje blijft staan. Later vraagt hij of hij ook een keer mee mag spelen. Hij maakt direct een deal. Als hij wint moet de verliezer wat bloemen van hem afnemen tegen een prijs die wij niet hoorden. Natuurlijk wint het joch, en later gebeurt hetzelfde bij een andere tafel. Zo quasi nonchalant komt hij bij de spelers staan, maar deze act voert hij natuurlijk elke avond op. Zo jong en dan al zo gehaaid. Geweldig.

We lopen verder en in een restaurant zitten Gijs en Ingrid en Aime en Atina en Hans en Nel. We besluiten nog even aan te schuiven en zo hebben we nog een gezellig uurtje. Om 23.15 uur zijn we weer op onze kamer.

Zondag 20 februari 2011

Om 08.00 uur zit ik samen met Carina al weer in de rij voor een strandbed. Ook de Belgen (voor zichzelf en Gijs en Ingrid). We moeten nog een half uur wachten. Wat een systeem. De rij wordt steeds maar langer. Toch kunnen vijftien personen maar een kaartje voor twee bedden krijgen. Als de buit binnen is gaan we ontbijten. Na het ontbijt checken we uit en doen de koffers in het bagagedepot. De tassen gaan naar Harry en Carina. Daar douchen we vanavond, want zij blijven nog een aantal dagen langer.

We gaan met een heel stel naar het strand. In zee vertellen we moppen. Onder andere die van de Zee-weg en Bos-weg en de Halo geen lampen. Het wordt een heel gezellige ochtend. Het is echt lachen, gieren en brullen geblazen. We genieten deze laatste dag volop.

Op het water zijn verschillende activiteiten, waaronder parasailing. Vanaf het strand ga je voorgetrokken door een speedboot een vlucht boven de zee maken. De andere dagen was het opstijgen (rennen vanaf het strand als de boot gaat varen) op een ander gedeelte. Dit keer gebeurt  het voor onze strandstoelen. Spectaculair gewoon.

Maar als je eenmaal in de lucht bent, moet je ook weer naar beneden. En gelukkig gaat dat altijd goed. Wij waren net met een groepje in zee, toen er weer zo’n toerist wilde landen. Zelf heb je er de hand niet in en ben je overgeleverd aan de kapitein van de boot. Die weet meestal wel hoe hij de vlieger weer veilig op het strand krijgt. Dit keer ging het bijna mis. De vlieger scheerde langs het hoofd van Carina die nog net weg kon duiken en de vlieger stortte met een rotgang in het water. Als je zo iemand op je hoofd krijgt met deze enorme snelheid, weet ik niet of je het nog na kan vertellen. Echt very scary. Maar ook hier wordt geld mee verdiend dus vergunningen worden afgegeven.

Later eten we bij het tentje weer een heerlijke pizza. En dan is het tijd voor ons laatste zwempartijtje in deze geweldige, prachtige en heldere warme zee. Hier komen we zeker voor een vierde keer terug. Om 16.30 uur gaan we naar de kamer van Carina en Harry om te douchen. Als deze klus geklaard is, zetten we de spullen in het depot en gaan we nog voor een laatste maal bij “The Two Chefs” eten. Het is nog stil in het restaurant en na ruim een uur zijn we alweer op weg naar ons hotel. We halen de spullen uit het depot en kleden ons dan om. De zomerkleren gaan voorlopig weer opgeborgen worden. Balen! Alle spullen stop ik in de koffer. Op het vliegveld blijkt het totale gewicht van de koffers 45,6 kilo. Oeps, tikkie teveel. Maar er kwam geen sjoege van de baliemedewerkster, dus beter dan.

Om 19.30 uur komen twee busjes ons ophalen. De achterblijvers komen ons uitzwaaien. Er wordt volop gezoend en iedereen bedankt iedereen voor de geweldige vakantie die we met elkaar hebben beleefd. We rijden in een uurtje naar het vliegveld van Phuket. Na het inchecken nemen we afscheid van Nel en Kees. Zij gaan net als wij naar Bangkok met dezelfde vlucht. Maar wij vliegen van Bangkok naar Amsterdam (internationaal) en zij blijven nog twee weken in Hua Hin. De boffers. Later als we in het vliegtuig zitten komen de twee weer aangelopen.

We lopen wat rond op het vliegveld en dan mogen we instappen. We vertrekken om 22.30 uur en een uur en vijf minuten later staan we alweer op het vliegveld van Bangkok. De koffers zijn doorgelabeld naar Amsterdam, dus die hoeven we niet op te halen. Wel moeten we opnieuw inchecken. En dat het even zoeken is de juiste incheckbalie van China Airlines te vinden op dit immense vliegveld is ons al bekend. Het blijft een wonderbaarlijk mooi vliegveld.

Na het inchecken lopen we langs de vele prachtige winkels en we drinken nog wat. Dan lopen we naar gate G5. We moeten nog even wachten, maar om 02.00 uur loopt het vliegtuig vol. We zitten op rij 60 bijna achteraan op de middelste rij van vier stoelen. Er blijft naast mij een stoel leeg, dus snel schuif ik een stoel verder, zodat Chris en ik allebei meer ruimte hebben tijdens de lange terugvlucht van bijna twaalf uur. De vlucht gaat toch nog snel voorbij. We slapen af en toe, ondanks mijn slaappil lukt het niet om echt in te dutten. Ook kijk ik naar een film.

De vlucht begon met hevige turbulentie. Echt afgrijselijk, maar na een klein uur was het gelukkig weer voorbij. Om 06.30 uur gaan de luikjes voor de ramen weer open en zien we dat het buiten al licht is. Nog maar anderhalf uur en dan zijn we weer in ons eigen koude kikkerland met een temperatuursverschil van zeker 30°. Oh my bhudda (zoals Arty dat zo mooi kon zeggen). Hoe overleven we dit?

Als we op de luchthaven lopen bel ik Celeste. En als we de koffers van de band hebben gehaald nemen we afscheid van de hele groep. Het was weer een geweldige rondreis en het is zeker dat we Thailand weer op ons verlanglijstje zetten. Als we boven in de vertrekhal komen, komt Celeste al snel aanrijden en kunnen we ons door de kou naar de auto begeven. Zonder file komen we thuis en kunnen de koffers weer een paar maanden aan de kant.